Tíminn Sunnudagsblað - 02.06.1968, Blaðsíða 13

f Hallfreðarstaðahjáleigu var spilað og sungið. Prófasturinn settist við orgelið og byrjaði á söngnum til kvöldstjörnunnar.
áir austur á Biskupsbrekku og
horfir austur um Hérað, sá mið-
sumarnæturdraumur fegurðar
innar, sem aldrei verður ævilangt
frá honum tekinn. Segir svo ekki
frekar af ferð okkar yfir Smjör-
vatnsheiði fyrr en við létum staðar
numið á Fossvallahlaði.
Fátt fólk var þar heima, nema
Ragnhildur, kona Gunnars bónda.
Hún bauð okkur að ganga í bæ-
inn. Þágum við þar ágætt kaffi
hjá þessari öldnu heiðurskonu, er
þá var enn létt í spori og kvik
i hreyfingum sem ung væri, enda
þótt alið nefði hún á milli tíu og
tuttugu börn og staðið fyrir stóru
búi við þjóðbraut undir Smjör-
vatnsheiði, gift Gunnari á Fossvöll-
um, sem var þekktastur manna á
Héraði austur af flughröðum,
heimatilbúnum gamansögum, s em
aldrei s'kemmdu náungann. bó að
brugðið væri út af alfaraleið á veg-
um venjulegrar sagnfræði. Þetta
var í síðasta sinn, sem ég sá Ragn-
hildi á Fosshólum, nágrannakonu
mína hinum megin heiðar. Hún
rnun hafa andazt skömmu siðar.
Um náttmálaleytið héidum við
1 hlað í Hallfreðsstaðahjáleigu
Þar var okkur tekið tveim
höndum af húsbændunum, fCrist
ínu Halidórsdóttur, frændkonu
séra Jakobs, og e.iginmanni hen 1
ar, Jóni Sigfússyni, sem var kun i
ur hestamaður og tamningamaC
ur á Héraði. Einnig voru fjögur
uppkomin börn þaírra hjóna bar
heima því að þetta var árið fyrir
seinni heimsstj'rjöldina, og losara-
bragur stríðsáranna ekki byrjað-
ur að láta á sér kræla nteðal sveita
fólks á íslandi eins og seinna varð.
Húsbóndinn var að vísu tneð
slænta tannpínu. Kvaðst hann hafa
verið í veizlu til klukkan þrjú um
nóttina áður hjá nágranna sínum,
séra Sigurjóni á Kirkjubæ. Héraðs
búar hafa löngum verið hofntenn
í fagnaði og gleðimálum, enda er
Fljótsdalshérað eitt samfellt
margra breppa svæði, viðlent frá
ósi til uppheiða rneð fjölförnunt
þjóðgötum, sem kvíslast milli sveit
anna eins og háræðakerfi í líkam-
anum. En höfuðstöðvar þess, stór-
býlin Eiðar og Egilsstaðir, en þar
um liggja allar götur á Héraði, sem
hefur um aidir haft svipaða af-
stöðu til Vopnafjarðar norðan
Smjörvatnsbeiðar eins og Ktna-
veldi gagnvart Tibet i Astuiöndum.
Þó hefur skort á um leiðtoga í
þessum tveim sveitahéruðum á
borö við þá Dalai Lanta í Tíbet og
Maó Tse-túng í Kína. Annars hafa
Hc.f.sprestar verið leiðtogar Vopn-
firðinga unt langan aldur bæði í
andlegum og veraldlegum efntun.
Hinu trúarlega innleggi miðluðu
þeir öðrum af stakri samvizkusemi,
og urðu þó þeir Hofverjar kannski
fleiri ti! biargar i veraldarvolkinu
og veittu l'ka búfénaði manna. þeg
ar harðnaöi á dalnunt og þrot varð
hjá bændttm, er þoldu ekki að
þrevja iengur frarn en þorrann og
gc-una. Urðu þeir reikningar stund
um aldrei jafnaði hér ntegin graf-
ar. Einnig hafa séra Einar -Tóns-
son, prófastur og ættfræðingur,
ávallt meðui undir höndutn. sent
hann deildi sjúkum, og urðu
þeir ekki ófáir, sem fóru af Itans
fundi nteð betri heilsu líkamans
og sálarbót að auki. En heimsins
laun eru stundum vanþakklæti eða
minnsta kosti vanvizka í ýmsum
skilningi. Þegar þessi höfuðprest-
ur, séra Einar Jónsson, var allur,
lét maður nokkur þau orð falla í
tali -vi® Vopnfirðing, að nú væri ;
TíilNN - SUNNUBAGSBLAS
421