Tíminn Sunnudagsblað - 02.06.1968, Blaðsíða 22

og sængurkonan væri hellbrigð
hind í skógarskugga á vörmunl
vordegi. Ég vissi varia, hvað var
að ske fyrr en skeð hafði, né hvað
ég kom athöfninni við, fyrr en ég
sá móðurina, heilsulega og bros-
<mdi, með sinn reifastranga'hn vaf-
inn hverjum handlegg hennar.
Sjálfur, sat ég í hægindastóln-
um við rúmið sem vörður þess
dýrmætasta verðmætis, sem til er
í heimi hér. Ekki var enn útséð
um hrekk. En frá upphafi til enda,
reyndist Mörtu fæðing tvíburanna
með öllu cðlileg eins og maður
segir í kothyggju sinni, þó allt.
sem er og skeður, sé í rauninni
stranglega eðlilegt.
m.
Komið var fram yfir miðnætti
og þykkt loft. Mjög svo auðvelt
að telja sér trú um, að hyggilegri
væri bið fram í birtingu en leggja
út á veginn í Kanaanslandi, lýstan
af ljósum Fords gamla. Raunveru-
lega voru þau jafnbjört nú og
fyrir tuttugu árum, og þóttu þá
himinljómandi og taka tunglinu
fram. Nú fannst manni þau vera
eins og daufar grútartýrur Og ég
þurfti hvíldar við og vissi, að
Mörtu var hættulaust, að ég dott-
aði í stólnum. En ekkert varð þó
af því um stund, svo heillaður var
ég- af þessari lífsnrýnd í alíri hvít-
unni.
Að loknum barnsburði flytur
feginsandvarp móðurinuar orð-
laust ætíð sama boðskapinn: Það
er fullkomnað — boðskap ef til
vill íalskan eða misskilinn Hér
þótti mér hann sönnu nær — eða
vantaði nokkuð á? Meðan Kata
þvpði og klæddi sveinana í hvítt
og gerði úr þeim reifastranga, svo
þeir sómdu sér í augum móður-
innar, hafði Marta fengið sér dúr,
sem hún vaknaði af sem alheil
væri, tilbúin að takast það starf á
hendur, sem ljúfast er, vanda-
mest, og sagt mestu muna, hvern-
ig leyst er af hendi á jörðu hér.
Nei, hér var ekkert fullkomnað.
Allt í upphafj — vonarinnar. Enn
varð móðirin að leiða lífstreymi
kærleikans inn í þessar nýju til-
verur. Bráðum verður það í brjóst-
mjólkinni. Nú ,er það í augnatil-
liti og snertingu. En streymi þetta
er nauðsynlegt nýju og blaktandj
lífi um mörg ár, ef vel 3' að fara
Sá er grunur líffræðinga og óvit
uð vissa Hútterítakonunnar — og
hindarinnar.
Marta leit á synina og snart þá
á víxl. Móðurblessunin skyldi jafnt
yfir'báða ganga ogy hvorugur af-
skiptur. Og ásjóna hennar bar með
sér, að nóg var upplagið fyrir og
virtist í vexti. Eða var það aðdá-
un, sem lýsti upp svip hennar? 1
Eru tveir svartir snoðkoilar, tvö
lifrauð andlit í sífelldum grettum
og geiflum fögur — í augum móð-
urinhar, þó þau hafi enn varla
tekið á sig mannsmynd? Þessu
verð ég að játa. Ella hefði ekki
öll myndin hrifið mig. En svo var
dómur mi-nn ekki með öllu hlut-
laus. Óvart er ég dráttur í þessu
listaverki lífsins. Fyrsta orð
Mörtu eftir feginsandvarp hennar
Var: Dankjú. Og til að leggja á-
herzlu á það, leit hún oft af tví-
burunum til mín: Dankjú, dankjú
Náttúrlega vissi ég, að hún átti
mér ekkert að þakka. Hútterítar
eru svo guðhræddir, að ég fann
enga hvot hjá mér til að beina
öllu þakklæti hennar til himins.
Aðstæðurnar voru svo undurjarð-
neskar. Þakklætiskennd eins tii
annars er vor í vitund, og hver
væri bættari með því að ræna
Mörtu varmanum?
Nú dregur svo af mér, að ég
mun vera milli svefns og vöku. Að
sönnu suðar gaslampinn óaflátan-
lega. En Kata líktist æ meir syk-
urtoppi, og þarna líður þetta mjall
hvita fyrrbæri að rúminu. Hún
ber stóra, hvíta spjaldopnu bók-
staflega fyrir brjósti og réttir
þetta Mörtu. Það er afarstór ljós-
mynd af Koba í einkennisbúningi.
Marta skoðar Kobba lengi og held-
ur myndinni þannig, að ég sé að-
eins hvítt bak spjaldanna Þess
utan loka þau mér sýn að Mörtu
og tvíburunum.
Öll hvítan verður að litlausri
muggu, sem hálfsofinn hugurinn
rambar um . . . Hvar er Kobbi . . .?
Kemur hann t heill heim . . .?
Hví fást um Kobba ? Tvíbura
synir taka við. . . Við hverju. . .?
Og eftir tuttugu ár . . .? Tuttugu
ár Mða fljótt. . . Er komið þrumu-
veður . . .? Vitleysa Ég er fannn
að hrjóta .
Lausn
17. krossgátu
Eftir fyrirlagi mínu ýtti Kaba
við mér í biríingu. Ég neri aug-
un, en árangurslaust. Sparsemim
hafði slökkt á gaslampanum Heitt
dagsljósið átti vist nóg með að
troða sér inn um gluggaboruna,
þó það hefði ekki hálft náttmyrkr-
ið með sér i eftirdragi. Hvar var
nú myndin mín í allri skínandi
hvítunni?
í rúminu grillti óljóst í höfuð
Kötu, þar sem hún sneri að veggn-
um og svaf Tvíburana hafði Kata
látið til fóta á mjög ólistrænan
hátt.
— Hérna er kaffi og brauð,
plís, sagði Kata og setti það á
borðið. Hún hafði kastað hinum
hvíta embættiskufli sínum og
mjakaði sér þreytulega gegnum
mugguna. Eins og Sterling í þoku.
Brauð og kaffi er hollt holdi
sem sakramenti sál. Ég finn mig
til allra ferða færan. Þegar ég
hafði gengið ur skugga um, að allt
var í lagi með mæðginin, lagði ég
Kötu lífsreglurnar og hötaði
hörðu, ef nokkuð bjátaði á, án þess
mér yrði gert. viðvart. Kvaddi hana
með virktum og fór mína leið.
LEIÐRÉTTING
í grein Jakobs Björnssonar, þar
sem segir af veru hans í Grindavík,
er ranglega sagt, að Guðmundur
Kristjánsson hafi drukknað. Það
var Guðmundur Erlendsson, sem
mönnunum bjargaði af skipinu, er
drukknaði nokkrum árum síðar.
Zj Z Z Z z L æ z
-> K 0 Ni fli -> V I D z
/ r T T z U T fl H
7 N Z G. u T L 7 0
z fl N E N z fl R F
z S E J N fl R z U
7 s z 7 R M 2 R TT T / 0 P
Z íflT s Y K 1 M z s s / H H
7 lý V Z 7 R fí D fl s| T z V ff R
Z E 1 T u R z J o T fl z fl r E
o R p T [n fl f) z 0 R z T T I
7 k fl F s fi N N iZ 7 z T T 7 N
7 N N jZ 7 L 1 z s r R R z Öl 6
L Ú N fi R R fl K R fl z s K E
"7 ý f! K fl 7 'U u 7 K. N U R
7 I z N í L z Ri R R Z T u R N
E ki D I z V 1 fl Z u N fl D 7 'I
/ L 7 6 fl s. 7 S p E R K fl N
z fi 17 L fl R Z T M L I z fl 6 6
s & jj 6' JKZ % Ð 'U Hb SRBGanGajsiBi
L_ 9 U r fí T 7 Ul ]A. Ly.LT i.
430
T I U I N N - SUNNUDAGSBLAÐ