Vísir Sunnudagsblað - 23.05.1943, Page 7

7
VÍSIR SUNNUDÁGSBLAÐ
André Birabeau„•
Flísin í auganu
' Smásaga
sama hátt, enginn mismunur —
hinn jarðneski lofstýr var þeim
öllum jafn.
En nú skynjaði Örk, að það
var meira en sólin, sem lýsti upp
valinn og gerði hann bjartan.
Það voru bjartar verur — starf-
andi sálir, sem komnar voru til
hjálpar. Þær hirtu ekki um
sundurtættu líkin, eða hlæðandi
undirnar. — Þær vildu losa sál-
irnar við skelfingarnar, sem
þeim hafði verið um megn að
bera. Þær ætluðu að leiða sálir
þeirra þangað, sem hvíldin beið
þeirra. Og ef þeir vildu, þá gátu
þeir gleymt — þeir máttu
gleyma jarðlífinu, — verða aft-
ur hinn ungi sproti í hinu dýrð-
lega ríki Guðs.
En nú urðu þessir menn jafn
misjafnir i meðförum og fóta-
tök þeirra höfðu verið samstillt,
er þeir gengu hinn breiða, langa,
bugðótta veg. — Frelsisþrá
þeirra brauzt út á ný, og þeim
fannst svo margt að athuga, áð-
ur en þeir gátu orðið sammála
verunum, sem svo miklu vildu
fórna fyrir þá, — því þrátt fyrir
allt þá lifðu þeir. — Þeir klædd-
ust bara aldrei framar sínu eig-
in blóði. —
Hinir göfugu hjálpendur
lögðu sig fram, reyndu að sýna
þessum, þjökuðu sálum þær
mörgu leiðir, sem biðu þeirra. —
Það hafði kostað þessa menn
svo inikið, að komast yfir þenn-
an seinasta lijalla, að dapurleik-
inn, sem ennþá sat eftir í end-
urminningum flestra þeirra, var
jafnvel það, sem túlkaði þá ljúf-
ast til að taka öllu vel.
Nú gengu þeir hver á eftir öðr-
um að lindinni inn á milli runn-
anna. Svipur þeirra bar vott um
innri ró, en dapurleik, — og að
þeir þráðu langan frið. —
Við lindina stóð konan bjarta,
vinkona Arkar, með hvítan fána
í hendi ser, sem hún lét blakta
yfir þessu lilla lcristalstæra vatni
og svo virtist sem andblær bærði
það, með jöfnu millibili.
í smá hópum kom fjöldinn,
senr fvrir svo fáum augnahlik-
um hafði verið blæðandi, og
laugaðist jiarna við þessa litlu
lind. Það var enginn troðningur,
enginn hávaði. — Áhugamál
þeirra voru nú það, að leita með
hjálpendunum til síns samastað-
ar.
Þegar hver hópur fyrir sig
hafði tekið sér laug, svifu þe'ir á
braut, ásamt hjálpendum sín-
um, út i ljósliafið.
Einhverjir urðu eftir, þar sem
blóð þeirra háfði runnið, en við
skulum vona, að þeir komi brátt
auga á lindina inn á milli runn-
anna tveggja, og þá munu þeir
einnig lauga sig og svífa á braut.
Örk leit i kring um sig. Hvar
var Hákon? Hann var horfinn.
Ilann hafði gleymt öllu og svifið
á brott með þeim, sem störfuðu
að líknarstarfseminni andlega.
Málari sá naut uppi í sveit.
Honum leizt vel á bola og eig-
andinn leyfði honum. að teikna
hann.
Nokkru se’inna hitti hann
bónda og sagði honum frá því,
að hann hefði fengið 1200 krón-
ur fyrir málverkið.
„Bölvaðir lieimskingjar hafa
það verið,“ sagði bóndi. „Eg
liefði selt þeim nautið sjálft
fyrir sex lmndruð.“
Honum hafði líkað prýðilega
við stúlkuna, sem hafði unnið hjá
Iionum í nokkrar vikur. En nú
hafði hún sagt upp, og lionum var
um geð að hún færi. Hann hafði
spurt liana, hversyegna liún vildi
fara og búizt við einhverju vana-
!egu svari, að hún l'æri fram á
liærri laun eða þessháttar. En í
þcss stað hafði hún farið hjá sér,
litið undan og verið vandræðaleg
á svipinn. Þetta var svo óvenjuleg
hegðun, að hann hafði orðið hálf-
undrandi og spurt frekar, jafnvel
krafizt að fá að vita ástæðuna.
Loks svaraði hún:
„Ég hefði heldur kosið að segja
ekkert, en úr því að þér krefjist
þess, þá skal ég segja yður það.
Það er ekki flókið mál, og þér
munuð skilja allt betur seinna.
Ég veit ekki, hvort þér tókuð eftir
því, að meðmælin, sem ég sýndi
vður, þegar þér réðuð mig, voru
ekki samfelld. Frá einu ári hafði
ég engin meðmæli. Það var af því
að það ár var ég í fangelsi. Ég
liafði drepið elskhuga minn.
Þarna sjáið . þér, herra. Þér
hefðuð átt að levfa mér að fara,
án þess að spyrja' frekar."
Hann henti henni að halda á-
fram, og hún hlýddi.
„Ég veit það, að þó að þér sæj-
uð nafnið mitt á meðmælunum,
Morie Pravedat, þá hafið þér ekki
munað eftir nafni mínu. Það eru
svo margar sögur, sem gerast, og
likjast minni sögu.
Hann eyddi öllum tima sinum
á drykkjustofum við viiAog spil
og hann vildi bafa mig til að ná i
peninga handa sér með .... þér
skiljið livað ég meina. En ég gat
það ekki. Mér þótti nógu vænt um
liann, cn drottinn minn, það lif.
Mér rann kalt vatn milli skinns og
höiunds, J.egar eg hugsaði til jiess.
Ég svaraði lionum alllaf reiðilega:
Það skal aldrei verða, aldrei. En
hann stakk upp á þessu aftur og
al'lur.
Svo fór liann að berja mig. 1
hvert skipti, sem við hiltumst,
lamdi hann mig. Það var ei'ns og
hann espaðist við að sjá, að ég
lét ekki bugast. Ég varð hrædd og
fékk mér skammhyssu. Dag nokk-
uin varð ég örvjta af hræðslu. Ég
skaut hann. Ég var dæmd í eins
árs fangelsi.
Þegar ég var látin laus, fór ég
aftur að vinna. Ég fékk fljótt vist
hj i góðu fólki. En ég hafði búizt
við hinu versta, enda kom hús-
móðirin að rnáli við mig strax
daginn eftir. Hún var vandræða-
leg, stamaði og roðnaði og bað
mig afsökunar, en loks sagði hún
mér hreint út, að ég yrði að fara.
Ég skil það vel, stúlka mín, að
það sem þér gerðuð, var gert i
sjálfsvörn. En nú þegar ég veit,
að þér hafið .... þá gel ég ckki
hugsað mér að láta yður snerta á
hörnunum, eða gefa manninum
mínum að horða. Ég veit ekki,
hvað gera skal, en ég get ekki
hugsað mér það!
Þannig gekk það lengi með
hvert starfið á fætur öðru. Það
kom að þvi, að mig langaði ekki
lengur að vinna. Mér var orðið það
óbærilegt að finna húsráðendurna
horfa á mig — eða ímynda mér
það. Það kemur i sama stað niður.
Ég var farin að segja við sjálfa
mig i tíma og ótíma: Þeir vita, að
ég hefi drepið mann! En á ein-
liverju varð eg að lifa, einhvers-
staðar verð ég að fá visL
Þá datt mér í hug að reyna að
finna einhvern, sem væri i sömu
sporum og ég, einhvern sem hefði
drepið án illgirni, eips og ég. Ég
hugði að hann myndi ekki hrylla
við mér, að hann myndi skilja,
hvað ég hefði gert.
Ég þurfti ekki annað en að lita
í gegn um gömul blöð og þannig
fann ég yður, húsbóndi góður. Ég
komst að raun um, að .... að þér
höfðuð verið afbrýðissamur úl i
konuna yðar og að . . . .“
„Já,“ svaraði maðurinn. Hann
var orðinn fölur og svitinn hafði
brotizt úl á enni hans. Ósjálfrátt
liafði honum orðið litið út í horn
á slofunni, þár sem kona hans
hafði eitt kvöldið játað brot sitt
og beðið fyrirgefningar. Hann átti
bágt með að hafa stjóm á sér, en
tautaði Jió: „En Jjér hafið ekki
sagt mér, liversvegna þér viljið
fara.“
Stúlkan varð niðurlút, en svar-
aði:
„Ég veit vel að það er heimsku-
legt. Ég hefi líka reynt að átta mig,
en ég ræð ekki við það. Ég get ekki
hugsað mér það .... ég get ekki
hugsað mér að lifa undir sama
þaki og morðingi.”
Maðurinn, sem sést til hægri á myndinni, var meðal Jæirra
fyrstu, sem gengu á land á Guadalcanal á síðasta hausti. Hann
barðist þar vasklega og er talinn hafa komið 200 Japönum
fyrir kattai'nef, enda er yerið að sæma hann heiðiu’smerki á
myndinni. En hann getur ekki séð það, því að Japanir blinduðu
hann.