Tíminn Sunnudagsblað - 02.04.1967, Síða 12

Að drattast
með sjálfan sig
á bakinu
\
t
í stofunni hanga málverk fyrir
gluggum, svo inni er gulbirta raf-
magnsljósa, þótt úti sé hádagur,
Á veggnum yfir japanska píanó-
inu eru strámottur af íslenzku
puntgresi. Hvarvetna blasa við aug-
um myndir, smáar og stórar, og
milli þeirra sér í snjáða bókakili.
Sverrir situr í legubekk og reykir.
Ég sit í armstól og reyki. Öðru
hvoru teygjum við okkur í ösku-
bakkann, sem flatmagar á sóffa-
borðinu, sælúðum trédrumb, er
gestir og húsráðandi dunda sér við
að tálga, ef þeim leiðast samræður.
— Þegar ég mála, fer allt í
gang hérna, segir Sverrir og otar
vísifingri að höfðinu á sér. Það er
svoddan djöfuldómur af háleitri
speki, sem streymir héðan. Óvilj-
andi leysi ég lífsgátuna að jafnaði
þrisvar á dag.
Ég púa út í loftið, svo hvarmar
tilverunnar fyllast af tárum.
— Koma þessar hugleiðingar
myndinni ekkert við? spyr ég.
—Nei, nei, ekki endilega. Ég
hugsa yfirleitt un alla heima og
geima. Ég held þetta hljóti að vera
eins með aðra málara, og ef svo
jjHf
er, þá ættu listmálarar að gefa út
einhverja spekibók.
— Og hún fjallaði þá einkum
um lausn lífsgátunnar?
— Ja, maður má auðvitað ekki
leysa lífsgátuna. Það er nú það
eina, sem verður að passa upp á.
Annars seldist ekki bókin.
Það er kannski einum of mik-
ið sagt, að ég leysi lífsgátuna, en
ég hugsa um hana að jafnaði þrisv-
ar á dag, þegar ég mála. Það er
sko spursmál, hvort maður ætti
ekki að hafa áheyrendur, þegar
maður málar. Ég hef stundum sára
þörf á að halda fyrirlestur. Ég sem
heil leikrit í huganum.
— Fær hugurinn ekki næga út-
rás í málverkinu?
— Það er ómögulegt að leysa
lífsgátuna í málverki. Það heldur
enginn ræðu í málverki. Ég veit
ekki, hvernig stendur á þessu.
—Hættirðu þessum hugleiðing-
um, ef þú færir að skrifa?
— Ætli ég sæi þá ekki myndir.
— Mér hefur komið til hugar, að
ef til vill sé þetta vegna þess, að
maður stendur alltaf fyrir framan
sama hlutinn ...
Hann slær ösku niður í bakkann.
— Og þó er það nú ekki það.
Hann situr álútur og tuldrar,
svo ég heyri vart orðaskil.
—Bíddu við. Hvað datt mér í
hug í morgun. Það var eitthvað í
sambandi við heimilisstörfin. — Jú,
þarna kemur það.
Hann hallar sér aftur og verður
skýrmæltari.
— Þegar ég hef hlustað á út-
varp, — að vísu hef ég ekki hlust
að á útvarp í þrjú ár — en með
an ég gerði það, heyrði ég á hverj
um degi auglýsta sápu eða ein-
hvern andskotann, sem léttir heim
ilisstörfin. Ég veit ekki betur en
við og við séu á boðstólum apparöt,
sem létta heimilisstörfin, mest er
það þó í sápum, held ég. í morg
un datt mér í hug, að ef auglýs
ingarnar væru sannleikanum sam
kvæmar, þá ættu heimilisstórfin
barasta að svífa hér uppi í háloft-
unum, vera horfin af jörðinni,
sko. Ef auglýsingarnar væru réttar,
þá væru þau beinlínis farin, yrði
bara að sækja þau. En nú skilst
mér aftur á móti, að heimilisstörf
in verði sífellt erfiðari og erfiðari.
276
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAO