Tíminn Sunnudagsblað - 19.09.1965, Síða 20

að fara frá vinnu. Ég hugsa, að hann
hafi þá setið um mig. Ég fór aldrei
neitt með honum. Við stönzuðum
aðeins og töluðum dálítið s&man. Síð-
an fór ég mína leið. í tvö síðustu
skiptin opurði hann, hvort ég vildi
koma og vinna hjá honum. En það
vildi ég ekki. Ég sagði, að óg hefði
ekki hugsað mér að grafa mig lif-
andi næstu árin.
Sækjandinn leit hvasst á stúlkuna
og sagði rösklega:
— Hann gerði yður engin önriur
tilboð. eða hvað?
— Nei, nei, alls ekki, en . . .
— En hvað?
Hún leit niður fyrir sig og sagði
lágt:
— Ég hélt, að hann væri kannski
ástfanginn af mér. En það var hann
víst ekki.
Það barst margraddaður kliður frá
áheyrendabekkjunum. Dómarinn
barði í borSið- Sakborningurinn
leit svo niður aftur. Sækjandi band-
aði út hendinni, settist skyndilega og
skrifaði athugasemdir.
— Óskar verjandi að leggja ein-
hverjar spurningar fyrir vitnið?
Verjandinn, þunglamalegur, en
glaðlegur málfærslumaður, reis á fæt-
ur.
— Það er sem sagt þannig, að þér
kærðuð ekki þetta mál fyrir lögregl-
unni
— Nei, það gerði ég ekki.
— Og þér hafið fengið laun yðar
greidd fyrir þessi þrjú ár?
— Já, þau voru lögð í banka.
— Voruð þér ánægð með kaupið?
— Já. þetta voru miklir peningar
fyrir mig.
— Einmitt, góður spariskildingur,
sagði málfærslumaðurinn íbygginn.
— Það er nú ekki alltaf auðvelt fyrir
unga manneskju eins og vður að
draga svo mikið saman.
Sækjandi stóð upp. baðaði út hönd-
unum bálreiður.
— Ég vil beina því til verjanda
að bera upp spurningar sínar, en
sleppa athugasemdum.
— Afsakið.
Verjandi hneigði sig fyrir dómar-
anum og sneri sér aftur að stúlk-
unni
— Og nú, ungfrú góð, vil ég biðja
yður að íhuga vandlega, áður en þér
svarið nokkrum spumingum: Hvers
vegna l-ærðuð þér ekki til lögregl-
unnar?
— Ó, ég gat ekki fengið af mér
að gera honum neitt illt. En ég sagði
vinkonu minni frá þessu, og hún
sagði það aftur móður sinni, og hún
rauk strax með það til lögreglunnar.
Og þá varð ég að segja sannleikann,
þegar ég var yfirheyrð.
— Auðvitað. Maður á alltaf að
halda sér 'rið sannleikann, sagði mál-
færslumaðurinn blíðlega og deplaði
aiugunum um leið.
— Náttúrlega, en fannst yður ef
til vill sjálfri, að þér hefðuð ekki orð-
ið fyrir neinum misrétti þama, úr
því að þér kærðuð ekki sjálf?
Sækjandi rauk upp:
— Herra dómari!
Dómarinn: — Verjandi verður að
neita sér um að leggja vitnimu svör
í munn.
— Afsakið. Ég skal orða spurning-
una öðra vísi. Hum . . . Ungfrú,
fannst yður þér vera beittar miklum
órétti hjá herra Bóasi?
— Nei, að vissu leyti leið mér bara
vel. Hann vár mér góður. En ég var
fangi hans í þrjú ár. Hann hafði ekki
Ieyfi til þess að halda mér svona.
Það er nú það. Hann hafði ekki leyfi
til þess.
Sækjandi lautaði svo hátt, að all-
ir í salnum gátu heyrt:
— Mannrán, hreint og beint
mannrán.
Dómari barði í borðið. Verjandi
starði móðgaður á sækjanda, sneri
sér að kviðdómendum og bandaði
frá sér með annarri hendi, líkt og
hann vildi segja: Hann þama er al-
veg ófær, en um það tjáir ekki að
fást. Svo spurði hann ofurrólega á
ný:
— Hvers vegna vorað þér á gangi
á þjóðveginum þennan umrædda dag
fyrir þremur árum? Þér unnuð i ull-
arverksmiðju, var ekki svo?
— Ég hafði misst vinnuna fyrir
mánuði. Ég ætlaði að ganga til H . . .
og reyna að fá þar eitthvað að gera.
En það var svo langt, og svo var ég
líka ókunnug.
— Hvers vegna misstuð þér vinn-
una?
— Forstjórinn var svo smásmug-
legur. Ég og nokkrar aðrar stúlkur
fórum út að skemmta okkur við og
við, og svo komum við ekki alltaf
í vinnuna. Svo sagði forstjórinn, að
hann þyrfti mig ekki næsta mánuð
að minnsta kosti.
— Nú. já, einmitt það. Þakka yð-
ur fyrir.
Verjandi brosti ísmeygilega,
hneigði sig fyrir dómaranum og
hlassaði sér niður í sætið.
— Óskar sakbomingurinm að
leggja spurningar fyrir vitnið?
Hann leit reiðilega á dómarann
og hristi höfuðið.
Eftir hléið kom sækjandi.með nýj
ar athugasemdir, skarplegar, skýr-
ar og sannfærandi. Maðurinn var auð-
sjáanlega sekur, sagði hann. Síðan
talaði verjandi ísmeygilega og
alvarlega og einnig sannfær-
andi. Hann var snjali verj
andi. Hann hélt því fram, að mað-
urinn væri saklaus.
Dómarinn bauð sakborningnum að
taka til máls. Hafði hann ekki ástæðu
til að segja eitthvað? Hann hafði
neitað að svara lögregluþjónunum og
ekki svarað fyrir réttinum.
Sakborningurinn, bóndinn og veiði
maðurinn Bóas, stóð hugsandi á fæt-
ur. Á veðurbörðu andliti hans sást
hvorki hryggð né gleði, aðeins kulda-
leg rósemi. Hann talaði lágt og til-
breytingarlaust, en sæmilega skýrt,
og það var steinhljóð í salnum.
— Ég skil, að mér hefur orðið á.
Mér hefur skjátlazt að vissu leyti.
En ég hef gert þessari stúlku gott,
miklu meira en þið getið gert ykk-
ur í hugarlund. Ég er enginn glæpa-
maður. Ég vildi henni ekki nema
vel. Ef allt hefði gengið eins og ég
ætlaðist til, þá hefðu ekki orðið nein
réttarhöld. — Ég hitti hana fyrst fyr-
ir sex árum inni í bænum í verk-
smiðjunni. Hún var þá sextán ára,
en ég tuttugu og sex. Mér geðjaðist
strax betur að henni en nokkurri
annarri stúlku, sem ég hef kynnzt.
Það er nóg til af stúlkum, en það
var aðeins hún, sem ég vildi fá. Ég
þekki bæinn, þennan óþverrabæ, sem
ég flúði sjálfur á unga aldri. Ég
þoldi ekki að hugsa til þess, að hún
ætti eftir að fara í hundana eins og
menn segja. Hún bjó hjá gamalli
kerlingu og hafði engan til þess að
vernda sig. Þær lenda oft á glap-
stigum, þessar stúlkur, sem enginn
lítur eftir. Þær vilja skemmta sér
sem eðlilegt er. Bærinn er þeim
hættulegur, óhræsisbærinn.
Áheyrendur voru farnir að ókyrr-
ast og orðnir mjög alvarlegir. Hvað
var hann eiginilega að segja um bæ-
inn þeirra? Var það ekki sök stúlkn-
anna sjálfra, sjálfskaparvíti, ef þæ-r
lentu á glapstigum?
En honum stóð á sama um áheyr-
endur. Hann hélt rólega afram:
— Og tíminn leið. Ég kom mér
ekki að því að spyrja neins. Ég leit-
aði hana uppi, hvað eftir annað með
löngu millibili. Hún varð sólgnari
og sólgnari í skemmtanir og rall, það
skildi ég og frétti. Hún var búin að
fá á sig miðlungi gott orð. En kvisið
var þó orðum aukið — það er ég
viss um. En ég var líka viss um,
að hún var í þann veginn að fara í
hundana. Þá ákvað ég að láta til
skarar skríða. Það var fyrir rúmlega
fjórum áram. Ég kom húsinu í lag,
svo að hún gæti verið þar, og ég
lagði af stað til að sækja hana, ráð-
inn í því að fá hana heim til mín
með einhverju móti. Það gekk auð-
veldlega, því að eins og þið vitið
rakst ég á hana við veginn. Hún
sat þar alveg að þrotum komin. Hún
fór með mér og varð, held ég, fegin.
Hitt vitið þið. Hún hefur sagt sann-
leikann.
Hann horfði rólega á dómarann,
starði svo eitt andartak á stúlkuna
og leit síðan til jarðar.
— Nei, annars, þið vitið ekki allt,
sagði hann svo allt i einu. — Ég
varð með tímanum alltaf hrifnari og
hrifnari af henni. Og ég varð þess
860
T Í M I N N - SUNNUDAGSBLAÐ