Tíminn Sunnudagsblað - 10.02.1963, Blaðsíða 12

Færeyjar eru mikilúðugt land, og sú
þjóð, sem þar býr, hefur frá upphafi
vega þreytt leik viS björg og brim,
harðviSri og stríða strauma. Sú barátta
hefur mó'tað lyndiseinkunn hennar og
lífsvíðhorf.
Nœstu sunnudaga munu birtast hér jáeinar færeyskar
smásögur, sýnishorn þess, sem öeztu rithöfundar Fœreyinga
hafa skrifað af því tagi seinustu áratugina. Það er Heðin
Brú, sem ríður á va&ið. Hann heitir réttu nafni Hans Jakob
JaJcobsen, fœddur í Skálavik á Sandey. Hann stundaði nám i
landbúnaðarháskólanum í Kaupmannahöfn cg var skipaður
búnaðarmálastjóri Fœreyja. Jafnhliða skyldustörfum sínum
i því embætti hefur hann skrifað nokkrar skáldsögur og
margt smásagna. Ein af skáldsögum hans, Feðgar á ferð,
hefur verið þýdd á islenzku. Heðin Brú er nú rúmlega sex-
tugur a& aldri.
Dagurinn leið að kvöldi, myrkrið
datt á, áður en leiðin var hálfnuð.
Og mér þyngdist smám saman fótur-
inn, því að ég hafði verið á göngu frá
því snemma um morguninn. Nú fór
hann líka að rigna — mér urðu ill-
þungar blautar mómýrarnar í þessu.
Bg bar pinkil, og blindar eru ókunn-
ar götur — ég skall ofan í skurði og
skorninga, svo að buldi í skrokknum.
Hægt og rólega seytlaði vatnið inn
að skinni, hægt og rólega fjaraði út
löngun mín til þess að ferðast milli
byggða, og eftir sat sú ósk ein að
komast í húsaskjól. Það fór að rífa
af mér, þegar fötin þyngdust af bleyt-
unni og sigu niður um mig, og mig
logsveið við hvert fótmál. Ég varð
að halda buxunum upp um mig með
annarri hendinni til þess að verjast
því eftir getu, að þær nudduðu mig.
— reynið hjá einhverjum öðrum“.
En ég ætlaði ekki að láta reka mig
frá dyrunum. Ég fer inn og sezt, læt
sem ekkert sé, bið konuna að hella
upp á könnuna handa mér — „nesti
er ég með. Þér lofið mér að hafa
fataskipti hérna inni hjá ykkur og
hengja dáminn af mér til þerris. Ein-
hvers staðar er heyhlaða, þar sem
ég get legið í nótt“. — Ætlaði að
gera mig heimakominn. En satt að
segja, var það mest til gamans gert,
ag ég spann þetta upp í huga mér,
því að ég bjóst við betri viðtökum:
Holdug kona opnar eldhúshurðina í
hálfa gátt, þegar ég geri vart við mig,
og lítur glaðlega framan í mig —
„þó það nú væri, ekki förum við að
úthýsa yður, þér verðið að sætta yður
við það, sem við getum látið í té —
gerið svo vel að koma inn fyrir“.
Byggðin, sem var einhvers staðar
í myrkrinu, drjúga bæjarleið fram-
undan, var mér ókunn, ég hafði ekki
fyrr drepið þar niður fæti — þekkti
kannski einhvern af orðspori, en
hafði einsett mér að fara ekki að
kunnleikum í þetta skipti, heldur
kveðja þar dyra, er ég kæmi fyrst að,
og biðja um gistingu.
Sem ég þramma þannig og spinn
lopann, kemur byggðin í sjónmál:
Dauf ljós í einum þrjátíu gluggum,
og einhvers staðar í myrkrinu geltir
hundur — annað ekki. Ég vel mér
ljós miðskeiðis í byggðinni og stefni
beint á það, finn fyrir mér skarð í
túngarði, klöngrast þar yfir við staur
sg fálma mig niður túnbrekkuna.
Ég stautaði mig áfram í myrkrinu
og reyndi að stytta mér stundir með
því að hugsa mér, hvernig ég skyldi
haga orðum mínum, þegar ég kæmi
loks til mannabyggða, geta mér til um
móttökurnar, sem ég fengi, gera fóik-
inu, sem ég tróð mér inn á, upp orð:
„Það var og“, hrýtur út úr brúna-
þúngum manni, sem kemur út til þess
að kasta af sér vatni, áður en hann
gengur til náða. „Það er ekki siður
að ryðjast inn á fólk um þetta leyti
sólarhringsins — hefðuð þér látið
vita, að yðar væri von . . . Nei, ég
býst ekki við, að það geti orðið hér
Ég er rétt kominn að' húsunum,
þegar ég hrasa, hrýt fram af barði
og steypist á grúfu niður á jafnsléttu.
Mér varð fyrst fyrir að brölta á fæt-
ur og líta í kringum mig, hvort nokk-
ur hefði séð þessa hrakför. En það
var sjálfsagt enginn nærstaddur.
Fatapokinn hékk á ólunum um axlir
mér, svo að ekki hafði ég misst hann
af mér. En ég þreifaði lengi fyrir
mér, áður en ég fann húfuna. Lík-
legast blæddi úr andlitinu á mér, og
kúla var komin fyrir ofan augað —
það var ekki þekkilegt að koma
þannig leikinn til fólks um háttatíma.
Hann leitar húsaskjóls í náttmyrkri,
132
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ