Tíminn Sunnudagsblað - 10.02.1963, Blaðsíða 6

látinn, svo að ekki urðu íréttir hafð-
ar af honum.
XXVI.
Það reyndist illt að henda reiður
á hinum útlendu munum, sem verið
höfðu á flækingi í héraðinu. Sumt
gátu menn hafa keypt meg frjálsum
hætti á uppboðinu, annað kunni að
vera komið úr duggunni, sem lá sam-
tímis í Sigríðarstaðaósi. Og Hjalta-
bakkasystkinin sögðu, ag smámuni
nokkra, þar á meðal sumt af því, sem
r á góma hafði borið, hefði Sehram
<- kaupmaður gefið þeim fyrir þann á-
troðning, sem útheimilið hafði af
7 strandinu.
- Eggert sagði, að sig ræki ekki
' minni til þess, að hann hefði haft
neina vestishnappa á boðstólum, og
fékkst ekki til þess að játa á sig frek
arj stuldj en hann hafði þegar gert.
„Þar vitað er, að undir höndum
munuð hafa haft vesti og buxur, er
; meinast af skipherranum", sagði
> Björn á Þingeyrum, „þá aðspyr ég
' yður hér með, hvort þetta er satt?“
„Eg vil sverja dýrasta eið, að það er
ei satt, að ég hafi neitt undir höndum
haft af því góssi“, svaraði Eggert.
; „Rautt vesti keypti ég af timbur-
; manni á duggunni, sem lá í Sigríðar-
staðaósi, fyrir þrjá ríkisdali og tvö
rr mörk. Önnur klæði hef ég ei haft eða
C hef undir mínum höndum. Hálfpotts-
mælir er í lán; hjá mér frá móður
minni, sem ég held, að kaupmaður
Schram hafi fengið henni“.
Þetta staðfestj Ragnheiður, kona
hans.
Það var einnig reynt ag tæla Egg-
ert til þess að lýsa sökum á hendur
Þorvaldi.
„Hverja haldið þér orsök til, að
hann hefur verið svo óupplitsdjarfur
haustig 1802?“.
„Borizt hefur mér, að hann muni
hafa unnig eitthvert það iliverk, sem
hann var óupplitsdjarfarj fyrir“,
svaraði Eggert. „Eg hef heyrt af fólki,
að eitthvað illt væri í hans fari“.
Þá var hann spurður, hvort hann
héldi, að Þorvaldur væri sekur um
- það, sem á hann var nú borið.
ý „Um það veit ég ökki“, sagði Egg-
ert. „Hvorkj get ég afsakað eða á-
fellzt Þorvald um það, sem á hann
; er borig í þessu máli“.
„Hver sök er til þíns þunglyndis
og gcðveiki?" spurði Bjöm. á Þing-
eyrum snöggt.
„Það er mér meðskapað".
' Ekkj gekk betur að draga játningu
' út úr Þorvaldi. Sirkilinn, sem hann
seldi Ólöf á Geirastöðum, lézt hann
hafa fundið á fjörum á jólaföstu og
látið hann af hendi fyrir lyklahring.
fClútinn, sem kona hans gaf systur
sinni, sagði hann fylgifé fyrri konu
sinnar frá Fjósum. Skyrtu þá, sem
áttj að hafa sézt hjá honum, kann-
aðist hann alls ekki við, írekar en
annan fatnað, og engin smíðatól
af Hákarlinum kvað hann komið hafa
í sínar hendur.
Ekki þótti hann þó gera fullnægj-
andj grein fyrir klútum þeim, sem
menn þóttust vita með vissu, að ver-
ig hefðu 1 hans vörzlu. Varð um það
langt og margendurtekið þóf, og fóru
svör hans mjög á dreif. Lézt hann
helzt hafa fengið klút frá Erlendi
á Torfalæk að veði fyrir brennivíns-
pela. En loiks kom þó þar, að hann
sagði:
„Eg fortek ekki, að í mínar hend-
ur hafi komið, þegar upp var skipað
úr skipinu, silkiklútslýja, sem ég fann
niðri í lestinni og var mér ekki af
öðrum fengin. Annað alls ekki“.
XXVII.
Næsta atrenna var gerð laust fyrir
miðjan janúarmánuð, og var þá enn
þingað á Hjaltabakka í þrjá daga sam
fleytt. Var sem áður vitnum stefnt,
tugum saman. Öngvit Steinunnar Jóns
dóttur hafði vakið mikið umtal í hér-
aðinu og þótti vart einleikið. Maður
spurði mann, hvort hún myndi lát-
in sleppa með þetta. Sá grunur hafði
vaknað, að hún byggi yfir einhverju,
sem komið hefði óþægilegu róti á
huga hennar.
Jón Illugason var á ferð bæja á
milli í Vatnsdal litlu eftir hátíðarnar
og hitti þar ýmsa menn að máli.
þeirra á meðái var Guðmundur Hall-
dórsson í Ási. Barst Steinunn í tal
ur hafa heyrt eftir henni á ferð að
Hjaltabakka, að fyrrj maður hennar,
Guðmundur á Akri, hefði farig út á
sand strandnóttina og séð þar tvo
menn, „svo sem í einhverjum aðför-
um þeim að brytja skipherrann nið-
ur og látið í poka og borið burt“. —
Hafði annar þessara manna unnið á
skipstjóranum, en hinn fengizt við
hundinn á meðan. Hafði Ásbóndi
þetta eftir einum sveitunga sinum,
Bjarna Rafnssyni á Guðrúnarstoðum,
og bætti hann því við söguna, að Guð-
mundur hefði beðið á sandinum, þar
til mennirnir voru á brott og farið
þá heim sama veg og hann kom.
Þetta féll í frjóan jarðveg, því að
Jón Illugason taldi sig hafa heyrt
það tvíllaust af munni Guðmundar
á Akri sjálfs, að hann vissi um afdrif
skipstjórans og hefði enda verið þar
nærstaddur. Þóttist hann því hafa
vel veitt og fluttj söguna á þingig á
Hjaltabakka. Þeir Vatnsdælir könn-
uðust við orð sín, en hér var sá hæng
ur á, að þeir gátu ekki rakið hana
til upphafs síns og leitt þann fram,
er Steinunn áttj að hafa trúað fyrir
þessum firnum. Eigi að síður mun
þorri fólks hafa trúað því, að rétt
væri eftir henni haft og talið hér
fram komna orsök þess, hve mikið
henni varð um, þegar hún var kölluð
til vitnis á Hjaltabakka fyrir jólin.
En það var örðugt um vik að færa
sönnur á þessar sögur. Fimmtán ár
voru liðin frá strandj Hákarlsins, og
mörg smáatriði voru fólki gleymd, en
valt að treysta því til hlítar, er það
þó þóttist muna. Sá maðurinn, sem
orðrómurinn hermdi, að gerst hefði
vitað um afdrif skipstjórans á Há-
karlinum, Guðmundur á Akri, var
rotnaður í gröf sinni.
Hér virtist því helzt td ráða að
leita betur eftir því, hvort Steinunn,
ekkja hans, vissi eitthvað um ferð-
ir. hans strandnóttina eða hefði heyrt
hann iáta það uppi, er aðr-
ir báru þau hjónin fyrir. En um það
var Jón sýslumaður næsta tómlátur.
Þag fór svo, að Steinunn kom ekki
eftir þetta oftar fyrir rétt hjá honum,
og var látinn nægja skriflegur vitnis-
burður frá henni. Kannaðist hún ekki
við, að Guðmundur hefði neitt vitað
öðrum fremur um afdrif skipstjór-
ans, svo að hennj væri kunnugt um,
en haft uppi getur um það, hvar hann
hefði hafnað, án þess að nefna einn
stað öðrum fremur.
XXVIII.
Þorvaldur og Eggert voru þung-
búnir sem fyrr á þinginu eftir ára-
mótin. Þó skipti mjög í tvö horn um
hegðun þeirra. Menn höfðu org á
því, að Þorvaldur væri fíkinn í að ná
tali af sumum vitnunum, áður en þau
voru leidd fyrir réttinn, einkum
systkinum Eggerts Rafnssonar. Við
suma hafði hann í hótunum, ef þeir
yrðu sér mótsnúnir, og þegar menn
báru honum illa söguna, hvessti hann
á þá augun meg voðalegum svip. —
Menn hvísluðust á um það, að þetta
væru manndrápsaugu. Stundum hafði
hann uppi mestu fáryrði með reiði-
legum tilburðum, líkt og hann réði
sér vart fyrir bræði, en þess á milli
hleypti hann á sig ofsakæti, þegar
vitnisburðir voru honum skapfelldir
eða honum þótti ákærendur sínir
hafa rasað um ráð fram.
Björn á Þingeyrum lagði fast að
sýslumanni að setja þá Þorvald og
Eggert í varðhald, en hanp færðist
undan og sagði rök gegn þeim ekki
svo sterk, að það væri lögum sam-
kvæmt.
Sumir þóttust hafa orðið þess var-
ir frá upphafi, að Þorvaldur ætti
ískyggileg launmæli og hljóðskraf við
konu sína. Ölafur Ólafsson á Hæli,
einn hinna álitsmeiri bænda á þessum
slóðum, sagði frá því, að Þorvaldur
hefði vikið henni afsíðis og sagt við
hana í hálfum hljóðum, að nú yrði
hún bráðum yfirheyrð. Hvísluðust
þau alllengi á, svo að ekki heyrð-
ist, unz Þorvaldur sagði;
„Segðu nei“.
126
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ