Tíminn Sunnudagsblað - 22.06.1969, Blaðsíða 17

peö .imargTíeyaidiaii • Mauí>ahest, - sem -
fiiarwi ntefedi Neisfca, ag ÞörvaTdur
f BirautaotU'nigu, maður EMmair Vig-
tfúisdóttur, ömmusyistuir minnar,
i'eyndi mjög spretitiharðiain hest,
sem kaOteðuir viar Blettur. Um hann
kanin ég vísu, seim miun vera eftir
anniað hvort þeirna hjóna, Elínu
eða Þorviald.
Minn er B'lettur burðaknár,
bráðaléttur, vakur.
húifairéttur, fótafirár,
fríiskur, nettur, spafcur.
Þessia' voru heiztu stóru númer-
|n þarnia — Neisti, Blettur og
Brúnm Ingóltfs á Breiðabóktað í
Reykholtsdai, oig svo voru margir
fóedri, sem ég kainn ekká að nefna.
En þarna kom .úngiiir og óreyndur
hestur fraim á sjón arsviðið, Rauð-
uir frá HóM, sem engimn hafð'j bu-
izt váð miklu af. Hann var i eigu
Guði'únair Jóhannesdóttur, systuc
Björns á Hóli. Pabbi minn hafði
teikið hann upp úr nýárí þá um
veit'U'rinn tit etdis og tamnángar og
i’eynd'i hann mú þanna. Er ekki að
otrðHenigja það, að hann vann þarna
atla stökkisipretti um dagimn. Er
hanm síðan úr þessari sögu. En
þarna v'ar haft vín urn hönd —
memm höfðu garnan af því þá,
ekki síður en nú á hestamanna-
móturn, að hafa eitthyaö til að
hiressa siig á. Nema það slœr í
brýinu mltti hreppsitjóranna í Lund-
amrfeyktjadat og Reykhottsdat, Árna
O'g Inigóifs, út af hestunum. Þeirra
hestar voiru mijög jafnftjótir og
hétt h'vor fnam kostum síms hestis
eáins og genguir.
Ut úr þessu urðu svo eánhverjaa-
stimpinigair, en góðir menn gengu
á mdld þeirra. Vinmumenn Áma
t'ytigdu hoinum heim að Brautar-
tunigu og vöktu þar yfir honum,
unz hamn sofnaði. Eh á meðan fór
Ingóilifur norffur fjalt, heim á leið,
svo að þedm Iieniti efcki saman aft-
ur. En þeir Inigólfur og Árni voru
nú atdaytimir, enda þótt þeim sinn-
aðist iþarna. Ég segd þessa sögu .
bao:a t-it að sýna, , hvensu mik- .,
íð.mönnuim þóttd .við Ji®gáa, að hest- .
ar þeinra þsetfn ekki liíita í Isegira
halöi í keppni. Enda held ,ég,. að
eð htutaðeSigieindur hafi ekki
batft neámtn vainza aí þessu atvifci.
—, Je&ja, Björn. Við erum nú
búnttr að i æðá mikið um he«ta og
héstaanienm i Borigarfirðii afenenmt.
Mumdlkðu nú efctti viflija- segja ofcfc-
uir. etlhhivað fteá iþínum hestuew?
—k'-'Étg vil nú' minna •tata um
þáð, seigiir Björn hógværlega Þeg-
ar mienm eru komnár á minn aldur,
er orðið nokkuð grunnt á kada-
grobbinu, og það mælist ekki atlt-
af vet fyrir. En ég átti stundum
sæmilega hiesta.
— Hvenær eiginaðiist þú fyrsta
hestinn?
— Þá mun ég h'afa verið sjö
ára. Það var girár foli. Ég byrjaði
að teanja hann tvesgja vetra g'aml-
an, þá átta eða níu ára. Og ég
támdi þernnan fola atveg, það
kom enginn annar á bak honum.
Ilann yar undan áka'ftega góðri
hryssu, grárrd, sem var frá Jötu
í Hreppum, systur hins fræga Jötu-
Grána. Guðmundur í Jötu seldi
pabba þessa hryssu, Þeir kynntust
einihvern tíma á fcappreiðum hérna
í Reykjavík. En bezti hfesturimn,
sem ég hef eágnazt, var grar hest-
ur frá Arfcairliæk. Hann var af
kyni Gests á Vai'm'ails&k. En ég var
svo mákil ótánsmaður að setja
hanm. Ég var þá ungtingur í skóla,
og mér bauðisit hátt verð fyrir hann.
Éig sá alUtaf mákið eftir honum
og gerði titiraun tit að fá hann
aftur. Það tókst nú samt ekfci.
Svo eigmaöist ég jarpsokkóttan
hest vorið 1930, ættaðan frá Hjarð-
arhotti í S taifholtstunigum. Ég keypti
hiainm af Guðbjarti Enlingssyni á
Grund. Hann sagði mér, að það
hefði komdð fljótt í lijós, hve hann
var vitjamiikitt og sprettharður.
Hanm var ednu sinni reymdur á
Hirafneyri, og hljóp þá lánigt fram
úr öðrUm hestum. Hann hélt á-
fram að htaupa, eítir að braut-
inni sleppti, og stanzaði efcki fyrr
en við hamar uppi í fjalld. Þar
mieð var hann úr leik — hann féfcfc
ekká að hlaupa aftur í það sinnið.
Eftir þetta varð hann svo mifcilt
ofstopi, að emginn maður vildi
komá á bak honum. Hann henitiist
frairn af bökkum og í hvers kyns
ófæruri Svo að Guðbjartur ákvað
að slá hann af. Hann kom heim
tdl mdji hérna í Rejfcjavík seinni'
hluta vetrar og sagði mér þetta í
fí'éttuim. Sagðist ekfci hafa Iagt á
hanin hnafcfc í meára en-ár, og það
réði enginn maður við hann. Ég
bað hamm bttessaðan að .setja mér
hámm. Hann sagöist efcfci vilija gera
mér svo it®t,‘ e«' lét"þó’ til leiðast.
Svo fékfc ég hestimm himgað suð-
uir uim sumainmátiin. ■ En þá brá
mér í ba ún,- þvd hann var svo hoc-
aður —' hafði verið á'útigaingi. Ég
gaif honunr mjólífc og ait hið bezta,
: seirn ég-gat, og hann tók fljótt við
sér. Fyrst þegar ég fór að rdða
honuttn, var hánn mjög þægur og
skemmtitlieigur. Svo fór- hann að
léta meira að sér kveða, og ég mam
eiftdr því að við skipitum taumun-
uan á miltti okkar einu sinni — ég
hél't þó, að þeijr hefðu verið sæmi-
lega sterkir. Ég var þá að koma
niðuir lijá Tunigiu, og þetta var i
matartíimianu'm á m'ffli tótif og eitt
og bíiliaumferðin S'eon mest. Hann
tók strax sprettimin niður eftir og
fór fyrst hestagötu meðfra'in veg-
inuim og iiljóp svo á milti bídanna
án þeiss að llina á sprettinum. Svo
snarstanzaði hann hjá búð. þar sem
ég hafði s'tundum komið og keypí
handa honunn kexköku. Ég átti líka
há'lft í hvoru von á þessu og hafði
tekið báðum höndurn í faxið. Það
bjargaði mér líka, því að ég fóx
ativeg yfir mig fram áf honum.
Þetta var í eina skiptið, sem ég
missti hann. Ég lét svo gera -.mée
tvenna tauma á harnn, altt upp á
það bezta og sterkasta. Éftár, það
samdi ofcfcur nokikurn yeginn.,,Ég
fór að æfia hann á skeiðve©inum,
ætlaði mér hiktáust að reyna h%nm
uni vorið. Það tók'st með mikiiiOi
þoidnimæði að kenna hommm ,að
standa kyrruim, þar sem hamn átii
að leggja af stað í hlaupið. Þegar
hann var svo orðimm þægur við
það, leyfði ég honuim að hiáupa.
Og þetta gekfc alilt vel
— Svo hefurðu reynt hann?
— Já, ég reyndd hann á kapp-
í'ieiðunum umi vorið, og þá hdjóp
hann atla hesfca af sér. Upp frá
því var hann ósiiginamdi. Hann si.gr-
aði til dæmis á atþingishátíðinni
1930 á Þimigyöltúm. Ég hefði geí-
að haldið miklu lengur áfram með
hann en ég gerði. Ég kom homurn
upp í Borgairfjörð eftir nofckur ár
tit viinar máms, Þorsteins Vilhjálms-
sonat', sem þá bjó í Efstabæ. Þar
lieið honum vet. Hann hét Neisti,
jarpsokkóttun' að lit með einkfenni-
leigan blett á bógnuni — hann var
ei'ns og refur á Ivláupuni.
— Áttu hesta- ennþá, Björn?
.— Já, ég hetf attttaf átt hesta. En
þetta er. orðið fjarskattega erfitt að
ve.ra með þá hérna. -Við exum
affltaf á bíilvefum oig í gtt'ennd vi®
þá, og það vei'kair svo itttta á hestf-
&nia að verða sífelt að gæta þfrta'ia
fyriir hætium. Þeir flnina -það og
ea'u e&ki eins frjáilsir og þedm er
eðOitfe.g't.. Hfe«tair verða efcki góðirr.
þar sfeím þedr géta, ekki . Mtoipið..
' 'Sffrísjari -•
r I M 1 N N — SUNNUBACttSBLAfi
545-