Tíminn Sunnudagsblað - 17.07.1966, Síða 20

Dóná. Stundum þótti atér, sem ég
sæi glitta í eitthvaS þarna á enda-
lausri steinbreiðunni við fljótið, og
jafnvel víðar á múrverki borgarinn-
ar, eitthvað, sem minnti á letrið á
Priestany-brúnni, „Stattu. upp og
gakk.“ En dagar liðu, við höfðum
fengið neonlýsingu í götuna okkar,
og eitt kvöldið vorum við á heim-
leið — við Lnba, auðvitað.
„Heyrðú . ..“
„Já.“
„Ég skal verða konan þín með
einu skilyrði,“ hvíslaði Luba allt i
einu.
„Með því skilyrði, að ég taki ekki
saman við aðra?“
„Nei.“ Andlit hennar var fölt í
neonljósinu, en samt mjög fallegt.
Hún hikaði og leit beint framan í
mig. Hvernig skyldi ég vera í fram-
an? Eflaust fölur og fullur eftirvænt-
ingar.
„Nei,“ endurtók hún.
„Má ég kannski aldrei minnast á
Piestany-brúna?“
„Jú, jú. Það er ekki það.“
„Hvað er það þá?“
„Hlustaðu á,“ hvíslaði hún aftur.
„Með því éina skilyrði, að við eign-
umst aldrei börn. Við tvö megúm
ekki eiga börn, því að þá yrðu þín
börn ennþá sjálfstæðari, og ég mundi
ekki hugsa nógu vel um þau. Heima
hjá mér var það eins og ég legg til
að við höfum það, og það gekk allt
vel.“
Mér hnykkti við, þegar mér datt
hug það, sem ég hafði heyrt um
hagi fyrrverandi konu minnar. Það
var ekki gott. Hún vanrækti Ferko
og Evie vegna nýju barnanna sinna
— en hve það hljómaðf undarlega.
Og hér stóð Luba og neitaði að geta
börn, til þess að vanrækja ekki mín
börn.
„Æ, hver skollinn!“ hrópaði ég allt
í einu.
„Hvað er að?“
„Nú hef ég enn einu sinni skilið
Ferko eftir við sjónvarpið langt fram
á kvöld.“
„Heldur iþÚ, að það sé enn í sam-
bandi?“
„Já.“
„Kann Fe.rko ekki að slökkva á
því?“
„Ég held að . . .“
„Er hann ekki nógu sjálfstæður
til þess?“
Tja, ég . . .“
„Og hvað um Evie?“
„Hún hlýtur að 'véra sofnuð.“
„Komdu . .. ég fer með upp “
Við fójum upp í ibúðina mína.
Sjónvarpíð vpr f gangi, '§'j$ brikáéi
og bras| í því eihs ö| vél ög stúnð.
um heyrðist ísktfr. Évie litía sát í
hnipri á sófanum öll útgrátin og
Ferko veltist um á góifinu hljóðandi.
Ég sá strax, að hann hljóðaði af
kvölum og tók hann í fangið. Hann
vár brennheitur, svo að ég ók honum
beint á sjúkrahús meðan Luba var
hjá Evie.
Kúm vika leið.
Önnur vika var liðin og vel það,
er ég sótti Ferko á spítalann. Þeir
höfðu rannsakað hann frá hvirfli til
ilja og ég var dauðskelkaður, en á
endanum fundu þeir, að það var
botnlanginn og skáru hann upp. Þeir
höfðu víst búizt við nýtízkulegri sjúk
dóm.
Fyrir stuttu sat hann uppi í rúm-
inu sínu, Evie vappaði um stofuna
og Luba sagði: „Finnst þér það ekki
líka, Ferko? (Við feðgarnir heitum
sama nafni).
„Fyrirgefðu, hvað varstu að ségja?“
„Að þetta sé skemmtilegt herbergi
og býsna rúmgott, en hefur þér
aldrei fundizt vera of mikið inni í
því, of mikið af öllu?“
„Óf mikið af hverju?"
„Nú — það er Evie og Ferko, ég
og þú, sjónvarpið og iþessi neonlj'ós.
Þetta er eins og eilífur dagur, aldrei
nótt.“
„Jú, það er nokkuð til í þessu.
Við þyrftum sjálfsagt að fá tjöld til
að draga fyrir á nóttunni. . .“
í sama foili hringdi dyrabjallan og
Luba fór fram til að Ijúka upp. Mað-
ur í vinnufötum og á gúmmískóm
birtist í gættinni. Við hönd sér leiddi
hann lítinn dreng, sem rétti fram
vönd með vorperlum. Dökku augun
hans hvörfluðu feimnislega um stof-
una og hann skalf lítið eitt.
„Gott kvöld.“
„Gott kvöld.“
„Hvað get ég . . .“
Nokkur tími fór í útskýringar. Mað
urinn þáði sæti og hélt áfram að
hvetja snáðann til að segja eitthvað
og vera ekki svona feiminn. En dreng
urinn vildi ekki tala og hjúfraði síg
upp að föður sínum.
„Jú, sjáið þið til. við eigum heima
þarna útfrá, nálægt skóginum, og við
vitum af stað þar sem krökkt er <af
vorperlum, svo að við skruppum þang
að og tíndum fáeinar — þessar eru
meðal þeirra síðustu í ár — og síð-
an fórum við hingað. Ég vinn við
Ijósin hérna í götunni og Janni kem-
ur stundum til að hitta mig í vinn-
tjnni. Komdu með mér, segir hánn,
ég þekki strák hérna rétt hjá, við
skulum gefa mömmu hans. folómin.
Ííann hætti ekki fyrr en liann fekk
mig með sér — og hlngað erúm við
kómnir. Nú, syo áð þeita er vippr
háns Janna. Hánn hefúr legið á spít-
ala, sagði Janni. Verið veikur eða
hvað?“
„Já,“ svaraði ég, og vissi ekki hvað-
an á mig stóð veðrið. Ég horfði á
Ferko, sem sat uppi í rúminu. Jæja,
svo að það var þess vegna, sem þú
vildir ekki, að hann kæmi heim meo
þér — vegna þess að þú áttir enga
mömmu, hugsaði ég. „Það gleður mig
að kynnast vini þírium, Ferko minn/‘
Janni gaf Lubu vorperlurnar. Ég
held, að henni hafi legið við grátí.
Maðurinn hló. Éf til vill skildi
hann, hvernig í öllu lá, ef til viíj
ekki. Hann hét Chovanec og var raf
virki, sem vann skammt frá húsina
okkar við lagningu nýju götuljós-
anna. í þessum rólega og friðsæla
bæjarhluta eins og sagt er.
„Má ég bjóða yður glas af víni?“
spurði Luba.
„Vertu svo væn, að koma með það,“
sagði ég.
Við skáluðum. Mig minnir, að ég
hafi sagt söguna af særða Armeningn
um, sem ég hitti í Piestany og áletr-
uninni, sem við sáum í rústunum.
Sjálfsagt minntist ég einnig á Ferko,
sem skammaðist sín fyrir að fara
heim með vin sinn, og ég sagði hon
um víst meira að segja frá hinu furðu
lega, eða vægast sagt óvænta skilyrði,
sem Luba setti mér. Chovance fræddi
mig um asynkrónsika mótóra, sem ég
skifdi ekki baun í, en það gerir ekk
ert til. Luba skýrir það út fyrir mér,
þegar hún kemur aftrir. Hún þurfti að
þjóta fyrirvaralaust til Prag á ein-
hverja ráðstefnu.
Guðrún Guðmundsdóttir
þýddi.
MMMMMMMMMi
Þeir sem senda Sunnu
dagsblaðinu efni til
birtingar, eru vinsam-
iega beðnir að vanda
til handrita eftir föng-
um og helzt að láta vél-
rita þau ef kostur er.
Ekki má þó vélrita
þéttar en í aðra hverja
línu.
596
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ