Tíminn Sunnudagsblað - 22.09.1968, Qupperneq 13

leitað lendingar í Höskuldsey nema
veður eða vetrarmyrkur bönnuðu
landtöku annars staðar, því lend-
ing þótti í meira lagi viðsjál ókunn-
ugum að vetrarlagi. Og engar sög-
ur fara af pví, að Vestureyingar
hafi nokkru sinni róið þar vertíð
eða gert þaðan út bát. Þeir sóttu
lengra þegar heimamiðin þraut.
En oft hleyptu formenn þangað af
Bjarneyja- og Oddbjarnarskersmið
um á haust- og vorvertíðum, er
þeir hrepptu norðan áhlaup á mið-
unum. Og þykir mér líklegt, að
vermennirnir í Höskuldsey hafi
löngum staðið undir búðar-
veggjunum þegar svo vildi til og
horft norður á flóann, ef ske kynni
að lítill segllappi birtist á bröttum
báruföldum og stefndi á eyjuna:
síðan hlaupið til sjávar og leið-
beint komumönnum í lendinguna.
Þetta var á þeirri tíð, sem löngu
er liðin.
Nú var hvergi brött bára
á Breiðafirði, allar rastir þögðu
og hvergi lóaði á steini við úteyj-
ar. — Miðsumarkjör í eyjum eru
jafn mild og hlý, og haus^tgarðar
og vetrarstormar eru þar naprir
og illvígir. —
Þegar við Eggert komum út úr
höfninni í Stykkishólmi og höfð-
um beygt fyrir Fálka, var stefna
tekin beint á Höskuldsey. Eru þá
Melra'kkaeyjar og Saurlátur á bak-
borða, þegar nokkuð kemur út frá
Stykkishólmi, en Steinólfssker og
Vaðstakksey á stjórnborða. Fjær
og norðar steintröllið Elliðaey. Er
þetta fögur sumarleið fyrir þá,
sem gaman hafa af sjóferðum.
Jónas Pálsson.
Okkur gekk vel til Höskuldseyj-
ar, sem vænta mátti, því að bát-
urinn gekk vel og Eggert þaul-
kunnugur leiðinni. Ekki flaut í
lendinguna í Höskuldsey þegar við
komum þar, sem er í vog á vestan-
verðri eynni. Lentum við því fyrst
við Kerlingahlein þar sem heita
Kórar, á suðvesturhorni eyjarinn-
ar. Á Kórunum stóðu einu sinni
margar verbúðir. En illt var að
losna þama við farminn. Var bát-
urinn því færður að austurenda
eyjarinnar, þar sem heitir Hellir,
og sandurinn tekinn þar á land,
eftir að við höfðum notið góðgerða
hjá hinum gestrisnu eyjaskeggjum.
Síðan hélt Eggert formaður í land
og er hann úr þessari sögu.
Oft heyrist um það talað um
þessar mundir, að æskufólkið i
landinu sé latt og kæringarlaust
og skili litlu verki. Ekki ætla ég
mér að fella neitt dómsorð *um
það. En að lendingarbótunum í
Höskuldsey unnu hinir vöskustu
strákar, skólapiltar úr Reykjavík
og Hafnarfirði, að mig minnir. Þeir
unnu eins og víkingar við strand-
högg þann tíma sem ég var í eyj-
unni. Var þó verkstjóri þeirra á-
samt vitaverðinum í land þennan
dag, líklega að draga björg í bú,
því matlystugir hljóta svona strák-
ar að vera eftir vel unnið dags-
verk og sjóbað að kvöldi út í
Höskuldsey. — Því segi ég þetta,
á bakkanum fyrir ofan lendinguna,
þar sem ég lá löngum um daginn
að góðan tíma hafði ég til að
fylgjast með vinnubrögðum þeirra,
meðan ég beið eftir að Jónas drægi
Höfundurinn, Bergsveinn Skúlason.
lóðir sínar og kæmi í land. En
hræddur er ég um, að allt þeirra
basl þarna komi að harla litlum
notum, og er það ekki þeim að
kenna. Vestanáttin og vetrarbrim-
ið við Höskuldsey er þá ekki svo
geigvænlegt sem af er látið. ef
það spænir ekki allar þeirra lend-
ingarbætur fljótlega upp fyrir aug-
unum á vitaverðinum, og hann
verði eins illa settur með bátinn
sinn í vor og allir bændur og út-
gerðarmenn i Höskuldsey hafa
verið frá fyrstu tíð. Ekki óska ég
þess, og betur færi að svo yrði
ekki. En væri ég vitavörður eða
ráðsmaður í Höskuldsey, léti ég
hætta að gera lendingabætur á
hinum hefðbundna,stað þarna í
vognurn, en léti þess i stað ryðja
Gisli Gunnarsson SH 5.
T Í IVJ I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
733