Tíminn Sunnudagsblað - 31.03.1968, Qupperneq 7

ef til vill með fulltingi manna,
sem honum mátti helzt verða lið-
semd að, og lagt fast að Jóhanni
að snúa frá villu síns vegar og
taka konu sína í sátt. Og hvort
sem óeirð Soffíu og skapþungi
Ihefur vaidið honum geðhvörfum
eða hann sjáifur verið tekinn að
þreytast, svo lengi sem hann hafði
verið sem á milli tveggja elda, lét
ihann nu skyndilega undan síga við
fortölur og umvandanir. Hann tók
á ný samrekkja konu sinni, enda
varð hun vanfær í sjötta sinn síðia
þetta haust.
Soffía var ekki svo skapi farin,
að hún léti bjóða sér þá lægingu
til langframa að horfa á Jóhann
ganga til hvílu með Guðfinnu.
Hún var án efa að Vigdísarstöð-
um komin í trausti þess, að
bóndi kysi hana eina sér að hvílu-
naut og enga aðra, og henni var
meira en nóg boðið, er hún sá þá
von bregðast. Þegar þessu hafði
tfarið fram um hríð, gekk hún brott
af heimilinu í reiði sinni og settist
um kyrrt heima á Syðri-Völlum.
Er líklegt, að <Jónas, bróðir henn-
ar, hafi farið brott með henni,
þótt ekki sé þess getið í heimild-
um. Gerðist hann allmörgum árum
síðar nýtur bóndi á Þorfinnsstöð-
um í Vesturhópi og kemur ekki
meira við þessa sögu.
Það er aftur af Jóhanni að segja,
að hann fékk vart á sér heilum
tekið, er Soffía var á burt af heim-
ilinu, þótt auðsveipur væri oftast
og bljúgur. Soffía undi Mka illa
þessum má'lalokum, og grunaði
menn, að hún sæi eftir því að hafa
hlaupizt brott, er á móti blés, og
biði færis að snúa taflinu við. Var
Guðfinnu því ekki rótt að vita
Ihana svo nálæga sem hún var á
meðan ekki hafði sefazt harmur
Jóhanns.
Nú bar svo við fyrri hiuta
þorra veturinn 1861, að Kristján
sýslumaður kom vestur í Miðfjörð
til þess að dæma um misferli, sem
orðið hafði á bæ þar í sveitinni,
Skárastöðum, og var það eins
konar forleikur hinna alkunnu
Skárastaðamála. Þá bjuggu enn á
Stóra-Ósi maddama Helga Arn-
bjarnardóttir, móðir Arnbjarnar
Bjarnasonar, og síðari maður henn
ar, Gunnlaugur sáttanefndarmað-
ur Hinriksson. Þar mun sýslumað-
ur hafa gist, og var Vigdísarstaða-
bjónum annað tveggja stefnt þang-
að til þess að tryggja sættir þeirra
eða Guðfinna brá sér þangað með
EGGERT HELGASON
— hugvitsmaSur og lengi hreppstjóri
í Kirkjuhvammshreppi.
bónda sínn, er hún vissi sýslu-
mann þar fyrir. Þangað kom einn-
ig séra Guðmundur Vigfús-
son, enda sáttanefndarmaður í Mið
fjarðarumdæmi eins og títt var um
Melstaðarpresta. Er skemmst af
því að segja, að Guðfinna hafði
þarna uppi kærur við sýslumann
og heimtaði af honum, að Soffíu
yrði bönnuð vist á Syðri-Völlum og
annars staðar í grennd við Vigdís-
arstaði.
Sýslumaður rauk þó ekki upp
til handa og fóta. Hann hafði
skamma stund verið yfirvald hér-
aðsins, og honum var geðþekkara
að fara spaklega að öilu en beita
GUÐMUNDURARASON
— forn i sniSum og framúrskarandi
nýtinn og hirðusamur.
SIGURDUR ÁRNASON
— bókamaður og fræðimaður og einnig
við hreppsf jórn riðinn.
Syðri-Valiafólk harðræðum að
sinni. Séra Guðmundi var aftur á
móti ekki rótt, því að hann kveið
■því, að á ný kynni að sækja í sama
farið. Brýndi hann Jóhann á glap-
ræðum sínum, ef það mætti verða
honum til varnaðar, og reri að því
öilum árum við Syðri-Vallafólk, að
Soffía yrði látin fara brott um
sinn. Virðist honum hafa tekizt að
telja móður stúlkunnar, Guðrúnu
Loftsdóttur, á sitt mál, en sjálf
var Soffía riokkuð treg og allstæri-
iát. Þó fékk hann því áorkað um
síðir, að hún færði sig um stundar
sakir um set að Ytri-Reykjum til
föðursystur sinnar, Önnu Jósa-
ARNBJÖRN BJARNASON
— einn kynstærsti bóndi landsins, —
frændi Stefánunga og Vídalina.
T t M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
223