Tíminn Sunnudagsblað - 30.09.1972, Page 6

væri búið að fara margar ferðir yfir
það með móður sinni. — Ég loka
folaldið inni á Höföanum, og þú tekur
það með þér á morgun. sagði Pétur.
Ég lét þetta gott heita, enda hafði
Aðalbjörn góð orð um að hjálpa mér af
stað með það.
Það var seint gengið til náða á Ósi
þetta kvöld að lokinni bólusetningu,
enda höfðum við um margt að spjalla.
Þriggja ára drengur lék sér á bað-
stofugólfi að spýtum. nöglum og
hamri, og mátti þar sjá, að snemma
beygðist krókurinn. þvf að drengurinn
hét Alfreð og varð ágætur húsasmiður
jafnframt þvi að vera myndarbóndi á
Ósi, þar sem hannn hefur búið
myndarbúi með Ólöfu Bjargheiði
Sölvadóttur. konu sinni. Þau hjón eiga
nú eitthvert glæsilegasta heimilið i
sveit sinni. þar sem mikið hefur verið
byggt og ræktað.
Áður en við Aðalbjörn gengum til
náða, litum við til veðurs. Niðamyrkt
var og sást hvergi stjarna á lofti. Ég
hafði við orð að risa árla úr rekkju.
Um klukkan sex um morguninn
vakna ég við það,að komið er ofsarok
og snjóbylur, svo að brakaði og brast i
baðstofunni, og sannaðist þar sem
oftar, að á skammri stundu skipast
veður i lofti. Mér var ekki rótt innan
brjósts að vita fé mitt úti á við og dreif
um Nesland og suðurf jöll i Njarðvik og
enginn karlmaður heima á búi minu
fær til þess að fara út i slikt veður.
Kona min var heima með þrjú börn
ung og tvö gamalmenni. Ég var hins
vegar handan fjalls i Unaósi og
folaldið lokað inni i húsi heylaust. Mér
var allt annað en rótt.
Aðalbjörn hrósaði happi að hafa fé
sitt allt i húsum. Hjónin vildu. að ég
dokaði við fram að hádegi, ef veðrinu
kynni að slota. en þegar ég hafði þegið
morgunhressingu, héldu mér engin
bönd. Ég bað Aðalbjörn að gefa mér
Jieytuggu i poka handa folaldinu. þvi
að ekki bjóst ég við að geta farið með
það i þessu veðri. Hann bauðst til þess
að annast folaldið og gefa þvi. þegar
veðri slotaði. Ég kvaddi hjónin og
snaraðist út i bylinn. Ot með fljótinu
var á móti að sækja. og vegurinn snjó-
laus að mestu. svo að greiðgengt var,
en verst að komast yfir krakfullar og
bólgnar árnar. Þó var ég vist fulla
klukkustund að komast úr á Höfðann.
Ég var að velta þvi fyrir mér á
leiðinni. hvort ég ætti að reyna að taka
folaldið með mér eða ekki. Mér þótti
illt að verða að gera sérstaka ferð eftir
þvi siðar. Þótt bylurinn væri harður,
sást sæmilega til gatna. og undan
veðri yrði að fara. Þegar ég kom i
skemmuna til folaldsins. fleygði ég
heypokanum út i horn og mýldi
folaldið með sterku reipi, sem Aðal-
björn hafði lánað mér. Siðan svipti ég
þvi út i bylinn. Það varð ótt við þessi
viðbrigði og hentist nokkra hringi um-
hverfis mig. Þó tókst mér loks að
koma þvi á götuna. sem lá upp fjallið á
leið til Njarðvikur. Göturnar voru
snjólausar. enda festi ekki snjó nema i
giljum. Veðurofsinn stóð aftan á okkur
og þrýsti mér og folaldinu áfram upp
fjallið. Þegar kom upp á Skollamelana
herti veðrið enn meira, og folaldið
barst áfram ýmist á undan mér eða
eftir, og götunni hélt ég, þótt glóru-
laust mætti kalla. Um nóttina hafði
komið snjóbleyta efst i fjallinu og
siðan frosið svo að flughált var á
skarðinu og illstætt.
Þegar ég átti stuttan spöl eftir upp i
skarðið, fleygði ofsaleg vindhviða mér
flötum, en ég náði taki á steini og gat
haldið mér föstum. Folaldið kippti
harkalega af mér taumnum og hvarf
út i bylinn.
Þegar aftur dró úr veðri sem
snöggvast. reis ég á fætur og þeyttist
hálfboginn yfir skarðið án þess að ráða
ferðinni nema að nokkru og langt niður
i kinn Njarðvikurmegin. Þar var kom-
inn stór skafl, sem ég náði fótfestu i og
gat stöðvað ferð mina. Og þarna i
skaflinum stóð folaldið mitt á kviði i
snjó hreyfingarlaust og skjálfandi af
hræðslu. Það hefur vafalaust runnið
viðstöðulaust undan þessari storm-
hrynu tvö eða þrjú hundruð metra yfir
háskarðið.
Ég hafði ofurlitla viðdvöi þarna i
skaflinum þar sem veðrahlé var. en
dró folaldið siðan niður bratta fönnina
ofan i dalsbotn. þar sem göturnar
liggja niður Göngudalinn. Það var
orðið auðsveipt i taumi. en svo harðar
stormhrynur skullu á okkur við og við,
að ég varð hvað eftir annað að fleygja
mér niöur og righalda mér og folaldinu
i þúfu eða stein. Folaldið þeystist
undan veðrinu. en kom þó oftast/fyrir
sig fótum. Það kippti þó hvað eftir
annað af mér taumnum og hvarf mér i
kófið. en ég fann það jafnan aftur.
enda voru göturnar snjólausar að
kalla.
Þegar kom að vaðinu á Göngudals-
ánni, var áin uppbelgd og krapafull.
Ég gat þó stiklað yfir á klettanibbum
með folaldstauminn. en folaldið þorði
ekki út i og spyrnti við fótum. Ég brá
þá reipinu um öxl mér og lagðist i það
með öllum þunga mlnum. Folaldið
hófst þá á loft og stökk út i miðjan
krapaelginn og sat þar fast i krapi,
sem náði á siður. Það hreyfði sig ekki,
hvernig sem ég togaði i.
Þá kom mér i hug að beita ráði. sem
ég hafði heyrt að reynt væri við hesta.
sem fóru niður um is. Það var að
bregða bandi um háls þeirra og herða
að Þegar herti að hálsi þeirra. neyttu
þeir oft þeirra krafta sem þeir áttu til
og rifu sig upp úr. Ég hafði heyrt að
hestum hefði verið bjargað með þess-
um hætti.
Ég sló þvi reipinu i lykkju um háls
folaldsins og tók siðan fast i. Þetta
hreif. Folaldið tók viðbragð og reif sig
með herkjum og minni hjálp upp úr
ánni.
726
Sunnudagsblað Tímans