Tíminn Sunnudagsblað - 22.09.1968, Page 9

Stundum er i skáldsögum skrifað um lítil hús, sem öllum er hleypt inn og gefið svo gott mofa-
kaffi, að allar áhyggjur gleymast, og eru slfk hús að vonum ævinlega fuli af gestum. Húsráðendur
gætu eins vel og ekki verið hjón í hárri elli af þeirri manntegund, sem hættir að sjá nema það góða
og fallega í lífinu, þegar aldurinn hækkar.
Maður hristir auðvitað höfuðið og hugsar: Það, sem þessum skáldum dettur í hug. En einn góðan
veðurdag kemur maður inn f dálitla stofu — og þar sitja gömíu hjónin. j
Ef við ökum Suðurgötuna í
Reykjavík og beygjum út í Hjarð-
arhagann verða á vinstri hönd
nokkur lítil hús í röð, sem hljóta
að eiga sér annan stað, aðra stund
og annan veruleika en háu, ný-
tízkulegu húsin í kring.
Þetta eru gamaldags timburhús,
bárujárnsklædd með lágu þaki, for-
stofuskúr, útigeymslum og trériml-
„um kringum garðinn.
Þar sem við förum inn eru tvær
pínulitlar stofur, rétt pláss til að
nokkrar manneskju-r -geti drukkið
saman kaffi. En fjölskyldumyndi-r
uppi um alla veggi horfa með vel-
þóknun á gesti og heimafólk.
Eftir fyrsta bollann eru háhýsin
i kring orðin svo fjarlæg sem þau
væru í Ástralíu, og hvað prófessora
bústaðina handan Suðurgötunna-r
snertir, þá erum við á háholti-nu
og getum þess vegna sem bezt litið
niður á þá. Og pað er hlýtt, ekki
spöruð kyndingin. Húsfreyjan seg-
ir hlæjandi, að hún sé að venja
fólk við, ef það skyldi lenda í verri
staðnum.
Hún heitir Fanney og er nýlega
áttræð, hann heiti-r Ólafu-r og er
áttatíu og sex.
Ólafur er stuttur til hnésin-s, en
ljómandi laglegur, með mikið
bjart andlit og silfurhvítt hár.
Hann á orðið erfitt með gang, en
sú var tíð, að hann var mikill heið-
arfugl og ekki lengi að hlaupa yf-
ir Tvídægru.
Við ætluðum einmitt að spyrja
hann um ferðalög á yngri árum,
en fyrst er að láta sér líða vel í
þessu elskulega umhverfi.
Það eru auðvitað gestir að koma
og fara. Áttræð jafnáldra úr næsta
húsi vindur sér inn, smellir remb-
ingskossi á kinn Ólafi og hljóðar
upp yfir siig: „Fan-ney, sástu hvað
ég gerði!“
Svo sezt hún niður og fer að
segja mér hvað þau hjónin séu góð-
ir nágrannar. En Fanney segir að
það sé alveg öfugt, hún sé- sjálf
bezta granna, sem nokkur gæti
óskað sér.
Ólafur rennir greiðunni -gegn-
u-m fannhvítt hárið.
Han-n er alls ekki laus við að
vera tilhaldssamur og eins vill
hann hafa konuna sína fína. Við
hátíðlegri tækifæri skal hún vera
á peysufötum.
„Einu sinni fór ég til föstum-essu
í Neskirkju á kjól, og mér fannst
allan tímann eins og ég væri á
hrein-gemingasloppnum,“ segir
hún, og við verðum öll sammála
um, að konur ættu að nota þjóð-
búniniginn meira því hann ljær
öllu-m konum hefðarsvip.
En það voru ferðirnar hans
Ólafs.
Hann vandist snemm-a við volkið,
því foreldrar hans skildu, meðan
han-n var enn ungur, og hann ólst
upp „hér og þar.“
Innan við fermingu var hann á
Ós-i í Skilmannahreppi við Afcra-
nes og hafði þann starfa á hendi
að rek-a féð upp úr fjörunni áður
en flæddi að.
„Ég þurfti að fara út á öllum
tímum, eins þó dimmt væri. Fyrs-t
var ég fjarskalega myrkfælinn, en
það vandist svo rækil-ega af mér,
að síðar á ævinni fann ég aldrei
til myrkfælni. Ég hafði góðan hund,
sem hjálpaði mér mikið. Kolsvart-
ur var hann og gríðarstór, og mik-
i'll vinur min-n, aumingja kvikind-
ið“
Þegar Ólafur var orðinn svo sem
fimtán- ára lét faðir hans han-n
koma til sín norður í Miðfjörð, þar
sem hann var farinn að búa og
kom honum á gott heimili, Litlu-
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
729