Tíminn Sunnudagsblað - 21.02.1965, Síða 3

ar. Bjuggu þar merkishjónin Gu3-
mundur Daníelsson og Guðbjörg Sæ-
mundsdóttir, kona hans.
Húsfreyjan var ein heim, tók á
móti heyinu og leysti baggana í
hlöðunni. Þetta var fjárhúshlaða rétt
vestan við þjóðveginn, og ég held,
að hún standi þar enn í dag. Hjálp-
aði ég konunni að taka á móti hey-
inu meðan ég beið Hermanns, og
var það vel þegið. Þá ég og gott
kaffi með miklu kaffibrauði, áður
en við fórum af stað, og kom það
okkur mjög vel eins og að verður
vikið.
Þegar Hermann kom úr kynnisför
sinni, héldum við sem leið liggur
upp á Langavatnsdal. Ekki man ég
nú, hvort einhverjir urðu okkur sam-
ferða, en held þó, að svo hafi ekki
verið. En að gangnamannakofanum
við vatnið komumst við fyrir myrk-
ur. Húsið var úr steinsteypu og með
járnþaki og við hlið þess skúr úr
bárujárni, þar sem reiðtygi gangna-
manna og hundar áttu inni að vera
um nætur.
Þegar við Hermann ætluðum að
taka til nestis okkar um kvöldið,
brá ókkur heldur í brún: Bleiki fol-
inn hafði gnúð klyfsöðulinn heldur
fast við hesta okkar, og var mik-
ið af matnum stórskemmt og jafn-
vel ónýtt. Meðal annars hafði smjör-
ið farið forgörðum. Virtum við hinni
óreyndu, ágætu húsmóður okkar það
til vorkunnar, þótt hún sæi ekki við
slíku óhappi með nógu öruggum um-
búnaði. Tókum við skaða okkar karl-
mannlega og létum á engu bera, en
reyndum að bjargast við það, sem
ætt var. þótt af skornum skammti
váéri.
Svo þröngt var í aðalhúsinu fyrstu
nóttina, að við komumst þar ekki
allir fyrir. Urðu sumir að láta fyrir-
berast í hundakofanum, og vorum
við Hermann meðal þeirra, sem það
hlutskipti hrepptu. Klæddumst við
olíufatnaði okkar undir nóttina, því
að gisinn var skúrinn og tekið að
vinda og rigna, ef ég man rétt.
.Svaf ég vel um nóttina, enda ung-
ur þá og ekki uppnæmur fyrir smá-
munum.
Langavatnsdalur var byggður fyrr
á tímum, og hermdu sagnir, að þar
hefðu verið margir bæir, jafnvel
kirkjustaður. Og fallegur og búsæld-
arlegur sýndist mér hann, víðátta
mikil graslendis og vafalaust veiði
í hinu mikla og fagra vatni. Langá
á Mýrum kemur úr þessu vatni.
Daginn eftir var skipt í göngur.
Ekki man ég lengur nafn gangna-
foringjans, enda hef ég hann hvorki
séð né heyrt síðan. Var riðið með
vatninu og fram dalinn svo langt
sem komizt varð með hesta, og síð-
an stigið af baki. Fóru tveir menn
með þá að gangnakofanum og gættu
þeirra þar um daginn. En megin-
Á gömlum bæjarrústum á Langavatnsdal. Hér var búið snemma á nítjándu öld,
og varð af þeim búskap mikil harmsaga. Ljósmynd Þorsteinn Jósepsson.
liðinu var skipað í leitir og sumir
sendir í næstu réttir.
Þoka var á fjöllum, en bjart niðri
á dalnum. Þar var alimargt stóð-
hrossa, er gekk á dalnum á sumr-
in, og sýndist þar sæluríki stóðinu,
engu að síður en fénu, er hélt sig
frekar uppi í hlíðum og fjöllum og
frammi í daladrögum. En svipul get-
ur sumarsælan orðið málleysingjum
sem mönnum. Þarna í stóðinu fund-
um við þrevetran fola úr Borgarnesi
lærbrotinn. Hafði hann sýnilega orð-
ið fyrir þessu slysi snemma sumars,
og var beinið farið að brigzla sam-
an, svo að hann gat hökt á eftir
stóðinu. En horaður var hann og
illa til reika sem vonlegt var, og
lítils sumaryndis hefur hann notið
í rigningunum á Langavatnsdal. Var
maður sendur eftir byssu niður á
bæi til þess að stytta eymdarstund-
ir hans.
Þegar komið var fram í fremstu
daladrög, skiidust leiðir okkar, og átt-
um við að reka féð til náttstaðar
við gangnakofann hjá vatninu.
Gleymt hef ég, hverjir voru næstir
mér í göngu, og ekki sá ég næsta
Framhald á 166. síðu.
Feröamenn vtð Langavatn. — Ljósmynd: Þorsteinn Jósepsson.
fílHINN - SUNNUDAGSBLAÐ
147