Tíminn Sunnudagsblað - 15.09.1968, Blaðsíða 13

Úr SvarfaSardal. Ljósmynd: Páll Jónsson.
gaffalinn í höndum mér, þar sem
ég stóð álútur við verk mitt, hefði
ég ekki staðið af mér reiðarslagið,
enda var mitt fyrsta verk að koma
fyrir mig gaflinum til að verjast
falli. Síðan reyndi ég að svipast
um eftir vinnufélögum mínum,
hversu þeim reiddi af, en þá beind-
ist athygli mín að sundskálanum.
ég sá enn í huganum, hvernig
hann endastakkst eins og skip á
úthafsbylgjum, enda gekk jörðin í
stórum öldum, líkt og hafsjóar
væru.
Ekki vil ég fullyrða neitt um,
hve lengi kippurinn stóð. En hann
var nógu langur til þess, að við
unnum víst lítið meira þann dag-
inn. Fyrsta verk okkar eftir að
mesta felmtrið, sem á okkur kom,
var um garð gengið, var að athuga,
hvernig skálabyggingin væri út-
leikin. Fórum við inn í skálann,
með hálfum huga þó, því að von
gat verið á fleiri ógnum, og skál-
inn þá fallið yfir ok'kur. Okkur til
mestu furðu var engar skemmdir
að sjá á byggingunni, utan ein
sprunga eftir endilangri stétt með
fram laugarþrónnd. Hefur það ef-
laust bjargað skálanum, að hann
var steyptur í hólf og gólf, eins og
kassi tilsleginn, og gat því ekki
liða<st neitt, enda var hann vel
járnbentur. Var nú sem þungu
fargi væri af okkur létt, að ekki
skyldi verr fara. En sú dýrð átti
sér skamman aldur. Innan
skamms fóru að berast fregnir til
okkar úr nágrenninu, sem sögðu
aðra sögu.
Er litið var yfir sveitina, hvíldi
þykkur rykmökkur yfir öllu. Á
næsta bæ við okkur var gamall
öskuhaugur í hlaðvarpa. Það þyrl-
aðist askan og rykið upp og var
sem veggur til að sjá. Annars stað-
ar var minna ryk, einkum þar sem
gróið land var.
Frá fjöllunum heyrðust dynkir
og drunur af grjótflugi og öðru
jarðraski. Einnig þar var mikinn
rykmökk að sjá.
Víða rifnaði jörðin, og opnuðust
sums staðar djúpar sprungur,
nokkurra þumlunga breiðar. Ann-
ars staðar varð nokkurt jarðsig,
allt að hálfum metra, þar sem ég
sá það mest. í klettagili nokkru
miðsveitis féll fylla mikil af stand-
bergi niður. Áratugum saman var
vitað, að þar höfðu hrafnar verpt.
Þaðan heyrðist til bæja firna há-
reysti, grjótkast og hrafnagarg
mikið.
Ég hef nú í stórum dráttum get-
ið um, hvað fyrir augu og eyru bar
eftir fynsta kippinn. En margir
fleiri smákippir komu á eftir, sem
voru hreinir smámunir hjá þeim
fyrsta, en hefðu í annan tima þó
verið taldir verulegir að styrk-
leika.
Sífelldar jarðhræringar allt sum
arið og lengur ollu viðvarandi ótta
hjá fólki, auk þess sem fjárhag*
legt tjón mun hafa orðið á eig*
um fólks, einkum húsum, sem stólt-
ust fyrstu raun, en gáfu síg meira
og meira í síendurteknum hræring
um. Kom þetta greinilega fram, er
leið á sumarið.
Síðari hluta dags 2. júní fóru að
berast fregnir af skemmdum á
einstökum stöðum. Fyrstu fréttirn
ar, sem við fengum, voru frá Dal-
vík. Við urðum höggdofa, er okk-
ur var sagt, að nokkur hús væru
hrunin, fjöldamörg mjög illa far-
in og enn önnur minna skemmd.
Síðar kom þó í ljós, að flest þeirra,
er í upphafi voru talin lítið eða
ekkert gölluð, voru meira eða
minna skemmd. Hinar þrálátu
jarðhræringar um sumarið, sem
fyrr er um getið, hafa eflaust átt
sinn þátt í því.
Fólk flúði heimili sdn strax
fyrsta daginn. Á þriðja eða fjórða
degi þorði það naumast inn í hús-
in, sem uppi stóðu. Enginn gat
vitað, nema nsijar ógndr kynnu að
T I M 1 N N — 8UNNUDAGSBLAÐ
709