Vísir Sunnudagsblað - 02.08.1942, Blaðsíða 8

VlSIR SUNNUDAGSBLAÐ
SÍI»A\
Útvarpsnotenda einum óx í
augum livað kostnaðurinn var
mikill við hleðslu rafhlaðanna
og datt í hug að fá sér ódýrari
hleðslu. Hann fór til kunningja
síns og spurði liann eftirfar-
andi:
„Hvernig ætli það sé flutt til
landsins þetta rafmagn. Ætli
það sé ekki flutt í tunnum eins
og steinolían og benzínið? Eg
þekki rafmagnsfræðing í Rvik,
sem væri vís til þess að láta mig
hafa svona eina eða tvær flösk-
ur.“ —
•
Fyrir nokkrum árum tók
lögreglan í Antwerpen í Hol-
landi stóran flokk barna, sem
hafði myndað með sér félags-
skap um að ræna og stela úr
verzlunum og heimahúsum
fólks í fátækrahverfum borgar-
innar. Voru börnin flest um tíu
ára að aldri og höfðu lög um
félagsskap sinn. Kusu þau sér
framkvæmdastjórn og höfðu
samþykktir um líkamlegar refs-
ingar gegn þeim, sem segðu frá.
1 vösum foringjans fundust
prentaðar leiðbeiningar handa
börnunum um það, hvernig
þau ættu að hegða sér í starfinu.
•
Fyrir nokkrum, árum fékk
eitt hundrað og þriggja ára
gömul kerling í Oliio slag og
héldu allir, að hún væri dauð.
Læknirinn var þó ekki viss i
sinni sök og andmælti að láta
jarða hana strax. Leit hann eftir
lienni i fjóra daga, en þá taldi
hann víst, að hún væri dauð og
sagði fólki hennar að undirbúa
jarðarförina. Var nú líkið þveg-
ið og lagt í kistu og stóð áttræð
kerling, dóttir „líksins“, við
kistuna og grét hástöfum. Þá
opnaði gamla konan augun og
sagði: „Af liverju ertu að skæla,
Jónína litla? Mér líður alveg á-
gætlega.“ Að svo mæltu steig
hún upp úr kistunni og sögðu
læknar, að hún gæti lifað í
mörg ár enn.
•
Úlli: Auminginn hann óli
litli Páls, sá var eklci lengi að
deyja.' Læknirinn hafði ekki
komið nema tvisvar lil hans.
Jón: En læknavísindunum
hefir fleygt svo mikið fram nú
á síðustu árum.
Bjössi: Hann pabbi sagði mér,
að fá yður þennan reikning og
fara ekki aftur, fyrr en þér
hefðuð borgað hann.
Óli gamli: Jæja, drengur
minn. Svo þú hefir þá fengið
sumarfrí.
Hún: Þú ert hættur að elska
mig, Sverrir.
Hann: Hvernig getur þér
dottið þessi vitleysa í hug.
Hún: í síðustu þrjú skiptin
liefirjðu farið frá mér, áður en
pabbi hefir rekið þig út.
•
Skrifarinn: Eg er orðinn grá-
hærður í vistinni hjá yður ....
Forstjórinn: Eg veit það. En
ef þér eruð að tala utan að því,
að fá kauphækkun, þá getið þér
sparað yður það ómak. Hins-
vegar skal eg gefa yður upp-
skrift að hárlyfi.
•
Fyrir nokkrum árum skeði
eftirfarandi atburður:
Landstjórinn á Bombay, Sir
John Hotson, sat á skrifstofu
sinni, þegar ungur, indverskur
stúdent, Gogate að nafni, gerði
boð fyrir hann. Undir eins og
hann var kominn inn á skrif-
stofuna, skaut hann á landstjór-
ann og liitti kúlan í hjartastað,
en sir John varð það til lífs, að
kúlan geigaði á málmspennu,
sem var utan um vasabókina
hans. Gogate skaut aftur, en nú
fór kúlan upp í loftið, því að
aðstoðarmaður landstjórans,
Peta höfuðsmaður, sló á úlnlið
tilræðismannsins um leið og
skotið reið af. Kom nú allt
skrifstofufólkið aðvifandi og
handsamaði stúdentinn. Sá eini,
sem eklci æðraðist, var sir John:
„Þetta var heimskulega gert,
drengur minn. Hvers vegna
gerðir þú það?“ spurði hann áð-
ur en eimurinn var rokinn af
byssukjaftinum.
Þegar leitað var á Gogate
fannst önnur skammbyssa á
honum, einnig hlaðin. Var nú
sent eftir lögreglunni, en áður
en varði liafði fjöldi indverskra
slúdenla safnasl saman fyrir
utan hústað landsíjórans. Konu
landstjórans bar þar að í bifreið
í sömu svifum og brutu stúdent-
arnir allt gler í bifreiðinni, en
konuna sakaði ekki.
•
í flugvél: Hvað segið þér, að
þetta land þarna niðri sé Dan-
mörk? Á landakortinu mínu er
Danmörk gul.
•
(Öli Gutti hafði verið óþægur
og var lokaður inni í barnastof-
unni. Þegar leið að miðdegis-
verði, kenndu foreldrar hans í
ír Borgrarfirði
BorgarfjörSurinn er sumarfagurt land. ÞaS er ekki aSeins. fallegt þar,
„þegar vel veiSiét", heldur og endranær. HéraSiS er óvenju fjölbreytt
i línum og litum, þaS býr yfir tröllaukinni fjallafegurS og ljóSræn-
um yndisleik í mjúkum línum og töfrandi litamergS. Myndin er tek-
in hjá Ferjukoti viS Hvítá, en í baksýn er SkarSsheiSin.
brjósti um liann og sendu Pál
litla bróður hans inn til hans,
að segja honum, að liann mætti
koma inn og borða með, ef hann
lofaði að vera þægur. Páll kom
aftur eftir dálitla stund, aleinn.
„Jæja, hvað sagði óli Gutti,“
spurði faðir þeirrra.
„Hann sagðist vilja fá að vita
fyrst, hvaða mat ætti að borða.“
•
Fyrir nokkru voru innbrots-
þjófar að verki hjá kunnum,
enskum knattspyrnumanni og
stálu þeir talsverðu af pening-
um og heiðursmerkjum, sem
hann hafði unnið á kappmótum.
Nokkrum dögum seinna félck
hann öll heiðursmerkin endur-
send í póstböggli ásamt svo-
hljóðaridi bréfi: „Þér hafið bar-
izt fyrir þessum heiðursmerkj-
um og þess vegna er rétt að þér
haldið þeim. En hvað pening-
ana snertir, þá getum við ekki
skilað þeim, þvi það er atvinna
okkar að stela sliku.“
•
Einhverju sinni kom negri til
Parísar. Þar var töluvert frost
í jörðu og hundar réðust á
Jiann. Þá beygði negrinn sig
niður eftir steini, en steinarnir
voru freðnir og fastir fyrir. Þá
sagði negrinn:
„Þetta er undarlegt land. Hér
binda þeir steinana, en láta
luindana ganga lausa.“
•
Fyrir nokkrum árum vai’ 25
—30 ára gömul stúlka að baða
sig í „Paradísarvíkinni'1 nálægt
Oslo. Mörg hundruð manns
horfðu á, en reiði manna var al-
menn, þvi að stúlkan var ekki
í neinum baðfötum. Loks synti
einn maður úr hópi áhorfenda
lil hennar og kastaði kápu til
hennar og rak hana svo úr
„Paradísinni“.
•
„Ætlið þér ekki að borða hjá
okkur kvöldmat í kvöld með
konunni minni og mér?“
„Mér er það þvi miður ó-
mögulegt. Eg ætla að sjá Ham-
let i kvöld.“
„Æ, blessaðir liringið þér
bara til hans og segið honum,
að koma hingað. Eg held hann
sé vel kominn.“
•
„Kvenfólkið segist alltaf vera
yngra en það er í raun og veru.“
„Ekki alltaf, blessaður vertu.
Eg lofaði unnustunni minni
perlufesti með jafnmörgum
perlum og hún hafði lifað mörg
ár og undir eins varð hún fimm
árum eldri.
•
„Heyrðu kunningi, eg skal
gefa þér tultugu og fimm aura,
en þá máttu engum segja, að
þú hafir séð, að eg kyssti liana
systur þína.“
„Ja, eg er nú vanur að taka
eina krónu.“
•
„Hefirðu lieyrt það, að hann
Gunnar gleypti flibbahnappinn
sinn í fyrradag og nú hefir
læknirinn skorið hann upp og
finnur hvergi hnappinn?“
„Hvaða vandræði. Hann verð-
ur þá að kaupa sér nýjan
hnapp.“
•
„Ef þér endilega viljið kaupa
fyrirtækið, þá skal eg ekki
leyna yður því, að það eru Ijót-
ir viðskiptavinir þar.“
„Það gerir ekkert til, eg er
vanur ljótum viðskiptavinum.“
„Hvernig þá.“
„Eg hefi haft fegrunarslofu."
;