Tíminn Sunnudagsblað - 22.06.1969, Blaðsíða 19

Ég hefi þekkt hér menn, sem
hafia kiomið hingað efnalit’lir,
og verið svo móöiansir og
vanlauisáir urn að geta bj argað sór
sjálfiir, að þeir hafa lagt nálega
að öiiu ieyti árar í bát, vonazt eít-
ir að aðrir mpndu sjá um, að
þei-r dræpust efeki. Ég álit bezt
meðat við sllífeum sjúkdómi aö
fana til i-niniiendra og vinrna hjá
þieirn í nokkra mánuði, en það ex
aiuðvitað ekfei ætíð hæ-gt fyrir fjöl-
skyildumienn að kom-a því við.
Etokd er enn kominn verule-gur
huigur í mig að fara b-u-rt héð-an.
Hér eru að mí-nu álirbi ko-stir m-eð
lö-situm og svo mun verða víðar.
Versti fösturinn hér er b-lleyta-n á
iandinu og þar af ieiðandi veg-
leysi, og anman fcei ég ókosf það,
að vera hér svo afiskefefebu-r inn-
an um eimsamila íslendinga. Ekki
fyrir þá sfculd, að ég hati 1-anda
míma. Ne-i, þve-rt á m-óti. Mé-r svíð
ur það sárt, að við ge-tum efeki
orðið mema ofekur tdl skammar í
samamburði við anm-arra þjóða
mie-nm, eirns o-g ég hefi áð-ur drep-ið
á. Ég held ég hotori hér kyrr — ef
guð loifiar — í von um að þessir
ótoostiir hverfi m-eð tímanum, þeg
ar lamdið í toring byggiist og járn-
brauitiima-r feomast í sitt fyrirhu-g-
aða horf. Þá komum-st við í nán-
ama samiband v-ið aðrar þjóðir og
höf-um betra tækifæri til að iæra
tumigumál þeirra, siði og ve-rtonað,
og toomast inn 1 „ameríkanska
hugsuniariiáttinn“, sem er oktour
svo ómássandi hér. Um leið kom-a
utpp rnyliur og aðrar vetrtovéliar,
sem ern ómiissandi tdl að me-nn
gelti haft sig ved áf-ram, en ofctour
vantar niú eifind til að kaupa. Marg-
ur, sam nú geriir ráð fyrir að fa-ra
hóðan, gerir -að vísu ráð fyrir að
aMt toomist í viðun-anie-gt horf með
tím-anum, en hefur ektoi þolinmæði
tl -að bíða eftár því. Mé-r finnst
stundum ég vera einn af þeim
Þó að ég sjái, að ég getd lifað hér
mú -stæax stoárra lífi en heima, er
ég alls ekki ámægður mieð það.
Mig larngar til að j-aifmast við ann-
arra þ-jóða menn, svo ég verði ekki
mér oig iminni þjóð ti'l stoammar.
Af bréfi þí-nu 23. júní fyrra ár
sé ég að taásvert færist tiQL lag-
færimgar he-iim-a, e-intoum miunu bók
mennitirmar autoast. Em þ-að sést
Jtílka í biö-ðum og bréfurn f-rá fs-
ísllandi að fieira færist í bet-ra
horf en var, nema tíðarf-arið, það
hefur sinn vanatega garng. Mörgu
e-r þó emn mrjög ábótavant, sem ættá
aið vera ailhægt að Haga. Mér detta
í hug ýmisir heimillissiðiir og óþoi
andi óiþrifmaður, sem á sér stað
máaiega almemnt á íslandi.
Lúsa oig óþrifnaðarsögur ætla eg
etoki að slkrifa, en þess háttar er
aigemgara em sómiasamte-gt er Ég
er náiiega viss um að minna er um
-þess kornair í Þimgeyjarsýslu en
noklkurs staðar arnnars staða-r á ís-
landi. En þú veizt þó sjáMur hvað
Þimgeyiinigum er ábóbav-ant nneð
hreinlæti. Það er ekki nóg þó tái
séu heiimiffi hirein o-g lúsalaus. Það
þanf að ve-rðla affin-emnt og fyrir því
ættu alir að berjast af atefffi.---
í áðumefmdu bréfi spyr þú mig
notokurra spuiminga. Eg ætla að
lleiitast við að svara þeim eftir
nnætitli.
Fyrsita spuming þín er áhrær-
andi þá, sem em óámægðir með
aHILt heim-a og flýja svo til Ame-
rdlku, hivort þeir séu þar ánægðir
og þurtfi að vinna m'inma fyrir líf-
inu.
Þegar miaðlur talaT um vestur-
faira í 'heiid, eru margir sáróánægð-
iir fyirst og þýkiir affit illt. En það
breyifcist fyrir tfDtestum. Þó þékiki
ég eim-stafeia sál, sem mumdi fara
heirn afifcur, ef efni leyfðu. Ég
þetoki litoa miernn, sem eru einatt
óánægðir þar, sem þeir eru og
ímymda sór himmaríkissælu annars
sitaðar. En fæstir vesturfarar
m-unu vdtja hverfa afbur til ísl'ands.
Páir toomast þó hér vel áfram,
nemia vinna hari. Bændur hér taka
efeltoi vinnume-nn til að flækjast tím-
unium saman verfeiausir, fljúgast á
og tæfja fýrir öðrum. E'kki he-ldur
þuinfla þeir a® kasta sokfeaplögg-
um sínium í ýmsar áttir og ætla
þjónustumnd að tírna þau samtan.
Hún lætur það vera. Ekki leysir
hún af þeim slkóna eða dregur af
þeim sokkana. Það ætti að feenna
vinnnmönmum hieima að þjóna sér
sjáiifir meiira en peir gera og iáta
vinnukonurnar stunda sitt verk.
Ön-nV og þriðja spurni-ng: Hafa
ailir b-ebri föt og fæði en hei-ma9
Haf-a þeir afgan-g eða eru þeir 1
skiuldum?
Víðast hvar i vistum hefur fólk
beibra fæði, — víða m-ikið kryddað,
eintoum í bæjun-um og suims staðar
líka hjá bæn-dum. Sums staðar er
þó fæðið lélegt, mest te og brauð.
Vi® það e-r etoki Mfan-di og suður
i Bamdaríkju-num mun slíkt jivergi
vera boðið. Helzt tíðtoast þett-a hér
upp m-e-ð Rauðflj-óti hjá icynnlend-
imgum hvítum og rauðum.
Laust fólk, sem vinnur hjá inn-
len-dum, ge-ngur margt vei til fara
að kiæðnaði, kvenfólto tii dæmis,
edins v-el eða betur en mestu döm-
ur, æm kallaðar voru, heirna. Alit
náttúriega i hám-óðins amenskum
búnimgi, eánstaka eim er toomin á
slki-kjól. Suimar satfna peningum,
en eyða þeim efetoi í stáss. Margar
v-erja toa-upi sln-u vinum eða va-nda-
fólfei tii aðstoða-r o-g spara vuð si-g
Snorri á Þverá,
vlðtakandi bréfanna.
ÍÍMINN — SUNNUDAGSBLAÐ
)
547