Vísir Sunnudagsblað - 28.06.1942, Blaðsíða 8

VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
SͻI\
„Hefir þú nokkru sinni veri'ð
ástfanginn?“ spurði maður
nokkur gamlan vin sinn.
„Já, einu sinni, þegar eg var
ungur og óreyndur var eg dálitið
skotinn,“ svaraði vinurinn.
„En þú hefir þó aldrei
kvænzt?“ spurði liinn.
„Ó, nei, eg hefi aldrei kvænst,“
isvaraði vinurinn.
„Hvernig stendur á því?“
:spurði maðurinn.
„Ja, það stóð nú þannig á því,
:að stelpukjáninn, sem eg var
:skotinn í, vildi ekki giftast mér,
jþegar eg var fullur og eg vildi
ekki lcvænast henni, þegar eg
var ófullur.“
•
„Hvers vegna liættirðu í síð-
ustu stöðunni, sem þú varst í?“
spurði frúin umrenning nokk-
urn, sem kom að bakdyrunum
og bað um mat.
„Eg segi þér alveg eins og
er frú min góð, að eg gat ó-
mögulega haldið út að vera á-
fram i þessari atvinnu, því liús-
bóndi minn og kona hans voru
alltaf að rifast.“
„Það hlýtur að liafa verið
mjög leiðinlegt,“ svaraði frúin.
„Já, frú mín góð,“ liélt um-
renningurinn áfram, „það var
aldrei lát á þessu rifrildi. Ef eg
og húsbóndinn vorum ekki að
rífast, þá var það eg og frúin.“
•
Umrenningur nokkur var tek-
inn og leiddur fyrir dómarann.
„Hvað er nafnið?“ spurði
dómarinn.
„Locke Smith,“ svaraði um-
renningurinn. Lögregluþjónn
tók í öxlina á honum og hrinnti
honum á undan sér til dyranna
og spurði dómarann um leið:
„Tiu dollara eða tíu daga?“
„Eg vil heldur tiu tloIlara,“
svaraði umrenningurinn.
•
Frænkan, sem var gömul og
virðuleg kona með djúpar
hrukkur á enninu heimsótli ein-
hverju sinni litla og veika þróð-
urdóttur sina.
— Hámingjunni sé lof, að þú
ert nú heldur skárri, Hanna litla
— sagði hún. — Þú hafðir það
alls ekki gott síðast þegar eg
kom til þín, því þá varstu hvít
í andliti eins og pappírsblað.
Fjórtán dögum seinna var
frænka gamla veik og þá/kom
Hanna litla í heimsókn til henn-
ar ásamt yngra bróður sínum.
— Mikið var það fallegt af
ykkur að líta inn til mín, sagði
frænka, en eg er nú heldur að
skána.
— En nú ert þú líka hvít eins
og pappírsblað — sagði Hanna
litla.
— Já, eins og pappírsblað með
linum, bætti litli bróðir við skvr-
inguna.
Prestur nokkur var á ferða-
lagi um Palestinu og einhverju
sinni fór hann á bát út á Genez-
aretvatnið.
Hjarta hans var þrungið af
gleði — ef til vill hafði frelsari
hans gengið á þessum sömu öld-
um, sem hann nú sigldi á.
Presturinn snéri sér að ferju-
manninum og sagði:
„Svo þetla er Genezarelvatn-
ið, þar sem Frelsari mannkyns-
ins gckk yfir, .eins og á þurru
landi.“
»Já.“
„Hvað mynduð þér taka fyrir
að fara með mig á þann stað,
þar sem Jesús steig á land?“
„Af því þér eruð prestur, þá
tek eg ekkert fyrir það,“ svaraði
ferjumaðurinn.
Þegar þeir voru komnir á
slaðinn gekk prestur um stað-
inn um stund og virti hann fyrir
sér með ánægju, en svo kom að
því að hann vildi fara að halda
af stað.
„Eg tek tuttugu dollara fyrir
að flytja yður til baka,“ sagði
ferjumaðurinn.
„En þér sögðuð áðan, að þér
mynduð ekkert laka fyrir ferð-
ina,“ svaraði prestur.
„Já, eg sagði, að eg tæki ekk-
erl fyrir að flylja yður hingað,
cn — “
„En þér takið tutlugu dollara
fyrir að flytja menn lil baka?“
„Já — eða meira.“
„Jæja þá,“ sagði prestur og
staklc hendinni í vasa sinn til
þess að nálgast peningana, „nú
skil eg af hverju Frelsarinn
vildi heldur ganga.“
• /
Maður nokkur var tekinn fast-
ur og ákærður fyrir það að hafa
stolið rekavið úr landareign
annars inanns. Maður þessi neit-
aði eindregið að hafa stolið
nokkurri spítu og var honum
síðan skipað að leggja eið út á,
að hann hefði ekki stolið eða tek-
ið hina smæstu tréflís í fjör-
unni.
Hann sór þessa dýran eið og
fór svo leiðar sinnar.
Þegar heim kom sagði hann
konu sinni hver málalok urðu
Hástökk
Einn hinn ágæt-
asti árangur, sem
náðist á íþrótta-
mótinu 17. júní
s.l. var árangur
Olivers Steins í
hástökki, þar sem
hann stökk 1.72
m. i öðrum eins
kulda og þá var
á vellinum, auk
þess sem hann
hafði allsterkan
vind beint i fang-
ið. Verður gam-
an að sjá hverju
Oliver fær áork-
að síðar í sumar
og í sterkari sam-
keppni.
hjá dómaranum og þar með að
hann hefði svarið fyrir að hafa
ekki snert á hinni smæstu flís.
K.onuvesalingurinn fórnaði
höndum til himins og bað guð
að lijálpa sér og sagði: „En þú
hefir þó tekið af þessum rekavið,
Jón minn.“
„Vertu róleg, kona,“ sagði
Jón, „skilurðu það ekki að eg
sór bara fyrir að liafa ekki stol-
ið smæstu flísunum, enda gerði
eg það ekki, því eg tók stærstu
spíturnar, sem eg gat rogast á
burt með.“
•
Tengdasonur lcvartaði si og æ
fyrir tengdaföður sínum undan
harðstjórn konu sinnar. Það var
bókstaflega orðið svo, að það
var ekkert illt, sem konan hafði
elcki gert honum og loks kom að
því að tengdafaðirinn var orðinn
svo gramur yfir þessum sífelldu
kvörlunum tengdasonarins, að
hann sagði:
„Þetta er andstyggileg kona!
Það er alveg óforsvaranlegt
hvernig lnin er í þinn garð, en þú
mátt vera viss um það, að eg
skpl hjálpa þér. Ef það kemur
nokkurn tíma fyrir héðan í frá,
að hún hagar sér þannig gagn-
vart þér, að þú þurfir að klaga
þá skaltu hara koma til min og
eg mun sjá lil jiess, að, hún fái
ekki þann arf, sem eg hefi ætlað
henni.“'
Þó merkilegt megi virðast var
eins og hjónabandið hefði batn-
að stórum upp frá þessum degi,
því það kom aldrei fyrir eftir
þetta, að tengdasonurinn þyrfti
að kvarta undan harðstjórn
konu sinnar.
9
„Og brúðurin er í hvítum
kjól,“ sagði ræðumaður i brúð-
kaupsveizlu, „sem tákn upp á
hamingjuna, þvi brúðkaupsdag-
urinn er ánægjulegasti dagur-
inn í lífi hennar.“
„Hvers vegna er brúðguminn
þá í svörlum fötum?“ spurðiein-
hver veizlugestanna.
„Uss!“
•
„Hjartað mitt, ef eg hefði vit-
að að jarðgöngin voru svona
löng, þá hefði eg kysst þig á
leiðinni.“
„Hamingjan hjálpi mér, varst
það ekki þú, sem ....?“
— Hr. Smith, viljið þér ekki
kaupa blómvönd, til þess að
gefa konunni, sem þér elskið?
— Finnst yður rétt af mér
að gera það? Eg er nefnilega
giftur.
•
Páll beið eftirvæntingarfullur
við dyrnar að svefnherberginu
og vonaðist eftir að sjá læknir-
inn birtast í dyragættinni. Loks-
ins kom læknirinn.
„— Segið þér mér læknir, er
það drengur eða stúlka?“
„Þa- þa- þa,“ stamaði læknir-
inn.
Páll fölnaði.
„Það er þó ekki hvort tveggja
— tviburar — ha?“
„Þa- þa- þa,“ stamaði lækn-
irinn áfram.
„Hamingjan hjálpi mér —
eru það tvíburar?“
„Ne—ne—nei — þa—það er
-stú—slú—stúlkubarn,“ svaraði
læknirinn.
„Þú átt að elska óvini þína,“
sagði presturinn.
„Það geri eg líka,“ svaraði
maðurinn, „eg elska vín, tóbak
og kvenfólk.“