Vísir Sunnudagsblað - 28.06.1942, Blaðsíða 5

/
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ ' 5
þig, þegar eg er búin að finna
gullið mitt.“
Daginn eftir sagði faðir lienn-
ar við liann: „Eg ætla að biðja
þig að virða henni Fríðu minni
til vorkunnar, ef hún er eitthvað
að bulla við þig. Hénni er ekki
sjálfrátt, aumingjanum.“
„Heitir hún Fríða?“ spurði
pilturinn og fékk ákafan hjart-
slátt. „Stúlkan mín hét sama
nafni.“ Hann sagði þetta alveg
ósjálfrátt, og áttaði sig elcki fyr
en orðin voru töluð.
„Misstirðu hana, vesalingur
minnl?“ sagði gamli bóndinn
lágt.
„Hún sveik mig,“ sagði pilt-
urinn í hálfum hljóðum.
„Ojæja, já“, mælti gamli
bóndinn eftir litla þögn. „Þetta
fæst i lienni veröld. Það var nú
sama ólukkan sem gerði henni
Fríðu litlu, að hún varð svona.“
Um kvöldið sátu þau saman á
vatnsbakkanum. Þá sagði hún
allt i einu: „Eg kaslaði hringn-
um i vatnið, þegar eg var búin
að lesa bréfið, sem hann skrif-
aði mér. En nóttina næstu á
eftir dreymdi mig að maður
kom til mín og sagði: „Þegar
þú finnur gullið þitt, þá færðu
hann aftur.“
„Eg vona að þú finnir gullið
þitt,“ mælti hann og tárin komu
fram í augun á honuní. Hann
skildi svo vel söknuð liennar.
Þá snéri hún sér að honum
og horfði á hann um stund. Svo
lyfti hún hönd sinni og strauk
hlýlega um vanga lians, eins og
hún væri að hugga lítinn dreng.
„Eg veit að eg finn það bráð-
um,“ sagði hún róleg og örugg.
Hann var hjá gömlu hjónun-
um um sumarið og hjálpaði
þeim við heyskapinn. Á kvöldin
var hann með geðveiku stúlk-
unni; þau urðu mjög samrýmd,
svo að hvorugt mátti af öðru sjá,
og .vinátta þeirra hafði góð á-
hrif á þau bæði. Hún varð hress-
ari og glaðari og fór að vinna,
en það hafði hún ekki gert síðan
hún ruglaðist. Að vísu leitaði
hún enn að gullinu sínu dag
hvern, en oftast ekki fyr en á
kvöldin. Þá reikuðu þau saman
umhverfis vatnið og leiddust.
Hún nam staðar við og við og
skygndist niður fyrir bakkana.
„Ekki er það hérna,“ sagði hún
og andvarpaði. „En nú veit eg,
að eg finn það bráðum,.“
I þessum afskekkta dal var
enginn tími til; sumarið var ei-
líft, á meðan það var. Langir
ljósbjartir dagar, mildar hvítar
nætur. Og vatnið ljómáði logn-
kyrt um daga, en nóttin færði
þvi frið, og hlíðinni dögg. Hátt
uppi í himninum liðu hvitgrá
ský eilthvað út í ómælisfjarsk-
ann.
Þó kom haustið um síðir.
Heyið gamla bóndans hafði
aldrei verið svona mikið allan
hans búskap; hann var léttur
í lund og sagði piltinum sög-
ur frá fyrri tíð, þegar afi hans
bjó og átti tvö hundruð ær í
kvíum. „En nú legst kotið i eyði,
þegar eg fell frá,“ sagði hann
svo og mæðusvipurinn færðist
á andlit hans. „Ef hún Friða mín
hefði ekki farið svona —,“ hann
lauk ekki við setninguna, en stóð
upp og gekk út einhverju að
sinna.
Var hún þá svo illa farin?
spurði pilturinn sjálfan sig og
varð hugsi. Honum var þegar
orðið ljóst, að hann elskaði þessa
stúlku, er talin var geðbiluð.
Hann elskaði hana eins og hún
var. Sár hans var læknað. Hún
liafði grætt það og breytt harmi
hans i hamingju.
Það var tunglskin þetta kvöld,
er þau gengu meðfram vatninu.
Hliðarnar voru orðnar bleikar,
lóurnar farnar, og haustsvalur
ilmur í lofti. Og Friða var þögul,
fas hennar var allt öðruvísi en
hann átti að venjast, kaldara og
ekki eins einlægt.
Sarnt nam hún staðar einu
sinni og skygndist ofan í vatnið,
en það var eins og af gömlum
vana; liún hristi liöfuðið og liló
ofurlítið, en hláturinn var kulda-
legur. Pilturinn leit undrandi til
hennar og það fór um liann
kuldahrollur; honum fannst að
hann þekkti ekki þessa stúlku,
er gekk við hlið hans. Það setti
að honum einhvern undarlegan
beig.
Þau settust á sendna strönd-
ina og horfðu út yfir vatnið. —
„Það er fallegt hérna,“ sagði
hún. Rödd hennar var mild og
fögur, en barnslega einlægnin,
og sakleysið, sem hann elskaði,
var horfið. „En þetta er alltof
afskekkt. Eg get ekki hugsað
mér að vera hérna alla mína
æfi.“
Beigurinn i huga lians varð að
ótta: Hann hafði einmitt vonað
að þurfa aldrei að fara úr þess-
um dal, að mega una lijá henni
ævina alla i þessari paradis, þar
sem aldrei heyrðist illyrði, og
engin_svik, ekkert fals eða lýgi
var til. i/
Honum fannst sem verið væri
að hrinda honum af himnum
ofan, í myrkur og kulda, og
hugur lians leitaði í örvæntingu
að einhverju ráði til bjargar.
Hann stakk hendinni niður í
vasa sjnn og lók upp hringinn,
sem unnusta hans hafði skilað
aftur.
„Friða,“ sagði hann með ó-
styrkri röddu; „eg er búinn að
finna gullið þitt!“
Hún horfði rannsakandi á
hann eitt augnablik, svo tók
hún við hringnum og skoðaði
hann. Nafnið hans stóð á hon-
um. Þegar hún sá það, brosti
hún áslúðlega til hans og dró
hringinn á fingur sér.
„Eg veit vel hvað eg á þér að
þakka, vinur minn,“ sagði hún,
og nú var bæði einlægni og inni-
leiki i rödd hennar, en hvort-
tveggja nýtt; hann hafði aldrei
heyrt þessa rödd áður, og þetta
var ekki stúlkan sem hann elsk-
aði! „Þú skalt ekki halda, að eg
sé vanþakklát. Mér þykir líka
orðið vænt um þig, miklu vænna
en — hinn, þó það sé kannske
öðruvísi. Og eg ætla að reyna að
launa þér það eins vel og eg get.“
Hún lagði hendur um háls hon-
um og horfði í augu hans. „Nú
er eg orðin heilbrigð og eg,verð
áreiðanlega aldrei svona aftur,
það finn eg. Eg skal verða þér
góð kona. En við skulum fara
héðan sem fyrst, helzt tii
Reykjavíkur, því mig hefir allt-
af langað að komast í marg-
mennið.“
Svo er þessi saga ekki lengri.
Þau giftust, pilturinn og stúlkan.
Hann lcomst að verzlun i höfuð-
staðnum, varð kaupmaður með
tímanum og efnaðist eitthvað.
Hún þótti afburða fögur og
glæsileg kona á sinni tíð; en á-
vallt var hún trú og góð manni
sínum, og hjónaband þeirra var
talið fyrirmynd. Nú skildi mað-
ur halda að hann hefði mátt vel
við una, enda fara ekki sögur af
öðru. En þeir, sem með honum
voru tóku eftir því, að stundum
féll hann í stafi, sem kallað er.
Þá var eins og hann gleymdi
stað og stund, hann horfði hug-
stola út í bláinn, og það koiri
þjáningarkenndur örvæntingar-
svipur á andlit hans, eins og
hann hefði glatað einhverju,
sem ekki var unnt að bæta.
Það var mjög heitur dagur.
„Pabbi gefðu mér fimmeyr-
ing,“ sagði sonlir Gyðingsins.
„Af hverju viltu fá fimmeyr-
ing, sonur minn?“ spurði Gyð-
ingurinn.
„Mig langar til þess að kaupa
mér is.“
„Og hvers vegna viltu fá is,
drengur minn?“
„Mér er svo heitt, en manni
kólnar svo af því að borða ís-
inn.“
„Eg kann betra ráð til jæss
að láta þér kólna. Eg skal segja
þér svo magnaða draugasögu,
að þér renni kalt vatn milli
skinns og hörunds.“
•
Bezti læknirinn er sá, sem þú
leitar alltaf að — en finnur
aldrei, — Diderot,
Hér sjáið þið lesendur góðir stangarstökkvarann CorneliusWarm-
erdam frá San Francisco. — Myndin var tekin er liann setti
heimsmet í stangarstökki innan þúss, Hann stökk 4.58 m, —
Vel gert.