Tíminn Sunnudagsblað - 30.09.1972, Page 16

Mailjóð
(Mu)
Hve allt, hve allt mér
nú yndi ljær!
Hve glitrar sólin!
Hve grundin hlær!
Allt blómgun grær
og hvern byrgir stein,
og raddir hljóma
frá hverri grein.
Hvers brjósti fögnuður
bylgjast frá.
Ó, sól og jörð!
Ó, sæla og þrá!
Ó, ást svo fögur
og yndisgljúp
sem morgunský
yfir mjallargnúp!
Þú blessar himneskt
þann hreina svörð
með yndisangan
um alla jörð.
Ó, ástmey, ástmey
hve ann ég þér!
Þin augu ljóma!
Hve anntu mér!
Sem elskar lævirkinn
loft og óm
og himinangan
þrá árdagsblóm,
svo heitt þig elskar
mitt hjartablóð
þvi þú mér æsku
og yndi og móð
til ljúfra dansa
og ljóða ber.
Njót eilifs láns
svo sem anntu mér.
Þorsteinn Jónsson
á Úlfsstöðum. 1972
hesturinn var hálftregur, og þegar við
komum að Gautlandalæknum, gerðist
hann staður og neitaði með öllu að fara
út á isinn. Ég varð að koma til, og þok-
aðist þá af stað. Það var eins og hest-
urinn vissi á sig veðrið. Siðan teymdi
ég undir Kristjönu og þandi mig á
skautunum, og gekk ferðin þá greið-
lega. Þegar við komum austur á ásana
var veðrið enn svo fagurt, að aðdáun
vakti. En dimmur bakki sást þá*
hnykklast upp i norðri, og var skammt
að biða þess að saman skylli.
Fólkið sat veðurteppt um daginn á
söngæfingunni. Veðrið stóð stutt en
var svo mikið, að brimhljóðið heyrðist
upp i Mývatnssveit, um 70 km. leið.
— Oft mun nú hafa verið snjóþungt
á Heiðinni og snjórinn legið lengi?
— Já, ekki er þvi að neita. Ég man
eftir ýmsum fádæmamiklum snjóa-
vetrum, til að mynda 1916. Þá lá snjó-
breiðan yfir fram i áttundu viku sum-
ars. Menn fóru um sólstöðurnar með
skiðasleða út i dal að sækja björg i bú.
Ég man eftir einni slikri för með Helga
i Holti. Við sóttum vörur út i Breiðu-
mýri, og fyrir neðan Daðastaði létum
við þær á skiðasleðana siðla dags,
héldum suður vestan i Narfastaðafelli
á fannbreiðu. Þá höfðu myndazt djúp-
ar isskálar umhverfis auð dý, og við
vorum að reyna að fá okkur að drekka
með þvi að renna okkur á höfuðið ofan
i skálarnar, en hinn hélt i fæturna.
Þarna hefði verið dauði vis, ef sá, sem
i hélt, hefði misst takið. Við komum i
Holt siðla nætur og húsfreyjan tók
fram kaffikönnuna. Þá sá ég að kaffi-
pokinn var myglaður. Dagar og vikur
voru siðan kaffi hafði verið til á könn-
una. Svona var það stundum á vorin.
Ég hélt heim i morgunsárið i sól-
skinsbirtu. Þá voru stærstu þúfur að
koma upp úr frera mýrarinn
ar, og kjóarnir farnir að verpa þar á
þúfnakollana með gaddinn allt i kring.
Ég steypti undan kjóa og gæddi mér á
eggjunum.
En þetta sumar varð eitt mesta
grasár, sem ég man eftir á Heiðinni,
þvi að jörðin kom klakalaus og sums
staðar græn undan freranum. Þannig
var Heiðin — og er enn.
— Nú ertu hættur húsbyggingu og
öðrum smiðum að mestu, Kolbeinn.
Við hvað unirðu þá helzt?
— Ég grip nú i ýmsar smásmiðar,
þegar vel liggur á mér, en mest hef ég
fengizt við bókband siðustu vetur. Ég
er liðtækur við heyskapinn á vélunum
á sumrin enn, en ég get ekki hirt fé, til
að mynda alls ekki gefið á garða. Þvi
bind ég bækur á vetrum. Ég kann all-
vel við þá sýslu, og flest bókbandsá-
höldin hef ég smiðað sjálfur. Svo nýt
ég þeirrar náðar að geta enn litið i bók,
sagði Kolbeinn á Stöng að lokum. Um
leið og hann reis á fætur og ýtti niður
fjöðrinni i skeifnajárnsfætinum sinum,
gat ég ekki varizt þvi að i hugann
kæmi ljóðlina: Bognar aldrei.... Og nú
er hann vafalaust kominn heim og far-
inn að binda bækur.
— A.K.
736
Sunnudagsblað Tímans