Vísir Sunnudagsblað - 23.05.1943, Blaðsíða 6

6
VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
við hliðina á honum stóð björt
og fögur kona. — örk jjekkti
liana, þessa björtu, fögru vin-
konu sina, sein svo oft vitraðist
iienni frá liinuni stóra, voldugá
andlega heiini. — En hvað hún
naut þess alltaf, að horfa á tign
liennar og birtu.
Konan lók svo til máls: „Eg
býð þér að koma með mér, ungi
inaður, og Jxír hýð eg einnig
með mér,‘ tjóði hún örk.
Örk var innilega jiakklát j>ess-
nri sterku veru, sem virt’st eiga
allar lciðir framundan, að hún
skyldi leyfa henni að nota skvnj-
an sína og fylgjast með því, sem
gerðist svo víðs fjarri licnnar
-dvalarstað.
Ilversu ofl hafði ekki jiessi
yndislega kona glatt liana, á
nicðan árin liðu og hún beið og
reyndi að ráða liinar margvís
legu rúnir hins daglega lífs.
Örk minntist þess ekki, að
hafa séð svona landslag. Ein-
tómir sandhólar, eins og þeir
héldust í liendiy og stæðu vörð
sitt hvoru megin við breiðan,
húgðóttan veg, sem lá á milli
þeirra.
Þau fóru ekki eftir veginum,
heldur fram með lionum og yfir
hvern sandhólinn af öðrum. Þar
virtist gróðurlítið, eða kannske
alveg gróðurlaust. Örk greindi
það ekki með vissu, því dinnna
lá yfir auðninni allt í kring.
En llvað var þetta, sem kom
eftir hreiða, hugðótta veginum,
langt á efth- þeim?
Örk rýndi út í myrkrið og
skerpti eflirtektina sem hún gat,
— og nú tókst henni loks að
greina, að þarna voru menn á
ferð, — margir menn. — Þeir
færðust nær og nær, og hún sá
hvernig þeir þrömmuðu þarna
áfram, hlið við hlið, eftir j>ví
sem vegurinn leyfði, og svo hver
aftur- af öðrum, í óendanlegri
röð, virtist áhorfandanum.
Jöfn fótatökin kváðu öJI við,
eins og einn stigi fast til jarðár.
Þetta varð allt svo greinilegt,
þarna í skyggjunni, og j>ó voru
]>essi fótatök eins og hvisl, —
J>að voru J>au rejmdar, — eins
og ]>au j>yrftu að trúa fvrir ein-
hverju, og þó vildu þau ekki
kvarta ura of, því það var skyld-
an, sem knúði þau áfram. —-
Og þó vissu j>cir ]>að allir, sem
átlu þessi fótatök, að það var
misskilin skylda, sem verið var
að keppa að, —• en beir. máttu
ekki dæma sj.álfir, það voru aðr-
ir, sem dæmdu fyrir þá. — Þó
átti enginn beina kvörtun í huga,
en þeir leituðu að hvild og friði,
— Þeir áttu allir sömu óskina,
áð mitt í æsku sinpi fengji} þejp
hyf!4 pg friðí
Bandarikjamaðurimi Sikorski hefir smíðað flugvél, sem gelur flogið þráðbeinl upp og niður, úl
á hlið eða aftur á bak, eftir þvi, hvernig flugmanninn langar lil að fara. Myndin sýnir konu eina
taka við böggli, sem maðurinn í slíkri fhigvél er að fáu’a henni.
Þeir færðust áfram, lengra og
iengra, eftir breiða, bugðótla
veginum, og ennj>á sást eklcert
nenia mannhaf, svo langt sem
hægt var að eygja.
I>að var undarlegt, að svona
margrr menn skyldu vera á ein-
iim stað, og þessi breiði, hugð-
ótli vegur á milli sandhólanna
skyldi eiga öll sporin þeirra, —
allar leyndu hugsanirnar, sem
sál Jieirra átti yfir að ráðtl. Eða
var j>að ekki cinmitt fólatakið,
sem steig hljóðfall þeirra? —
'JIvort voru þessir metm eins og
hinn líðandi straumur tímans,
-sem aldrci ætlaði að enda?
En langi, bugðótli vegurinn
var Joks á þrotum. Ilann hvarf,
en græn og ilmandi grasbreiða
ú>k við. Þessi græna slétla virtisl
þó ékki ákaflega stór, J>ví jafn-
vel i rökkrinu, sem á var, sást
'móta fyrir sandöldunum liinu
megin við hana, og tóku þá ekki
ítftur við sömu gróðurvana
sandhólarnir, — eða voru þetta
aðeins hytlingar í }>essari ófull-
komnu birtu?
Þega r komið var á graslendið,
var loksins staðnæmst. — Ein-
slök tré sáust hér og þar. A ein-
um stað var vatnslind, sem var
hálffalin inn á milli tveggja
Jaufrikra. runna.
Hin mikla fýlking a hreiða,
hugðótta veginum stanzaði fáa
faðma frá vatnslindiuni. —- Alll
í kring um lmna stöwmðu menn-
jrnir, allir með jöfny millibili.
Matmhafið óx og þx, qg Örk,
sem i fyrstu hafði ekki getað
áttað sig á stærð hinnar grænu
sléttu, sá nú, að hún hlaut að
vera stór.
Að lokum kom að J>ví, að
engir fleiri virtust vera á vegin-
um, allir voru komnir.
IIvísl hinna samstemmdu fóta-
laka hætlu, en mennirnir stóðu
hver við annars hlið og liver
aftur af öðrum. — Eitthvað átti
að skc, — til einhve'rs voru
j>eir þarna komnir, allir þessir
dökkklæddu menn. Einhvei’
hlaut að hal'a kallað þá liingað,
i vissum tilgangi. — Allir virtust
]>eir Jíka ganga úl frá því sem
sjálfsögðu, eða léðu þeir j>vi
enga hugsun?
Iiin djúpa j>ögn var undar-
Jeg i návist þessa fjölda. Þögn-
in var svo yfirgnæfandi, að það
mátti láta sér detta i hug, að hún
væri eina aflið, sem réði á j>essu
undarlega stigi inannlífsins. —
Og j>ögnin átti lika siit verð-
mæti. Innan vængja hennar hef-
ir margt gerzt, sem hæði kemur
sér vel og iila — hún gefur
mannssálinni svigrúm til að
þekkja sjálfan sig.
En í einni svipan birti. — Yf-
ir hið þögula mannhaf Ijómaði
•dagur.
Þá sá Örk, að klásði allra þess-
ara manna, sem henni hafði
sýnzl svört, voru aðeins blóð. —
Þgirra eigið blóð huldi nekt
þejrra. —. Hvert sem litiÖ var,
þgp það sama fyrir augun. —
^toíjcnað blóð — ftðeins þlóð,
Og þrátt fyrir birtu dagsins
möglaði enginn, og • engin
minnsta lireyfing varð á. — Ein
ný mynd mannlifsins speglaðist
þarna, — mynd, þar sem enginn
kvartaði og engum varð lofsöng-
ur af munni. — Það var aðeins
samþykkl með þögninni, að
hver gengi sína götu til encla.
Örk flaug í hug, livers vegna
nóttin mætti ekki ríkja áfram
á þessum slað, hvers vegna þetta
vesæla mannlíf mætti ekki vera
hulið deginum ?
En dagurinn vildi ekki vera
án sólarinnar. Hún varpaði skin-
ancli Ijósflóði sínu yfir alla þessa
menn, sem áttu aðeins blóð sitt
sér til skjóls.
Eftir skannna stund var eins
og sólarflóðið vekti hina þjáðu.
Þeir litu upp og köstuðu sér til
jarðar. — Blóð þeirra tók að
streyma,.— jörðin var ekki leng-
ur græn, heldur rauð. — Mann-
hafið hafði meö öllu 'misst
skipulag sitt, — J>að var a'ðeins
vígvöllur, sem blasti við —
sundurtættir likamar — streym-
andi blóð -— þungar stunur —
hin síðustu andvörp.------
Á þessum vígvelli runnu sam-
an þjáningar þjóðanna —■ blóð
óvinanna blandaðist saman, áð-
ur en jörðin svalg það. — Líf
þeirra hafði náð hámarki sínu
á hinni fögru jörð, og sólin
signdi þá alla eins, — þessg
menn - blæðandi, sundurtætta
— liggjandi í valnum. — Mann-
réttindin nwttu {>eim öltum 4