Tíminn Sunnudagsblað - 06.01.1973, Qupperneq 3

Tvískin
„Setjir þú ljós milli tveggja spegla,
sérðu það i þeim báðum”, sagði gamli
skósmiðurinn við þann, sem hér ritar.
Og skósmiðurinn hélt áfram. ,,Þú veizt
það vist ekki, en öll atvik frá ævi
mannsins eru einnig til i tviskini. Birt
ast aftur i minningunni, séu þau ein-
hvers virði. Þar standa þau ljóslifandi
frammi fyrir þér, en nú getur þá ekki
lengur neinu um breytt. Þetta er lög-
málið, sem móðir min lagði mér á
hjarta i æsku. Ég hef aldrei gleymt
þvi, þess vegna hef ég lika tvo spegla,
sinn á hvorum vegg á vinnustofu minni
og aðra tvo heima”.
,,Ég var sizt að skilja i þessum
tveim speglum þinum”, sagði sá, er
hér ritar.
„Nei, þú skildir þá ekki. Það var
ekki til þess ætlazt. Annar er spegill
þess, sem var, en hinn spegill þess,
sem er. Ég sé það, sem ég vil sjá, svo
vanur er ég þeim. Fáðu þér tvo spegla
og vittu hvernig fer”.
„Mér nægir einn”, sagði sá, er hér
ritar.og nú hafði skósmiðurinn lokið
verki sinu og gangan á malbikinu var
léttari á nýsóluðum skóm en gatslitn-
um.
(Reykvisk saga.)
Ferð innan
myndar
Ferð innan myndar.
Reykvikingur nokkur fór á mál-
verkauppboð. Þar sá hann mynd, sem
hann varð hugfanginn af. Myndin
sýndi nokkur hús við sjávargötu.
Rauður bjarmi sumarkvölds sveipaði
húsin unaðslegri dul.
Reykvikingurinn keypti myndina og
fór með hana strax heim til sin. Þar
festi hann myndina upp á vegg i stof-
unni, og naut hún sin vel.
Þetta kvöld átti Reykvikingurinn
bágt með aö sofna. Þegar kona hans og
börn voru sofnuð, lá hann vakandi. Hin
nýkeypta mynd stóð honum fyrir hug-
skotssjónum. Loks klæddist hann og
fór fram i stofu. Þar blasti myndin við
honum. Húsin sýndust óraunveruleg,
en þó, — allt i einu var myndareigand-
inn kominn á ferð um sina eigin mynd.
Hann gekk sjávargötuna og leit inn i
Sunnudagsbiað Tímans
t
03ótylegafi sagnírz [
hvert hús. I fyrsta húsinu var skósmið-
ur, litill vexti og skreppingslegur.
„Farðu, farðu”, sagði skósmiðurinn,
„ég tek ekki fleiri skó i kvöld. Þrennir
eru enn ósólaðir”.
I næsta húsi var ung kona og frið.
Hún lá á legubekk og teygði úr sér leti-
lega. „Ég er að fá mér slæpu”, sagði
konan, „það var hólmalaust stritið i
frystihúsinu allan liölangan daginn”.
„Hvildu þig, hvildin er góð”, sagði
Reykvikingurinn og hélt til þriðja
hússins. — Það er gott, hugsaði
hann á leiðinni þangað, að húsin skuli
vera litil og ekki nema fjögur.
1 þriðja húsinu sat gömul kona við
dánarbeð manns sins. Hún strauk svit-
ann af enni hans og hagræddi honum
eftir beztu getu. „Nú er dauðinn að
sækja mig”, sagði sjúki maðurinn og
leit upp og brosti, en um leið brustu
augu hans. Gamla konan grét hljóö-
laust.og Reykvikingurinn, sem bar
fyllstu viröingu fyrir sorginni, hraðaði
sér burtu.
1 fjórða húsinu voru ungir elskendur
i faðmlögum. Lifið er dásamlegt með-
an fólk er ungt, —■ hugsaði Reyk-
vikingurinn og gekk út úr húsinu, en
var um leið staddur á stofugólfinu
sinu.
Ekki fór hann fleiri ferðir um mynd
sina, en eftir þetta varð hún honum
enn meira virði, eða svo sagði hann að
minnsta kosti þeim, sem hér ritar.
(Reykvisk saga.)
Náklukkan
„Þegar einhver deyr hér i sveitinni
hringir gamla klukkan, sem var hér i
turninum,” sagði roskinn bóndi, sem
stóð i hópi kirkjugesta úti á túni, að af-
lokinni messusókn.
,, Hvernig getur klukka hringt, sem
ekki er lengur til?”, spurði ungur
hvatlegur vinnumaður og brosti
hæðnislega. „Klukkan er til, þó að hún
sé i brotum”, svaraði bóndinn.
Brotin eru geymd á turngólfinu og
hvernig sem á þvi stendur, verður hún
heil á slikum stundum, og lágir
sorgartónar berast frá henni til eyrna
þeirra, sem heyrn hafa.
Ekki heyrir þú betur en við, Egill”,
sagði vinnumaður og leit yfir hópinn,
íugur manna var þarna saman kom-
inn, en enginn þeirra lagði orð i belg.
Ingólfur Jónsson frá Prests-
bakka safnaði og skráði.
„Ég hef ávallt haft tima til að
hlusta”, svaraði Egill. „Þið heyrið
sjálfsagt vel líka, en gefiö ykkur engan
tima til að hlusta á kyrrðina. Það er
einmitt þá, sem boðberi kirkjunnar
okkar, gamla klukkan, tekur til máls,
en þó ekki nema, að hún þurfi að
hringja fyrir sál þeirra nýlátnu.
Hún hefur hringt yfir börnum minum
tveim og konu minni og brátt hringir
hún fyrir mig.
Að þessum orðum sögðum leit allur
hópurinn til kirkjunnar i þögn.
Skyndilega kom furðusvipur á and-
litin, þvi að lágværir ómar klukkunnar j
brotnu bárust að eyrum þeirra.
,Þetta er misheyrn”, sagöi vinnu-
maðurinn, en varð um leið litið á
roskna bóndann, Egil, sem hnigið
hafði niður i haustfölt grasið. „Hvað er
að þér, Egill?” hrópaði vinnumaður-
inn, en Egill svaraði engu, þvi að hann
var genginn á fund feðra sinna. Gamla
kirkjuklukkan hafði hringt hann inn i
dauðann.
Sveitungar Egils báru hann inn i
kirkjuna, þöglir og alvarlegir, en
sagan um brotnu klukkuna hélzt i
minni, og er rituð hér eftir einum
þeirra.
Ef til vill eru brotin úr kirkjuklukk-
unni enn á turngólfinu og sé svo,
hversu oft hefur hún þá hljómað á
banastundum manna afskekkts norð-
lenzks sveitarhéraðs.
Við þeirri spurn er ekkert svar að
sinni.
Hringt þrisvar
Dyrabjöllunni var hringt. Húsbónd-
inn fór til dyra, en sá engan. Aftur var
hringt og aftur fór húsbóndinn til dyra,
en enginn var úti fyrir. Þegar hringt
var i þriðja sinnið, fór húsbóndanum
ekki að standa á sama. Samt fór hann
fram, og enn var engan að sjá.
„Þetta er undarlegt”, sagði hann,
þegar hann kom inn. „Bjallan hringir
og hringir, en enginn sést”.
Varla hafði hann sleppt siðasta orö-
inu, þegar siminn hringdi. Bróðir hús-
bóndans var i simanum og tilkynnti,aö
móðir þeirra hefði orðið bráðkvödd á
heimili sinu fyrir fáum minútum. Hún
hafði ætlað að skipta um dvalarstað
þetta sama kvöld, en dauðinn orðið
II