Tíminn Sunnudagsblað - 13.09.1964, Page 20

ÞURSABIT
Ég fékk þursabit um daginn.
Minna er ekki hægt að krefjast á
jafnskelfilegum tímum og nú. Ég
fékk það úti á götu, án nokkurs for-
boða, og allt i einu stóð ég grafkyrr.
Fyrsta hugsun mín var:
— Hryggurinn hefur brotnað! Ef
ég bíð smástund, vek hann ef til
vill saman aftur!
Ég stóð úti á miðri götu í'miðri
umferðinni. Sporvagnar og bílar
þutu t'ram hjá, fólk gekk fram hjá
og strákar hjóluðu fram hjá. Bíll
stefndi beint á mig og annar á eftir
honum. Ég hugsaði: Ef ég rétti upp
hægri höndina, stanza þeir ef til vill.
Það gerir lögreglari, bæði hér og
í Lundúnum.
Ég rétti upp höndina, og bílarnir
stönzuðu. Ég heyrðl bílstjórana
hrópa:
— Hvað er að? Hvern fjandann er
maðurinn að vilja?
Ég reyndi að draga mig í hlé —
fara. En það tókst ekki. Einn bíl-
stjórinn enn stanzaði og hrópaði:
— Komdu þér burt! Ég þarf að
vera kominn ofan á stöð klukkan
12.40. Ég var orðinn þreyttur í
hægri hendinni og ’iugsaði: Nú er
um að gera að koma þeirri vinstri
upp. Áður en þeir fara af stað.
Mér tókst það ekki — bílarnir þrír
óku yfir mig.
Umferðin stöðvaðist aftur. og einn
bílstjóranna kom til mín.
— Eruð þér lifandi? spurði hann.
— Já, ennþá, svaraði ég. En látið
mig fyrir alla muni ekki trufla yð-
ur. Ég er með þursabit og get ómögu
lega hreyft mig. Ég bið ykkur að af-
saka, herrar mnir, og ég borga auð
vitað allar sektirnar.
— Ég þarf að vera kominn oían
á stöð klukkan 12.40. sagði þriðji bíl-
stjórinn.
— Ég veit það. svaraði ég, tefjið
ekki umferðina mín vegna.
Annar bílstjórinn íeit á mig. Hann
var vipgjarnlegur á svip. Svo gekk
hann ti! mín og lyfti mér upp og
lagði mig í aftursætið í bílnum sín-
um Ég lét hann hafa heimílisfang
mitt, og hann ók mér heim. Hann
var einnig svo elskulegur að bera
mig upp þrepin. Konan mín kom til
dyra, og þegar hún sá mig í örmum
hins vingjarnlega bílstjóra, sagði
hún:
— Hvað er klukkan orðin?
Ég hef brotið heilann mikið um
það, hvers vegna hún vildi fá að vita
hvað klukkan var. Bílstjórinn bar
mig inn og lét mig i stól. Þegar
hann var farinn, sagði konan mín:
— Geturðu ekki gengið?
— Jú, svaraði ég, en ég hlýt að
mega láta bera mig stöku sinnum.
Rithöfundur. sem borinn er á hönd-
um —
Konan mín gekk grátandi út og
um leið hringdi síminn. Þar sem
hann var seilingarfjarlægð, tók ég
upp tólið. Það var vinur minn, B.
— Ég hef fengið bursabít, sagði
ég. Get ekki gengið.
— Á, svaraði B það hef ég oft
fengið. Þú ættir að taka inn nokkrar
átófantöflur, þá batnar þér fljótt.
Það er hið eina, sem hjálpar.
Rétt á eftir kom frúin á neðri
hæðinni upp til okkar. Hún hafði
heyrt, að tveir danskir gimsteinaþjóf
ar hefðu rænt mig og þrír lögreglu-
þjónar borið mig heim. Þegar hún
heyrði, að ég væri með þursabit,
sagði hún:
— Maðurinn minn fékk oft þursa
bit — fékk það mjög oft. Þá setti
hann termógenvatt á sig, setti á sig
termógenvatt. Termógenvatt er bezt
af öllu við þursabiti, það langbezta
við þursabiti.
— Þakka, sagði ég. Ég ætla að út-
vega mér ögn af termógenvatti, ögn
af termógenvatti útvega ég mér svei
mér þá.
Stuttu seinna kom veiðimaðurinn.
— Hahaha! sagði hann. Þursabit.
Það fæ ég nú einu sinni í mánuði!
Það er svo magnað, að ég get ekki
einu sinni hreyft augabrýnnar.
En það er til eitt ráð, aðeins eitt,
og það er kattarskinn! En það er til
eitt ráð, aðeins eit.t, og það er kattar
skinn! Ef þú setur kattarskinn á bak
ið á þér, þá batnar þér á einum
sólarhring.
Svo tók ég átófantöflur, setti á
mig termógenvatt og varð svo frísk-
ur, að ég gat gengið í hægðum mín-
um út til þess að kaupa kattarskinn.
Ég fór inn í leðurvöruverzlun. Ung-
ljóshærð stúlka var við afgreiðslu.
Hún leit rannsakandi á mig og
spurði:
— Til hvers á að nota skinnið?
Ég roðnaði og sagði:
— Ég ætlaði bara að fá það til
gamans. Maður getur alltaf notað
kattarskinn.
Svo kom hún með nokkur kattar-
skinn. Þau vorö mismunandi að lit
— svört, grá og svartskræpótt.
— Hvað kosta þessi kattarskinn?
spurði ég.
— 6.50, svaraði stúlkan.
— Það var dýrt, sagði ég. Þér
hljótið að skílja, fröken, að það þarf
ekki að vera neinn kynbótaköttur
eða köttur með stórkostlega ættar-
tölu. Ég get látið mér nægja ósköp
venjulegan kött. Venjulegur sænskur
húsköttur er nógu góður handa mér,
sagði ég.
— Þess konar ketti höfum
við ekki, svaraði stúlkan og ýtti öskj
unni til hliðar.
— Afsakið, sagði ég og fór inn í
aðra verzlun, reglulega loðskinna-
vöruverzlun. Það var karlmaður, sem
afgreiddi.
— Kattarskinn, sagði hann, eins
og hann hugsaði sig nákvæmlega um
— kattarskinn eru ekki lengur
tízku. Nú er það skúnkurínn.
— Líka yfir lendina? ‘ spurði ég.
Við þursabiti?
— Nú, svaraði hann, þannig katt-
arskinn. Þau eigum við á 2,50.
Ég fékk skinnið. Það var hvítt með
svörtum bletti á miðju baki. Ves-
lings köttur, hugsaði ég, ýmsir hafa
nú átt þig áður.
Mér hafði verið boðiö í mat þenn-
an dag. Hvað eftir annað varð ég að
biðja gestgjafann leyfis að ganga af
sðis. Ég var búinn að fara sex sinn-
um í svefnherbergið, þegar húsmóðir
in kom þar að mér. Ég sá, að hún
varð forviða, og mér skildist, að mér
myndi bezt að hverfa sem skjótast á
brott. Það heppnaðist. Ég komst út
á götu, án þess að nokkur tæki eftir
mér. Þegar ég hafði gengíð smáspöl,
rakst ég á stóran hund. Hann stanz-
aði allt einu. Rófan stóð beint út
loftið, og hann urraði illilega.
— Svona, svona, hvutti litli,! sagði
ég. Eins og maður segir við hunda.
En hann hélt áfram að urra og nálg
aðist mig. Hann þefaði og ég var
visss um, að hann hefði fengið veð-
ur af kattarskinninu.
— Hvutti litli, sagði ég ísmeygi-
lega, þetta er dauður köttur, steín-
dauður köttur, það er ekki til neins
að fást um hann!
í sama bili kom enn annar hund-
ur. Það var rottuhundur. Hann gelti
fokillur, og þeir tóku báðir að hoppa
og skoppa kringum mig. Ég gekk
niður götuna, og'sem ég gekk þarna,
komu stöðugt fleiri og fleiri hund-
ar. Ég taldi þá — þeir voru alls átta.
Þá uppgötvaði ég rauða ljósið fyrir
framan kvikmyndahús. Ég smeygði
mér inn og um leið fann ég, að katt
arskinnið var ekki lengur á baldnu
á mér.
Eg fékk miða á einum af aftari
bekkjunum, og það var dimmt í saln
um, þegar ég settist. Ég gat heyrt
hundana gelta fyrir utan.
Ég kom inn í miðri mynd. Ungur
maður sat við skrifborð og skrifaði
eftírfarandi texta, sem seinna
kom ijós á tjaldinu.
860
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ