Tíminn Sunnudagsblað - 28.05.1967, Page 9

til dæmis Hannes S. Blöndal skáld
og séra Runólfur Runólfsson úr
Vestmannaeyjum, er áður hafði ver
ið lúterskur trúboði meðal Mor-
móna. Þótt hópurinn væri ekki
ýkja fjölmennur, var heimkoma
þessa fólks nokkur sárahót fyrir
mikinn missi og landinu ofur-
lítil uppreisn. Blaðamannafélagið
gekkst fyrir fagnaðarsamkomu í
Báruhúsinu tveim dögum síðar,
þar sem heiðurssætin skipuðu tutt-
ugu og níu Vestur-íslendingar, er
þá voru heim komnir til þess að
setjast hér að. Fluttu þar flestir
hinir málsnjöllustu menn í bæn-
um ræður, svo sem Björn ísafold
arritstjóri, Þórhallur lektor Bjarn-
arson, Guðmundur Finnbogason,
Haraldur Níelsson og Jón Ólafsson.
Og Þorsteinn Erlingsson hafði ort
kvæði, sem hófst á þessu erindi:
Það er svo gott að heilsast hérna,
bræður.
Vér heimtum sjaldan 'skip úr
vesturleið,
því brezka gullið byrnum héðan
ræður
og ber á Lawrence allt of marga
skeið.
En Ameríka sá það samt um
daginn,
er sjónum yðar fólust vestur-
Iönd,
að einhver leið er líka til um
sæinn,
sem liggur heim að ykkar móð-
urströnd.
Heitstrengingar fóru ekki fram í
þessu samkvæmi eins og í ársfagn-
aði ungmennafélaganna á Akur-
eyri, en brýningar skorti ekki:
Vor styrkur eykst, og sigurvon
er gðð,
því hér skal bráðunj numið land
að'nýju,
sem nóg er handa hraustri og
frægri þjóð
Skömmu seinna komu fleiri
Vestur-íslendingar fþeim vændum
að setjast hér að upp á nýtt. All-
ir vildu reynast sem bezt hinum
týndu sonum, sem nú voru aftur
fundnir. Þó bar skugga á braut
sumra. Séra Runólfur vildi fá heim
ild til þess að gegna prestsembætti
á íslandi, og biskupinn mælti með
því, en stjórnarráðið taldi hann
ekki fullnægja lögskipuðum skil-
yrðum til slíks embættis. Hitt var
þó sárari raun að tveggja ára
drengur, sonur nýkominna hjóna,
féll út um glugga á Grettisgötu
og beið bana.
Vísarnir á klukkunní í turni dómkirkjunnar við Austurvöll snúast
án afláts og telja sekúndurnar og mínúturnar, sem smám saman
verða að árum og áratugum. Og á meðan vísarnir halda áfram
þessu hringsóli sínu, breytir Reykjavík um svip og býst nýjum bún-
ingi, sniðnum við hæfi nýs tíma. Nú er hún orðin harla ólík því, er
var fyrir sextíu árum — hið fræga ár 1907, þegar íslendingar hugs
uðu og störfuðu af meiri dirfsku, áræði og vongleði en oftast ella
— bæði fyrr og síðar.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
465