Vísir Sunnudagsblað - 11.10.1942, Side 8

VÍSÍR SUNNUÖAGSBLAÐ
NÍÐM
Árið 1937 drakk liver Svii
7.55 kg. af kaffi að meðaltali,
Bandaríkjamenn 5.93, ítalir
0.98, Frakkar 4.42, Bretar 0.31,'
Danir 7.71, en Svisslendingar
3.16 kg. í flestum þessum lönd-
mun núna vera minna drukkið
af kaffi vegna kaffiskorts.
9
Svohljóðandi auglýsing stóð
í svissneska blaðinu „Die Welt-
woche“ 5. júní í sumar:
„Sem hárskerameistari hefi
eg i fjölda mörg ár kynnst and-
litslögun, skeggvexti og and-
litshúð óteljandi manna. Þessi
þekking min kemur yður því
að góðum notum þegar þér
kaupið af mér rafmagnsrakvél.
Það verðui' ekki hjá því kom-
izt að læra nýju rakaðferðina.
Til þess þarf ekki aðeins þolin-
mæði heldur og líka tilsögn, og
hana getur enginn nema fag-
maður látið yður í lé. Af þessari
ástæðu hefi eg ritað svolítinn
bækling eða leiðarvísi, sem yður
skal fúslega látinn i té.
Eg hefi lagt mig í líma til að
auðga vizku mína og þekkingu
á sviði þurraksturstækninnar.
Þar af leiðandi get eg gefið yður
mjög mikilsvarðandi leiðbein-
ingar um leið og þér kaupið
rakvél, þvi það verður að beita
þeim eftir því sem liverjimi ein-
um lientar eftir skeggvexti,
andlitshúð og lögun.
Eg þekki rafrakvélina út i
æsar og hvernig þægilegast er
að beita henni við hvern ein-
stakan mann. Þessi handtök er
eg fús á að kenna hverjum sem
vill.
Hverjum sem ekki líkar raf-
rakvélin má skila henni aftur.
En enginn þeirra, sem lært hefir
að beita henni hjá mér, liefir
farið fram á að mega skila henni
aftur. Það er heldur engin hætta
á því að eg reiðist þó einhver
læri af mér að beita rafrakvél
án þess að kaupa slíka vél jafn-
framt.
Loks gef eg liverjum þeim,
sem kaupir af mér rakvél, leið-
arvísinn, sem eg hefi ritað um
þetta efni.
H. KiIIjan,
hárskerameistari.
Fraumunsterstrasse 29.
Zurich 1.
Það var gott að hann hét ekki
Laxness til viðbótar, sá góði

Vísisböm á berjamó
Það er ekki svo litiö starfslið, sem hvert dagblað hér i bæ hefir
á aö skipa, þegar blaðsölubörn og blaðaútburðirnir eru taldir með.
Vísir hefir haft það fyrir reglu, að bjóða börnunum á berjamó einn
dag á ári hverju, og hér sjást þau úti í Þingvallahrauni med hálfar og
fullar dollur af berjum.
herra, þá hefðLnafni hans hér
uppi á íslandi fengið óþægilegan
keppinaut, endáþótt ekki sé vit-
að um önnur ritstörf hins sviss-
neska Kiljans en þessa einu
bók um skeggvöxt, andlitslög-
uil og andlitshúð karlmanna.
9 A
Friðrik I. Prússakonungur
stofnaði til einskonar „klúbbs“,
er nefndist ,,tóbaksklúbburinn“.
Þangað bauð hann ráðherrum,
herforingjum, sendimönnum
erlendra ríkja og nokkurum
persónulegum vinum sínum.
Sagt er að þar hafi Friðrik kon-
ungur gefið skapi sínu og til-
finningum lausan tauminn og
látið skoðanir sínar hreinskiln-
islega í ljós, en ekki alltaf með
sem fáguðustu orðbragði. Aðal-
umræðuefni voru viðburðir
dagsins, stjórnmál og hernaðar-
saga. Stundum voru líka sagðar
þar allskonar sögur, og gilti þá
einu þ<jlt þær væru ekki allar
samkvæmishæfar. En nafnið
„tóbaksklúbbur“ kom til af
þvi, að allir þátttakendur voru
skyldir að totta leirpípur á með-
an þeir voru inni. Meira að segja
þeir, sem ekki vildu reykja,
urðu að sitja með tómar pípur
og totta þær.
•
Það er ef til vill ótrúlegt, en
satt er það samt, að mannsleður
hafi verið notað í ýmsar leður-
vörur, ekki meðal mannæta,
heldur meðal siðaðra og mennt-
aðra þjóða, og það nú á siðustu
öldum.
Þannig er frá því skýrt í
frönskum fréttablöðum í sept-
ember 1792, á byltingatímabil-
inu franska, að þá hafi verk-
smiðjueigandi einn i París
látið búa til ýriisar vörur úr leðri
af hálshöggnum mönnum, sem
orðið höfðu byltingunni að
bráð.
Það er ennfremur skýrt frá
ýmsum heldri mönnum, sem
ejkki hafi fengizt til að ganga i
öðruvísi buxum en úr manns-
leðri. Og um Hússaraforingj-
ann Zizka var sagt, að hann liafi
beðið þess, að hann yrði fleginn
eftir andlátið og leðrið notað i
hertrommu, því þá mvndu her-
mennirnir verða enn blóðþyrst-
ari og berjast með margföldum
ákafa.
9
Ástralía er hið fyrirheitna
gullland jarðarinnar, en oft hef-
ir þar verið grafið til einskis
og oft hafa menn eytt hverjum
einasta eyri, sem þeir áttu, og
margir stytt sér aldur í örvænt-
ingu, er þeir höfðu leitað mán-
uðum eða jafnvel árum saman,
án þess að finna svo mikið sem
eitt einasta gullkorn.
En stundum fylgir líka
heppnin þessum mönnum. í
Turori gróf fátækur bóndi, sem
varið hafði því litla sem liann
átti, til að freista hamingjunn-
ar i gullleit. Hann leitaði og
leitaði, en fann ekki neitt.
Hann ætlaði að gi’afa einn dag
ennþá, , en þá átti hann eklcert
til, hvorki til að bíta né brenna,
og þá ætlaði hann að leita sér
atvinnu hjá einhverjum bónda
i grenndinni. Til j>ess kom þó
ekki, þvi að þenna dag fann
hann gullklump, 100 punda
þungan og liann var orðinn vell-
auðugur maður.
Það kvað ekki vera sjaldgæft
að finna gullklumpa i Astralíu
sem eru margra kílóa þungir
og meira en heil tylft hefir fund-
izt, sem vegur yfir hálft annað
lnindrað pund. En á öðrum
stöðum hafa smærri gullklump-
ar fundizt í jafn ríkum mæli og
sandur á sjávarströndu.
í Balara mokuðu nokkurir
menn og mokuðu þangað til
þeir höfðu grafið sig 20 metra
djúpt niður í jörðina. Þeir fundu
ekki neitt og einn góðan veður-
dag voru þeir horfnir á hrott án
þess að borga veitingamannin-
um, sem þeir dvöldu hjá, ejTÍ
fyrir sig. Sama dag komu
þangað þrír brezkir fátækling-
ar, sem fengið höfðu far í lest
frá Englandi með þvi að vinna
fyrir sér á Ieiðinni. Þeir lögðu
leið sína til Ástralíu, af því að
þeir fengu ekki neitt að gera
í heimalandinu. Þeir fréttu um
hina yfirgefnu gullnámu og á-
kváðu að halda áfram þar sem
hinir hættu. Það var gert gys
að þeim fyrir að eyða síðustu
skildingunum til að grafa í
þessari vonlausu og yfirgefnu
námu. Fáum dögum síðar höfðu
þeir safnað svo miklum auðæf-
um úr námunni, að þeir sigldu á
fyrsta farrými lieim til Eng-
lands á sama skipinu sem hafði
flutt þá í lest til ástralskrar
hafnar. Og framtíðinni þurftu
þeir ekki að kvíða.
Átta sjómenn unnu á einni
viku gull úr jörðu hjá Bendige
fyrir 400.000 krónur, þeir seldu
námuréttinn til tíu annara
manna, sem unnu á tveimur
dögum gull úr námunni fyrir
350.000 krónur. Þá seldu þeir
réttinn í eina viku 12 mönnum,
sem fundu gull fyrir 400.000
krónur á jæssari viku, en þá
tóku hinir við námunni aftur og
fengu þá á vikunni næstu á eft-
ir gull fyrir 250.000 krónur.
Með öðrum orðum: Á rúmum
þremur vikum hefir }>essi eina
náma gefið 1.400.000 krónur af
gulli.
Árið 1858 unriu 150.000
manns að gullgreftri í Ástralíu,
en árið 1891 voru þeir aðeins
21.000 að tölu. Gullið minkaði
er frá leið og nú er helzt ekki
leitað þar að gulli nema með
fullkomnum boráliöldum, sem
grafa allt að 1000—1200 metra
djúpt í jörðu niður.
Nú kemur aðeins um 3% af
árlegri gullvinslu frá Ástralíu,
en áður var það um eða yfir
40%.
Húsfreyjan: „Þessar buxur
geta ef til vill komið yður að
.gagni. Það þarf bara að gera
dálítið við þær.“
‘Umi’enningur: „Það er allt í
lagi. Eg lcem bara aftur eftir
hálftíma.“