Vísir Sunnudagsblað - 23.05.1943, Blaðsíða 2

Vísir Sunnudagsblað - 23.05.1943, Blaðsíða 2
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ 2 frama- og aflavon var meiri. Djarfhuga æska á ávallt framtið fyrir höndum og því meiri sem hærra er hugsað og djarfara er tefll. Framtíðar- vonir Árna rætlust og strax næstu árin á eftir aflgði hann allt að því helmingi meira, en harm hafði mest veitt i Vesl- mannaeyjum á einni vertíð. Kom þar margt til greina en ekki hvað sízt það, að Suður- nesjamenn voru byrjaðir að nota fullkomnari veiðarfæri, svo sem línu og jafnvel þorska- net, en Árni hafði vanist í Eyj- mn. Yngri kvnslóðinni mun þvkja það undarlegt, að maður sem enn hærist i fullu lifsfjöri meðal okkar, skuli i heila ára- tugi, hafa orðið að fara fót- gangandi á rnilli Landevja og Suðurnesja, og með pjönkur allar á bakinu, þá er Iiann fór til róðra á haustin og heim til sín á vorin. En þetla var hin forna venja — þannig ferðuð- ust sjómenn í hundraða tali og voru í þann tima fleiri daga á leiðinni en þeir eru klukku- stundir á bifreiðum nú. Og annað senr yngri kynslóð- in mun einnig furða sig á, var það, að allt haustið og franr yfir hátíðir unnu þessir menn kaup- laust — rrreð ö. o. serrr matvinn- ungar — í verstöðvunum. Um anrrað var ekki að ræða — og það þótti gott. Kaupgjaldið á vertíðínni var aflahlutur og nokkru eftir að vermenn konru heinr til sín á vorin fóru þeir kreiðárferð til Suðurnesja nreð betta tvo til fjóra hesta frá vorunr bæ. Venjan var sú að fara hringinn, þ. e. a. s. að fara aðra leiðina unr Selvog, Grinda- ':k ogyfir til Vogastapa, en hina 'ð'n'a um Hafnarfjörð, stund- urn Reykjavík og Ilellislreiði. Ekki var-öll þessi leið góð yf- ' •f'-rðar og einkunr var það veg- arspotti eða réttara sagt veg- leysuspotti, í svokölluðu Ög- mundarhrauni, sem var svo illt yfirferðar, að Árni hyggur að tæplega sé unnt að lrugsa sér verri veg fyrir hesta. Saga jress- ara skreiðarferða hefir ekki nema að litlu leyti verið skráð, en viss þáttur hennar héfir greypst irin i hraunið sjálft, jrar sem lestíl-nar fóru úm, því að hófaförin hafa ár frá ári og öld eftir öld markað sér bi’aut í hraunhellurnar — og sá sögu- þáttur skreiðárferðanna máizt aldrei út. ' Árni Geir vár nrilli tvitugs og þrítugs er hann gerðist formað- ur á fjögurra mamia fari Um. fjörutíu ára skeið var. hann fdr- maður: á bátmn, fyrst á f j ög- urra manna fari, þá á sexæring, svo á áttrónu skipi og siðast á mótorbát. Má segja að Árni hafi uin ár og síð stundað sjó- mennskuna og gerði það af lífi og sál. Hann lelfdi oft djarft — stundum of djarft — að honum finnst nú. Ilann var líka feng- sæll formaður og með afbrigð- um heppinn, því að honum hlekklist aldrei á og j>að einu sinni meiddist ekki hjá honum maður, hvað j>á meir. I Jjrjátiu og sex ár bjó Árni í Keflavík og réri j>aðan oftast út á Faxaflóa. Nokkrar vertíðir flutti hann j>ó bát sinn, cða fékk léðan bát, á Stafnesi og réri það- an }>á cr aflaleysi var í Faxa- flóa, einnig réri hann nokkur sumur vð Austurland. Árni er k’væntur Margréti Þorfinnsdóttur frá Kothúsum í Garði, mestu ágætiskonu, sem hefir verið bónda sinum sam- hent í öllu og hafa ]>au lifað hartnær 50 ár í hjónabandi. Þrjú fósturbörn hafa þáu alið upp, og eru tvö jreirra á Iíf-i, Kristbjörg Trvggvadótlrr og Theodór II. Rósantsson. Dvelur Krislbjörg á heimili fósturfor- eldra sinna en Theódór stundar siglingai. A lieimili þeirra hjóna var gcslkvaint mjög og mann- margl á meðan þau áttu lieima í Keflavik, því nokkuð af skips- höfninni átli ]>ar oftast atlivarf meðan á vertíðinnj slóð. Var því mörgu að sinna, hæði innan lieimilisins og iftan, cn allt lókst þeim hjóiimmm ]>að með mestu prýði í hvivetna. Hingað til Rcykjavíkur fluttust þau hjónin árið l!>_'!). \'ar Árni j>á tekinn að reskjast og þreytast á hinu mikJa erfiði og umstangi, sem er samfara formennskunni. Keypti liann húseignina nr. 41 við Laufásveg og hefir dvaUð þar síðan. Það var ekki tilgangur minn með þessum línum að skrifa ævisögu Árna Geirs —- þá sögu geta |>eir skrifað, sem jiekkja hana belur. Hinsvegar vildi eg minnast Árna —- minnast hans sem eins hinna kjarnmiklu, jirautseigu og heiðarlegu íslend- inga, sem rutt hafa veginn fyrir nýjum tíma, nýjum kynslóðum og nýjum framförum. Árni Geir er með því marki brenndur að hann lætur lítið y'fir sér og talar fátt um j>að, sem við kemur honum sjálfum. Hvort sem það er löstur eða kostur, j>á er }>að í öjlu falli eilt af höfuðeinkenn- mn íslenzkrar þjóðarsálar og því finnst okkur væht um j>að. Hinsvegar er Árni ekki ófús á að ræða um þjóðmál, framfara- mál og allt ]>að, sem hann telur að íslénzku j>jóðinni geti orðið lil hagræðis eða hóta. Þetta sýn- ir ef lil vill betur cn flest annað, að þrátt fyrir áltatíu ár er Árni enn ungur ungur í anda og fullur af áhuga fvrir öllu j>vi cr orðið' gæli komandi kvnslóð- um ti! léttis og leiðbeininga á braul sinni til nýrra átaka í framvindu lífsins. Ef lil vill er áliugi Árna fvrir sjávarútvegsmálum }>ó einna sérstæðastur. Þar fylgist hann af líf og sál með hverju atriði, smáu og stóru, og lætur ekkerl fram hjá sér fara. Þeir eru fáir dagarnir, sem Árni reikar ekki niður að höfninni til að virða fvrir sér athafnalifið, vinnu- brögðin, skipin. bátana og alll j>að sem i einhverju sambandj stendur viðþenna höfuðatvinnu- veg okkar. í öllu þessu athafna- lifi, í öllum breytingum og allri þróun, sér Árni Geir í raun og veru það sama, sem hann sá, sem 10 ára drengur á lækjar- bakkanum i Austur-Landeyj- um. Hann sér að í lífinu er ekki nein kvrrstaða til, heldur fram- vinda, hreyfing og þróun. Ein kynslóð tekur við af annarri, lærir af þeim sem á undan eru gengnir og leitast við að fegra og bæta verðmæli lífsins svo sem föng standa til. Það gildir óneitanlega sama lögmál fyrir mannlífið og litlu blómin sem tíu ára drengurinn sá þegar liann var að smala forðum. Blómin spretta, breiða út blöð sín og hlæja i allri sinni fegurð mót sólu. En timi fegurðarinn- ar er ekki Iangur, — og daúð- ann her að höndum áður en varir. Það gerir bara ekki svo ýkja mikið til, j>ví að önnur blóm spretta og nýir menn vaxa. Lífið varir þrátt fyrir allt og varir eilíflega. Senn líður að þeim tíma vors- ins, að sólevjar og fiflar hylja bakka litlu lækjarsytrunnar i Austur-Landeyjum, þar sem Arni litli hvíldist forðum. Yafa- lausl mun }>á gela að líta svip- aða sýn og liann sá þá: Landið í ljóma lmigandi sólar með eldbrydd jökulhvel og svefn- höfg blóm. Ef eg mætti óska mér og öðrum einhvers til handa, }>á væri það ekki hvað sizt ]>að, að njóta slíkrar sýnar, ekki aðeins þeirrar sem fyrir augun ber, heldur og líka þeii*l’- ar innri sýnar, sem gefur manni þroska, mannvit og persónu- leika. Þ. J. Þeir- .háfa- nú -fengið. „velfórþénta" hvíld: memiimir, sem mjmdin er af. Þéir ei’u skýttur í áttunda hernum 'i>g .hafá tekið-'þátt í íehgstu sókn, sem sögúr faira-af. MýTrdm sýnír þá halda uppi skothrið á stöðvár möúdúlsvéitá i Suðúr-Túnis.' Þéir'bíða iíú skipana iiiii næsta hlutvérk sittí * ‘

x

Vísir Sunnudagsblað

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir Sunnudagsblað
https://timarit.is/publication/299

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.