Tíminn Sunnudagsblað - 15.09.1968, Blaðsíða 11
— Þeir 'þurfa meiri mat, Doddi
minn, því að þeir eru svo stórir,
alveg eins og ég þarf meira að
borða en þú, sem ert aðeins sex
ára gamall.
— Já, pabbi, ég veit það, hélt
drengurinn áfram, en hefur ekki
guð skapað alla fugla, stóra og
litla, og þykir honum ekki jafn-
vænt um þá alla?
— Jú, Doddi minn, svaraði
pabbi hans. Það hefur hann gert,
alveg eins og okkur mennina.
Suma menn hefur hann gert hvíta,
aðra dökka, en enn aðra gula eða
rauða.
— Pabbi, hélt drengurinn á-
fram. — Finnst ekki litlu, dökku
fuglunum leiðinlegt að vera svona
litlir og ljótir og láta stóru fugl-
ana rífa allt frá sér?
— Doddi minn, sagði faðir
hans, það hefur enginn sagt litlu
fuglunum, að þeir séu ljótari en
þeir stóru, og sjálfum finnst þeim
þeir fallegastir allra fugla — það
máttu vita. Enginn . ræður sínum
litarlhætti né vexti, og slíkt breyt-
ir engu í augum guðs og góðra
manna. Öllum hefur verið gefinn
sami réttur til lífsins, stórum sem
smáuni, barnið mitt, og litlu fugl-
arnir fá líka nóg að borða, því að
þeir eru nægjusamari og grípa
minnstu molana, sem stóru, rás-
■gjörnu svönunum sést yfir.
— Pabbi minn, sagði drengur-
inn. Þegar ég verð stór, þá ætla
ég að eiga brauðbúð, og þá ætla
ég að gefa litlu, dökku fuglunum
svo mikið brauð, að þéir verði
aldrei svangir. Hvítu fuglarnir
mega líka fá af brauðinu mínu, en
bara eins og þeir þurfa og ekki
meira. Fá hvítu mennirnir nokkuð
meira, pabbi minn, en hinir menn-
irnir, sem eru öðruvísi litir?
— Jú, barnið mitt, það fá þeir.
Þeir hafa víða komið sér betur fyr-
ir en dökku, gulu og rauðu menn-
irnir og reyna sums staðar að ráða
yfir þeim.
— Þá eru þeir frekir eins og
hvítu fuglarnir, pabbi, eða er það
ekki? Hvaða rétt hafa þeir til að
ráða yfir hinum?
— Þeir hafa engan rétt til þess,
barnið mitt. En sumir taka sér rétt,
sem þeir eiga ekki. Það er gömul
saga, sem þú ert of ungur til að
skilja. En þeir dagar koma fyrr
en varir, að ofbeldi og fordómar
víkja fyrir auknum skilningi og
breyttum hugsunarhætti þjóða og
einstaklinga. En nú er pessi bjarti
sumardagur tekinn að halla höfði
og því ættum við að halda heim,
barnið mitt.
— Jú, pabbi minn, svaraði
drengurinn, það skulum við gera.
Brauðið er líka búið, og mamma
fe'r að bíða eftir okkur. Eða er
það ekki?
— Jú, vinur, svaraði faðir hans,
og hönd í hönd leiddust þeir suð-
ur Lækjargötu, þar sem ys og þys
borgarlífsins tók við af kyrrðinni
á óskastað reykvískra tv^>-na.
TÍMINN - SUNNUDAGSBLAÐ
707