Vísir Sunnudagsblað - 16.08.1942, Blaðsíða 3

3
VlSIR SUNNUÐAGSBLAÐ
Sölumaðurinn
Eftir
lililyn
Desbaii.
Hver einasli starfsmannanna
mundi hafa verið fús til að gefa
af sér annað eyrað fyrir Nubbs
Kemner, hvenær sem hann
hefði þurft á því að halda. Það
var svo sem ekki útlit fyrir það,
að Nubbs mundi nokkuru sinni
þurfa á því að halda. Hann
þurfti ekki á neinni hjálp að
halda.
Það voru hans samningar,
sem námu sex tölum, þegar það
var reiknað saman við áramót-
in, hvað hver starfsmaður hefði
séð um mikið af auglýsingum
á árinu. Það voru setningar eft-
ir hann, sem aðrir lánuðu eða
stálu, þegar þeir söindu aug-
lýsingar fyrir aðra. Hann var
maðurinn, sem gat selt liverj-
um sem var livað sem var.
Hann gat allt.
En þenna dag söfnuðust allir
I kringum hann og hristu höf-
uðin. Ilann sat i sæti sínu með
bundið um annan kjálkann og
var alvarlegur á svip.
„Eg geri ráð fyrir, að þetta
liafi orðið að koma fyrir fyrr
'eða síðar,“ sagði liann og reyndi
•nð vera hinn rólegasti. „Það er
•ekki hægt að ætlast til þess, að
gæfan brosi við manni að eilifu,
Mér hefir gengið vel til þessa,
því að heppnin hefir verið með
mér.“
„Heyrðu, Kcmner, við vitum
allir, hvernig þú fékkst þessa
skrámu á kjálkann. Sá gamli
veit það lika, Þú varst í drykkju-
veizlu og einhver hefir ætlað að
greiða cinhverjuih þetta högg.
Jæja — er það ekki rétt? Misst-
irðu viðskiptavin vegna þcssa?“
„Nei, svo alvarlegt var það nú
ekki,” svaraði Nubbs og varð
heldur glaðlegri. „En þú skilur
þetta ekki, Hank. Fyrirlæki
okkar hefir ulltaf fengið orð
fyrir lipurð og kurleisi. Við er-
um prúðmenni. \rið notum ekki
þær aðferðir þar sem nauðsyn
er að beita afli.“
Hann reis úr sæti sinu. „Eg
hefi gert þeim gamla granit i
geði og verð nú að taka út hegn-
ínguna. Það hefir verið kallað
á mig og eg verð að fara. En
það er óþarfi að vera að gera
sér rellu út af því. Allt er í bezta
Jagi.“
Það var ekki annað að sjá,
en að hann væri í bezta skapi.
Hann lét smella í fingrum sér
og fór síðan út.
„Nubbs getur látið sér á sama
standa,“ sagði Hank, sem gat
aldrei komist áfram. „Hann er
svo góður, að hann getur feng-
ið vinnu hjá hverjum sem er.“
Sá, sem sat andspænis honum
við skrifborðið, svaraði: „En
hann vill bara ekki fá vinnu hjá
neinum öðrum. Hann kann
bezt við sig liér.“
„Hvers vegna þurfti hann
eiginlega að liaga sér eins og
bannsettur kjáni við þessa
veizlu hjá keppinautunum í
gærkveldi?“
„Hann er alls ekki vanur að
fá sér í staupinu —“
„Hann á erfiðara m,eð að
deila við menn en að láta und-
an þeim. 1 hans augum hefir sá,
sem hann talar við, alltaf á
réttu að standa.“
„Nema .þegar liann fer að
leika sér og liendir mönnum
niður stiga.“
„Hann tekur þessu með mestu
stillingu.“
„Það var ekki við öðru að
búast af honum. En honum
sárnar það samt, þótt liann láti
ekki á því bera.“
„Hann færi kannske lieldur
varlegar, ef hann hefði fyrir
heimili að sjá.“
Hank tók nú til máls aftur og
það sem hann sagði, var gull-
vægt, þegar tillit var tekið til
þess, að það var liann, sem
sagði það: „Eg veit hvernig þeir
eru, þessir menn eins og Nubbs.
Þeir vilja ekki vera tjóðraðir
á sama blettinum alla ævi. Þeir
vilja endrum og eins láta eins
og þeim dettur i hug. Þegar þeir
verða fyrir einhverju skakka-
falli, taka þeir þvi eins og
menn.“ Hann varð allt í elnu
hugsi og bætti við: „Ef til vill
ælli að vera fleiri nienn cins
og Nubbs í heiminum.“
Sá, sem um var rælt, kom
allt i cinu inn. Hann lalaði eins
og sá, sem valdið hefir. Nú var
hann ekki að gera að gamni
sinu:
„Kaffi, niðri, félagar.“
Nubbs skipaði alllaf fyrir —
hinir hlýddu. -
Þeir fóru með honum niður
í veitingastofuna. Hann mælti
ekki orð af vörum fyrr en hann
liafði athygli ajlra. Svona var
Nubbs, Líka þegai' á móti blés.
,,Jæja,“ fiagði hgnn loks. „Al|t
„En þenna dag söfnuðust allir í
er í bezta lagi. Litli liúsbóndinn
baðst afsökunar."
Hann glolti og veifaði til
þernunnar.
„Sjö bolla, Gloria.“
„Hann ætlaði að segja mér til
syndanna. Hann var hátíðlegur
á svip og talaði með annarleg-
um hreim, lagði áherzlu á hvert
orð. Andartak liélt eg, að úti
væri um mig. Mér fannst hann
vera klerkur — og vera að lesa
yfir mér 'líkræðuna. Þá greip
eg fram í — skyndilega — hon-
um alveg á óvænt.“
Nubbs þagnaði andartak.
„Eg sagði, að eg vissi hvað
liann ætlaði að segja, og bað
hann hlýða á mig: Segið ekki
það, sem í hug yðar er. — Eg
er enn ungur — og eg mundi
aklrei, alla ævina, gleyma orð-
um yðar. Eg hefi til þessa dóms
unnið, sem þér ætlið að kveða
upp yfir mér, en hann gæti gert
mig að ræfli — alla ævina. Þér
kringum hann —‘‘
munduð . sjá eftir þvi, herra
Dever. Þér m,unduð aldrei fyr-
irgefa sjálfum yður slíka harð-
nesekju. — Jæja, félagar, liann
kvað ekki upp neinn dóm yfir
mér. Hann sagði mér ekki upp.
Hann hækkaði laun mín.“
„Hvað!“
„Þið heyrðuð til mín.“
„Þetta er þá allt í himna
lagi.“
„Það ætti að vera það, en er
það ekki,“ sagði Nubbs. „í þetta
skipti var eg of slyngur sölu-
maður, ef svo mætti segja. 1
stað þess að fara þegar í stað,
eftir að málin voru komin í
svona æskilegt horf, dokaði eg
við, sagði lionum að pabbi gamli
væri látinn, og eg væri viss um
að hann — Dever á eg við —
mundi ganga mér í föður stað.
Og hvað haldið þið, að haun
geri. Hann klappar á öxl mér og
segir mér að taka pjönkur mín-
ar og flytja til sín — inn á sitt
Þessir gríðarstóru hjólbarðar, sem sjást á myndinni, eru notaðir
á traktora, sem Bandarikjaherinn hefir til að draga stærstu fall-
byssur sínar, Hver þessara hjólbarða kostar um 16,000 krónur.