Vísir Sunnudagsblað - 13.08.1944, Page 4

4
VISIR SUNNUDAGSBLAÐ
Þetta eru mennirnir, sem stjórnuðu herjunum, sem börðust um
Cherbourg. Joseph L. Collins, hershöfðingi í her Bandaríkjanna,
sést á miðri myndinni, en til vinstri við hann er þýzki flotafor-
inginn Hannecke.
eftir Brockden Bro\vn, eru
hræðilegar, sömuleiðis sumar
tnyndir í „Zanoni“, eftir Bul-
wer, en það er til eitthvað enn-
þá skelfilegra, en þetta,“ bætti
hann við og hristi höfuðið
íbygginn.
„Heyrðu nú Hammond,"
svaraði eg, „í guðanna bænum,
við skulum fella þetta tal nið-
ur! Okkur á árciðanlega eftir að
hefnast fyrir þetta.“
„Eg veit ekki, hvað er að mór
í kvöld,“ svaraði hann, „en liug-
ui' minn er fullur af dularfull-
um og skelfilegum hugsunum.
Mér finnst sem eg geti rilað sög-
ur eins og Hoffman, ef eg væri
aðeins nógu ritfær.“
„Jæja, ef við eigum að fara
að lala i Hoffmansstil, þá fer eg
i rúmið.“ Maður ætti ekki að
blanda saman ópíum og mar-
tröð.“ En livað hér er heitt og
mollulegt! Góða nótt, Ham-
mónd.“ „Góða nótt, Harry,
dreymi þig vel.“
„Dreymi þig drauga og for-
ynjur.“
Við skildum og fór livor lil
síns herbergis. Eg báttaði í
snatri og fór í rúmið, tók með
mér af gömlum vana bók, því
að eg var vanur að lesa mig í
svefn. Eg opnaði bókina um
leið og eg lagðist á koddann, en
lokaði lienni strax aftur og
þeytti henni yfir í hinn enda
herbergisins. Hún hét „Sagan
um ófreskjur“, eftir Goudon,
sérkennileg bók á frönsku, sem
eg hafði nýlega fengið frá Par-
ís, en hún var ekki heppileg fyr-
ir mig í þvi hugarástandi, sem
eg nú var í. Eg ákvað að fara
að sofa strax. Eg skrúfaði þess
vegng fvrir gasið, þangað til að
eftir var aðeins örlítill blár logi
á lampanum. Því næst snéri eg
mér til veggjaiv
Það var niða-myrkur í her-
berginu. Gasloginn á lampanum
lýsti ekki meira en 5—6 cm. út
frá sér. í örvæntingu lagði eg
handleggina ^yfir augun á mér,
eins og til að reyna að útiloka
þetta myrkur og reyndi að hugsa
ekki. En það var árangurs-
laust. Samræðurnar, sem við
Hammond höfðum átt úti í
garðinum, veillu mér ekki
stundarfrið. Og íheðan eg lá
þarna kyrr, sem dauður væri og
vonaði að komast þannig i
svefninn og fá hvild, þá sk,eði
hræðilegur atburður. Það var
eins og eitthvað dytti niður úr
loftinu beint ofan á brjóstið á
mér og í sömu andránni fann
eg heinaberar hendur lierpast
að hálsi mér, eins og til að
kyrkja mig.
Eg er éngin raggeit og liefi
töluverða krafta í kögglum, en
árásin kom' svo skyndilega
að hver taug og vöðvi
i líkama mínum var spennt til
hins ýtrasta, og eg var ekki hið
minnsta ruglaður. Líkami minn
starfaði af eðlisávísun áður en
heilinn hafði tíma til þess að
átta sig á, liversu aðstaða min
var hættuleg. I einu vetfangi
vafði eg tveimur kraftalegum
liandleggjum utan um ófreskj-
una og þrýsti henni með öllu
afli örvæntingarinnar að brjósti
mér. Eftir fáein augnablik lin-
aðist takið á hálsinum á mér,
og eg gat andað aftur. Hófst nú
hræðilegur bardagi, sem átti sér
stað við slík skilyrði, að eg
þurfti á öllu liugrekki mínu,
leikni og kröftum að halda. Það
var svarta myrkur og eg var í
algerri óvissu um, hvers eðlis
sú vera var, sem hafði svo
skyndilega ráðizt á mig. Hún
var svo hál, að eg rann hvað
eftir annað og missti af henni
tök, enda virlist liún allsnakin.
Stundum var eg bitinn með
hvössum tönnum i axlirnar,
hálsinn eða brjóstið, og eg var
slöðugt að verjast því að gripið
væri um kverkar mér með sina-
berum, sterklegum höndum.
Að lokum tókst mér, eftir
þögulan, mjög þreytandi bar-
daga upp á líf og dauða, að
koma óvininum undir mig, en
til þess þurfti ótrúlegt átak. Eu
þegar eg lét kné fylgja kviði,
ofan á það, sem mér virtist
að þvi er eg hélt, þá var
eg öruggur um að eg hefði sigr-
að. Eg hvíldi mig augnablik. Eg
beyrði óvininn grípa andann á
lofti og fann hjarta lians slá ótt.
Hann var sýnilega jafn þreytt-
ur og eg, og við það varð eg ró-
legri. Nú mundi eg skyndilega
• efthy að eg var vanur að leggja
stóran, gulan silkivasaklút und-
ir koddann minn, áður en eg
fór að hátta. Eg þreifaði þegar
eftir lionum og fann hann. Eftir
örfá augnablik bafði eg bundið
hendur óvinarins rammlega.
Eg var nú nokkurnveginn ör-
uggur. Var nú ekkert annað að
gera, en að skrúfa frá gasinu
og athuga, hvernig þessi óvinur
minn liti úl. Síðan gæti cg kall-
að á fólk til lijálpar. Eg verð að
viðurkenna, að eg fann til þess
að eg var svolitið hreykinn yf-
ir því að liafa ekki kallað á
hjálpina fyrr. Eg ætlaði að ráða
niðurlögum óvinarins einn og
óstuddur.
Án þess að sleppa taki mínu
eitt augnablik, mjakaði eg mér
úr rúmi mínu og niður á gólfið
og dró fangann með mér. Það
voru aðeins fá skref að gas-
lampanum. Eg færði mig þang-
að mjög gætilega og bélt óvini
mínum föstum eins og í skrúf-
. stykki. Loksins var eg kominn
svo langt, að eg náði með hend-
inní að litla, bláa deplinum, sem
benti á livar gaslampinn væri.
Með leifturhraða sleppti eg tak-
inu með annari hendinni og
setti fullan staum á lampann,
sem lýsti nú upp herbergið. Því
næst sneri eg mér við til að:
horfa á fangann.
Það er tilgangslaust fyrir mig
að reyna að lýsa tilfinningum
mínum á næstu augnablikum.
Eg geri ráð fyrir, að eg hljóti
að hafa æpt upp yfir mig af
skelfingu, því að áður cn min-
úta var liðin var lierbergi mitt
fullt af fólki. Það fer hrollur
um mig, þegar eg nú liugsa um
þetta hræðilega augnablik.
Eg sá ekkert! Eg liélt með
öðruin liandleggnum fast utan
um eitthvað, sem virtist í laginu
eg af öllum kröftum um kverk-
ar, sem voru heitar og að öllu
leyti eins og mínar eigin. Og þó*
þar sem eg hélt þessari lifandí
veru i heljargreipum og þrýsti
hnni fast að mér, þá sá eg elck-
ert, þó að herbergið væri upp-
ljómað!
Enn i dag gel eg ekki gert
mér grein fyrir aðstöðu minni.
Eg get ekki til hlítar gert mér
grein fyrir þessum ótrúlega at-
burði.
Veran andaði. Eg fann andar-
drátt hennar við kinnina á mér.
Hún barðist um. Hún hafði
liendur. Þær gripu í mig. Hún
hafði mjúka húð eins og eg.
Þarna lá hún, fast upp að mér;
þétt eins, og steinn — og þó ger-
samlega ósýnileg!
Eg undraðist það, að‘eg skyldi
iekki falla í ómégin, eða verða
vitstola á þessu augnabliki. Ein-
hver dásamleg eðlisávisun hlýt-
ur að hafa gefið mér styrk, og
1 stað þess að losa tak mitt á
þessari hræðilegu veru, þá virt-
is mér vaxa ásmegin á þessu
skelfilega augnabliki, og eg
fann livernig veran skalf i ör-
væntingu.
Rétl í þessu kom Hammond
inn í herbergið, og á eftir hon-
um allir íbúar hússins. Um leið
og hann sá andlit mitt, sem hlýt-
ur að hafa verið afskræmt af
skelfingu, hljóp hann til min og
kallaði: „Guð hjálpi mér! Hvað
hefir komið fyrir Harry?“
„Hammond! Hammond!“
kallaði eg, „komdu hingað. Ó!
þetta er liræðilegt, það hefir
ehihver vera ráðizt á mig i
rúminu og eg held lienni fastri,,
en eg sé hana ekki — eg sé
hana ekki!“
Hammond, sem vafalaust sá
að ekki var neinn uppgerðar
skelfingarsvipur á andliti mínu,
gekk eitt eða tvö skref í áttina
til min, mjög áhyggjufullur á
svipinn. Lágt fliss heyrðist frá
hinum íbúununl. Þetta reitti
mig til ægilegrar reiði: Að
hlægja að manni undir slíkum
kringumstæðum! Það var væg-
ast sagt mjög illa gert. Nú get
eg skilið, að það hafi verið dá-
lítið broslegt, að sjá mann berj-
ast af öllum kröftum, að því er
virtist við eitthvað loftkent og
ósýnilegt og kalla á lijálp. En
þá var eg svo yfir mig reiður við
þennan flissandi hóp, að ef mig
hefði ekki skort getuna, þá
hefði eg sálgað þeim öllum á
stundinni. „Hammond! Hanx-
mond !“hrópaði eg í örvæntingu,
„í guðanna bænum komdu til
mín. Eg get ekki haldið henni
neriia örlitla stund enn. Hún er'
mér, lijálpáðu mér!“ .. ’
„Harrý,“ hvislaði Hammond
um leið og hann nálgaðist mig,
eins -og mannslíkami, sem and- að ná yfirliöndinni, hjálpaðu
aði rig með hinni-hendinni hélt