Tíminn Sunnudagsblað - 22.06.1969, Blaðsíða 13

EHt þeirra heimila í Lundarreykjí
dal, sem gat sér mikinn hróður unl
aidamótin síSustu og upp úr þeim,
var Guliberastaðaheimiiið. Þar
hjuggu þá Vigfús Pétúrsson frá
Grund og SigríSur Narfadóttir. Borg
firðingur, sem skrifaði endurminn-
ingar sinar, Vigfús GuSmundsson
gestgjafi, komst svo að orði um
Sigriði:
„Á Guliberastöðum var Sigríður
Narfadóttir húsfreyja, sem mér
þótti vænzt um af ölium vandalaus-
um konum i Borgarfirði á uppvaxt.
arárum mínum." í sama riti segir
enn fremur: „Sigríður var gáfuð
og einiæg trúkona, sem breiddi alis
staðar birtu og heilbrigða gleði um-
hverfis sig, svo að ölium leið vel
í návist hennar."
Þetta er fagur vitnisburður og
þeim meira verður sem fleiri munu
hafa haft svipaða sögu að segja.
Gullberastaðir voru menningarheim
ill, þar sem vel var búið og vel við
alla gert. Gollberastaðasystur, dæt-
ur þeirra Vigfúsar og Sigríðar, voru
á orði hafðar sökum gáfna og hug-
Ijúfrar glæsimennsku, og mann-
vænlegri ungmenni en Gullbera-
staðabræður voru torfundin.
Björn Vigfússon, sem við eigum
orðastað við í dag, var slíkt ítur-
menni þegar á unglingsárum,, að
af bar, og fylgdist að þar hinn karl-
manniegasti vöxtur, afl og snarræði,
ásamt prúðmannlegum háttum, hóg-
værð og stillingar. Hann var íþrótta
maður góður á fyrri árum og þar
með mlkill hestamaður eins og hann
átti kyn til. Um íþróttlr sínar vifl
hann þó ekki fjölyrða og þaðan af
síður mannraunir, er hann hefur
komizt í. En um vini sfna, hestana,
var hann fús að tala, enda hálft
iifsyndi hans, þar sem þeir eru og
endurminningin um þá.

uir syf'jiaiðuir, aö mánnistta kosti fcralck
ainndr, ein öklkuir þóttu íeir&i'rnia'r
eamlt nnijög slkieimimitiileigar, og það
íenigu færri að fana en viWiu.
Nú, svo veirða jar'ðabæiturnar
ffynsita Skireifið í fnamkvætmduim.
Það vonu vitonQieiga aQ'lt öðm víisi
aitihiafiniir en mú tíðkast; Menn riistu
ofan af. Síðain var fllaigið situnigið
upp mieð skófliu, ábuirðuir borinn í
þalð og það þaikið afftur með þökun-
uim. PiUó'gar hiafa iMieiga ek'ki k'om-
ið fynr en upp úr 1910. Tún vorn
ógint að öðnu teyti en þvi, að víða
voru giarðar k'rimiguim túnán, sem
Vörðu þau eimlkuim fyrir ágan.gi
stóngripa. Hjóflibönuinnar vöktu
mdlklla hriflniimgu, þegar þær komu
— þóifltu átoatfleigia fuffllk'omiin tæítoi
og voru « á fQiestum bæjuim. Heist-
vagnar fónu víst að koma upp úr
1910 og þóttu mákill búbót.
— Viair þá bynjað að fara með
vaigina i kaupsitiaðaaiferðir?
—Lemigi vefl var ekkí hægt að
flaaia rneð vagna í toaupsitað veigna
vegaleyisis. Fynst totu þedr aðal-
iega motaðdir 'heima við, er borið
var á túnið og einndig táQ að fllytja
hiey á þedm af túnum. Það, sem
sfliegið var á útengjum, var allt
fdluitit á klökltouim. En svo"vair milkilia
femguir að fá aflðíiygin: Eftir það
vonu síleiðar notaðdr að vetninum til
vöruifíluitmdinga, ef ísalög vo'ru, Það
miátti fQiyitíjia fjóra hestburðd á sleöa
með edmium heisdá, ef færl® vair gott.
Ednndg vonu lie^tanwir notaðSr
vdð að váinma á túnuöum á vorin.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
541