Tíminn Sunnudagsblað - 19.09.1965, Síða 22

Gæfan og vizkan
Framhald af 848. síðu
var únsmíðasveinninn. Það var farið
með þá inn til prinsessunnar hvem
eftir annan. En þar sem engum þeirra
tókst að fá hana til þess að tala, var
farið með þá aftur beint út í hallar-
garðinn, og þar voru þeir hýddir.
Nú kom röðin að úrsmíðasveininum.
Þegar hann kom inn í herbergi prin-
sessunnar, sá hann stóran spegil á
veggnum. Hann sagði ekki eitt ein-
asta orð "ið prinsessuna, heldur gekk
beint að speglinum og mælti:
„Góðan dag, spegill minn! Nú skal
ég segja þér dálitla' sögu. Einu sinni
voru þrír menn á ferð, en þetta er
bara saga, spegill minn góður. Einn
var myndhöggvari, annar klæðskeri
og hinn þriðji skólameistari. Þeir
áttu að skiptast á um að halda eldi
lifandi. Þess vegna varð einn þeirra
alltaf a ð vaka meðan hinir tveir
sváfu. Fyrst átti myndhöggvarinn að
vaka — en þetta er bara saga, speg-
ill minn góður —, og sér til dægra-
Síldveiðibærinn —
Framhald af 851. síðu.
ið fagurt að líta til lofts og fjalla,
þetta kvöld. En hvað hugsar fram
andi ferðalangur, er gengur um
þennan síldarbæ á slíku kvöldi, til
dæmis um lífið á götunni?
Við reikum upp Aðalgötuna
að Álalæknum, nemum þar staðar og
horfum á hornsílin skjótast á milli
lækjarbakkanna. Fólksstraumurinn
stefnir nú niður götuna. Ólætin eru
að dvína. Sjomenn ganga niður á
bryggjurnar og um borð i skipin,
ringlaðir eftir ærslin.
Þeir, sem verst eru leiknir, eru
studdir um borð af félögum sínum,
margir með glóðarauga, skrámur eða
önnur meiðsli. „Slik har vi sjöfolk
det.“ stynja þeir. sem verst eru farn
ir.
Engar skýrslur eru til um meíðsli á
landlegukvöldi sem þessu, en víst er,
að margir hafa fengið skeinur áður
en leikurinn er úti og menn skreið
ast í háttinn
Það slakknar á hinni æðislegu
spennu, er slíkri landlegu fylgir, og
það hljóðnar í bænum. En lengst
heyrist ómur af söng Færeyinganna.
Þol þeirra er með fádæmum. En loks
ins, loksins þættir einnig söngur
þeirra og hin stutta, bjarta nótt er
á enda.
Aðalgatan er brátt mannlaus, og
bréfarusl og tómar flöskur er hið
eina. er minnir á ólgandi líf hins
liðna kvölds. Og það stenzt á endum:
Síðsumarsólin varpar geislum sínum
á fjörðinn, hátt af himni yfir Stað
arhólsfjalli, þegar sunnudagskyrrðin
færist loks yfir Siglufjörð.
styttingar tók hann í trédrumb, sem
lá þarna og fór að höggva hann til,
svo að úr varð næstum lifandi eftir-
mynd af barni. Næst ,átti klæðsker
inn að vaka, og á meðan hann vakti,
saumaði hann föt á barnið — en
þetta er bara saga, spegill minn góð-
ur. Að lokum átti svo skólameistar-
inn að vaka. Og hann tók sig til og
kenndi litla barninu að tala. Dæmdu
nú, spegill minn góður — en þetta
er bara saga — hver þeirra þriggja
hafði mest til barnsins unnið?
„Það heyrði myndihöggvaranum til,
því að það var hann, sem bjó til
barnið," heyrðist prinsessan segja í
hinum enda stofunnar.
Pilturinn kinkaði kolli til spegils-
ins og sagði:
„Gott, spegill minn góður, og þökk
fyrir vísbendingu."
Svo gekk hann út úr herberginu
og leit ekki einu sinni á prinsess-
una. En prestarnir, sem stóðu þarna
í nánd til þess að hlusta eftir þvi,
hvort prinsessan talaði, kváðust ekki
hafa heyrt hana segja eitt einasta
orð, og þvi var farið með piltinn út i
hallargarðinn, og þar átti að hýða
hann. En þegar kóngúrinn heyrði,
að þetta væri sveinninn, sem smíð-
að hafði hina merki'legu klukku,
ákvað hann, að piltinum skyldi
hlíft við hegningu I þetta skipti.
Gekk þetta svo langan tíma, að
hver á fætur öðrum freistaði gæf-
unnar hjá kóngsdóttur, en alltaf end-
uðu þessar tilraunir þeirra með hýð-
ingu, og prinsessan hélt áfram að
þegja.
Dag nokkurn kemur úrsmíða-
sveinninn aftur. Fer hann inn til
prinsessunnar, segir speglinum sömu
söguna og í fyrra skiptið, spyr hann
og fær sama svar og áður hjá prins-
essunni. En þegar hann kemur fram
og spyr hershöfðingjana — því að
það voru þeir, sem voru á verði í
þetta sinn — hvort þeir hafi ekki
heyrt kóngsdótturina tala, þá neit-
uðu þeir að hafa heyrt nokkuð. Og
svo var farið með vesalings piltinn,
sem ekki hafði gæfuna með sér, út
í hallargarðinn til hýðingar.
Vizkan og gæfan voru nú aftur úti
á göngu, og það hittist svo á, að
einmitt þegar þetta gerðist, fóru þær
fram hjá höllinni.
„Þarna sérðu,“ sagði gæfan. „Vizk-
Lausn
*
32. krossgátu
an er lítils vlrði, ef maður hefur
ekki gæfuna með sér. Það er auð-
skiílið, að gæfan er meira virði en
vizkan."
„Jæja,“ sagði vizkan — og þetta
var einmitt, þegar átti að fara að
hýða piltinn: „Gakktu þá í lið með
honum.“
Og það gerði gæfan.
í sama bili kom prinsessan hlaup-
andi niður í garðinn og sagði, að
hann og enginn annar hefði getað
fengið sig til þess að tala, og hann
vildi hún eiga.
Og þá slapp úrsmíðasveinninn við
hýðinguna, en fékk í staðinn prins-
essuna og konungsríkið með.
Stefán Sigurðsson þýddi.
Skáldkonan vopnfirzka —
Framhald af 847. síðu.
— Níu börn. Hvenær hafðirðu
tíma til þess að yrkja?
Nú hlær Guðfinna.
— Það var talað um að „liggja
við skáldskap“ í sveitinni, segir hún,
en mér fannst það aldrei rétt. Ég
lét hugann reika við húsverkin. Við
plaggaþvott og hreingerningar átti
ég auðvelt með að hugsa um það,
sem mig langaði til. Og gott var að
yrkja við sviðahlóðin, þegar verið
var að svíða sviðin á haustin. Ég
notaði hverja stund.
Það hlýtur hún sannarlega að hafa
gert. Nú er hún búin að vera ekkja
í nokkur ár, hefur brugðið búi og
dvelst í skjóli barna sinna til skiptis.
Að skilnaði kennir hún mér þessar
vísur:
Líða fer á lokadansinn,
ljósin slokkna, fölskvast brími,
hugðarefna fyrnist fansinn,
fátt er heilt, sem við ég glími.
Enn mér fylgir æskuvanzinn,
ennþá leik ég mér að rími,
silfurvíravirkiskransinn
víst í smíðum hefur tími.
Inga Huld.
862
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ