Vísir Sunnudagsblað - 13.08.1944, Blaðsíða 5

VÍSIR SUNNUDAGSBLAÐ
S
„nú hefirðu reykt of mikið ó-
píum.“
„Eg get unnið eið að því, að
þetta er ekki blekking,“ svaraði
eg lágri röddu. „Sérðu ekki
hverpig líkami minn hristist
þegar veran brýst um? Ef þú
trúir mér ekki, geturðu sann-
fært þig sjálfur. Finndu, snertu
á hennil“
Hammond kom og lagði hönd
slna, þar sem eg benti honum.
Hann rak upp hljóð, fullur
skelfingar. Hann fann það!
Hann—fann í snatri langan
spotta einhversstaðar í herberg-
inu og batt honum utan um
líkama hinnar ósýnilegu veru,
;sem eg hélt í greipum mér. —
„Harry,“ sagði hann hárri, ó-
styrkri röddu, því enda þótt
hann hefði ekki misst neitt af
snarræði sínu, þá var hann ei
að siður mjög hrærður. „Harry,
nú er allt í lagi. Þú getur sleppt,
ef þú ert þreyttur. Nú getur
hún ekki hreyft sig.“
Eg var alveg að gefast upp
og var því feginn að mega
sleppa taki mínu.
Hammond stóð þarna og hélt
í endann á snærinu, sem bundið
var utan um hina ósýnilegu
veru, vafði bandinu utan um
hendina á sér, en fyrir framan
sig sá hann spotta margvafinn
þétt utan um, að þvi er virtist,
tómt rúm. Eg hefi aldrei fyrr
séð heilbrigðan mann-jafn skelf-
ingu lostinn. Þó mátti sjá
i svip hans allt það hugrekki
og allan þann kraft, sem eg vissi
að hann átti til. Varir hans voru
herptar saman, þó þær væru
blóðlausar og maður gat séð,
að enda þótt hann væri óttasleg-
inn, þá hafði hann ekki misst
kjarkinn.
Það er tæplega hægt að lýsa
| hversu kom á gestina í húsinu,
*Y sem voru vitni að þessum ein-
^jy. stæða atburði og öllu framferði
^ okkar Hammonds og sáu þegar
við bundum óvininn, sem brot-
izt hafði um á hæl og hnakka,
og mig að niðurfalli kominn
<eftir áreynsluna, er eg hafði lolc-
ið fangbragðastarfi mínu. Þeir
voru bæði ruglaðir og skelfingu
lostnir. Sumir flýðu í ofboði
út úr herbergniu, en hinir fáu,
sem eftir urðu, stóðu í þéttum
hóp, rétt við dyrnar, og ómögu-
legt var að fá þá til að koma
nálægt Hammond eða bandingj-
anum. En vantrúin skein þó i
gegnum skelfingarsvip þeirra,
Þá skorti hugrekki til þess, að
sannfæra sjálfa sig, og þó efjið-
ust þeir. Eg bað nokkra þeirra
að kotpa nær og sannfæra sig
um, ^ð lifandi ósýnileg' vera
væri í herberginu, með því að
snerta hana, en það var árang-
urslaust. Þeii* Viidu það ekld.
Þeir spurðu aðéins hvernig það
gæti verið, að Iíkahii, sem væri
lifandi og artdaði, væri ósýnileg-
ur. Eg gaf þeim viðeigandi svar.
Eg gaf Hanimond merki og við
lyftum hinni ósýnilegu veru,
sem var rígbundin og bárum
hana að rúminu minu. Kostaði
það okkur töluverða áreynslu,
að yfirvinna ógeð okkar á því,
þyngd hennar um það bil eins
og 14 ára drengs.
„Jæja, vinir mínir,“ sagði eg
um leið og við Hammortd héld-
um hinum ósýnilega likama yfir
rúminu, „eg get sýnt ykkur
fram á, að þetta er fastur lik-
ami og nokkuð þungur, en eigi
að síður ósýnilegur. Gerið svo
vel og atlmgið rúmið nákvæm-
lega.“
Eg undraðist sjálfur hugrekki
mitt, að eg skyldi geta verið svo
rólegur yfir þessu öllu, en nú
hafði eg náð mér eftir fyrstu
skelfinguna og það var ekki
laust við að eg væri svolítið
.upp með mér, því að mér fannst
eg vera að vinna þarna vísinda-
legt starf.
Áhorfendurni'r litu nú allir
sem einn á rúmið. Skyndilega
létum við Hammond líkamann
falla niður á rúmið. Hljóð
heyrðist eins og þegar þungur
hlutur fellur oftpi á eitthvað
mjúkt. Það brakaði í rúminu.
Djúp lægð myndaðist greinilega
í sængina og rúmið sjálft. Lágt
niðurbælt óp heyrðist frá áhorf-
endunum og síðan þustu þeir
allir út úr herberginu. Við
Hammond urðum einir eftir
með leyndarmál okkar.
Við þögðum dálitla stund og
hlustuðum á óreglulegan andár-
drátt skepnunnar í rúminu og
horfðum á sængurfötin hreyf-
ast, þegar hún gerði tilraunir
til að losa sig úr haldinu. Loks
rauf Hammond þögnina.
„Harry, þetta er hroðalegt.“
„Já, hroðalegt."
„En ekki óskýranlegt.“
„Ekki óskýranlegt, hvað áttu
við? Þvilíkt og annað eins hefir
aldrei komið fyrir frá upphafi
þessa heims. Eg veit ekki hvað
maður á að hugsa, Hammond.
Guð gefi að eg sé ekki vitskert-
ur og að þetta sé ekki allt heila-
spuni manns, sem hefir verið
firrtur vitinu!“
„Við skulum nú hugsa okkur
svo lítið nánar um, Harry. Hér
er fastur líkami, sem við get-
um sliert á en ekki séð. Þetta er
svo óvenjulegt, að það skelfir
okkur. En er nú þrátt fyrir allt
ekki unnt að finna neina hlið-
stæðu? Athugaðu hreint gler.
Það er áþreifanlegt. En það er
ekld fræðilega ómögulegt að
framleiða gler, sem sólargeisl-
arnir fara í gegnum án þess að
geisli endurvarpist. Við sjáum
ekki loftið, en við finnum það.“
„Já, þetta er allt saman rétt,
Hammond, en þetta eru dauðir
hlutir. Hvorki loftið eða glerið
anda. En þessi lilutur hefir
hjarta, sem slær, — vilja, sem
hreyfir hann, — lungu, sem
anda að sér og frá.“
„Þú gleymir fyrirbrigðunum,
sem við höfum heyrt svo oft um
i seinni tíð,“ svaraði doktorinn
alvarlega. „Á fundum, sem
nefndir eru „andafundir“, hefir
komið fyrir, að ósýnilegar hend-
ur hafa gripið i hendur þeirra,
sem viðstaddir hafa verið um-
hverfis borðið — heitar, þéttar
hendur, sem virtust lifandi.“
„Hvað heldurðu þá að þetta
sé?“
„Eg veit ekki hvað það er,“
svaraði hann lireinskilnislega,
„en með guðshjálp ætla eg að
rannsaka það með þér.“
Við héldum vörð alla nóttina
við rúmið, þar sem þessi ójarð-
neska vera brauzt um, þar til
hún var sýnilega tekin að þreyt-
ast. Við reyktum pipur okkar í
sífellu. Loks urðum við þess
fullvissir, að veran svæfi, þar
sem hún andaði nú mjög reglu-
lega.
Morguninn eftir var allt í
uppnámi í húsinu. Ibúarnir
söfnuðust saman í ganginum
fyrir framan lierbergi mitt. Við
urðum að svara óteljandi spurn-
ingum um líðan hins einkenni-
lega fanga okkar, því að nú
þorði ekki ‘nokkur lifandi mað-
ur í húsinu, nema við tveir, að
stíga fæti sínum inn í her-
bergið .
Skepnan var vakandi. Mátti
sjá það greinilega á því, að rúm-
fötin hreyfðust sifellt til og frá,
þegar hún gerði tilraun til að
slíta fjötrana. Það var eitt-
hvað skelfilegt að sjá þessar
hræringar, sem bentu á örvænt-
ingarfulla baráttu fyrir frelsinu.
Við Hammond höfðum lagt
heilann í bleyti um nóttina til
þess að reyna að finna einhverja
aðferð til að komast að raun
um lögun og útlit skepnunnar.
Eftir þvi sem við bezt gátum
fundið út, með því að strjúka
höndunum um skepnuna, virt-
ist vera mannslögun á henni.
Það mátti finna munn, hnöttótt,
slétt höfuð, hárlaust, nef, sem
þó var óvenju hátt og hendur
hennar voru að finna eins og á
dreng. I fyrstu datt okkur í
hug, að leggja veruna á eitthvað
slétt og teikna lögun hennar
með krit, eins og skósmiðir
teikna lögun fótarins. En við
hurfum aftur frá þessari hug-
mynd, þar sem við sáum fram
á, að hún myndi gefa okkur
litla hugmynd um alla lögun
verunnar.
En þá fékk eg ágæta hug-
mynd. Við gætum tekið mót af
henni .Þannig mundum við fá
að sjá alla lögun hennar. En
hvernig áttum við að fram-
kvæma það? Hreyfingar skepn-
unnar mundu hindra það, að
hægt væri að móta hana. Þá
datt mér annað í hug. Var ekki
hægt að gefa henni klóroform
og svæfa hana þannig? Hún
hafði öndunarfæri, það var
greinilegt á því, hvernig hún
andaði. Ef okkur tækist að
svæfa hana þannig, gátum við
gert við hana hvað sem okkur
lysti. Við sendum eftir X.
lækni. Eftir að hinn ágæti lækn-
ir liafði náð sér eftir fyrstu
undrunina, hóf hann þegar að
undirbúa svæfinguna. Þrem
mínútum síðar gátum við leyst
böndin af líkamanum og mótari
var önnum kafinn að þekja hina
ósýnilegu veru með rökum leir.
Fimm mínútum síðar fór mótið
að taka á sig fasta lögun og áð-
ur en kvöld var komið gátum
við gert okkur nokkurnveginn
i hugarlund hver lögun hinnar
dularfullu veru var: Hún líkt-
ist manni, að vísu hræðilegum
vanskapnaði, en þó mannsmynd.
Hún var lágvaxin, aðeins f jögur
fet og nokkrir þumlungar og
útlimir hennar voru svo vöðva-
miklir, að annað eins hefi eg
ekki séð. Andlitið var ljótara
en orð fá lýst. Hvorki Gustave
Doré, Callot eða Tony Johann-
of hafa nokkurntíma búið til
aðra eins ófreskju. Að vísu er
andlitsmynd á einni af mynd-
um hins siðastnefnda, sem
svipar dálitið til útlits þessarar
skepnu, en kemst þó hvergi
nærri því, að vera eins ljót.
Svipurinn var eins og eg gæti
ímyndað mér blóðsugu. Það leit
út fyrir að hún gæti lifað á
mannablóði.
Eftir að við höfðum svalað
forvitni okkar og tekið eið af
öllum í húsinu um að halda
þessu leyndu, vaknaði sú spur-
ning, hvað gera skyldi við
skepnuna. Það var óhugsanlegt,
að við gætum haft þessa skelf-
ingu í húsi okkar og það var
jafn óhugsanlegt að sleppa
slíkri skepnu lausri út í heim-
inn. Eg verð að játa, að eg
myndi með ánægju hafa sam-
þykkt að drepa skepnuna. En
hver gat tekið á sig þá ábyrgð?
Hver vildi framkvæma aftöku
þessarar veru, sem líktist mann-
inum svo óhugnanlega ? Dögum
saman var þetta rætt af mikilli
alvöru fram og aftur. Gestirnir