Tíminn Sunnudagsblað - 06.01.1973, Qupperneq 10

Hér er Höskuldur stiginn á bak fallegu hestefni, sem hann hyggst temja til
gangs.
i mittisháum þúfum. Það var ekki
annað lag á þvi en það, að ég varö að
rista ofan af þessu öllu með unöirristu-
spaða. Það þötti mér nú alltaf stremb-
ið verk, hafði töluverða æfingu i þvi, af
þvi að ég, hér á yngri árum, meðan ég
var hér heima, tók oft að mér að rista
ofan af fyrir Pétur og Pál upp á akk-
orð. Jæja — svolitiö ævintýri, sem
skeði i sambandi við þetta:
Það var eitt vorið, að Magnús Torfa-
son, sýslumaður átti leið um hjá mér.
Hann kom stundum viö, þegar hann
var að fara á þingaferðirnar. Þetta
skipti hittist svoleiðis á, að túnið var
allt hér um bil i flagi, svo karl er ekki
fyrr kominn af baki, og ég út i dyrnar,
helduren drynur i honum og hann seg-
ir: Ja, þú ert nú meiri flagarinn.
„ Þér ferst, ég hélt að þú heföir nú
meira orð á þér fyrir það heldur en ég,
segi ég og það snefsaöist i mig, þvi ég
skildi ekki við hvað hann átti. ,,Ég
meinti það ekki svoleiðis”, segir hann,
„heldur bara þetta, að sjá túnið svona
i flagi”. Ég baö hann afsökunar, aum-
ingja karlinn,- og það varð gott úr þvi
öllu, og hann bauð mér að koma um
morguninn að heimsækja sig, þar sem
hann gisti, til þess að leyfa mér að
koma á bak sinum mikla uppáhalds-
hesti, sem hann hafði fengið að gjöf frá
Eggert Jónssyni frá Nautabúi, einum
þeim bezta hestamanni sem ég hef
kynnzt um mina daga. Svo ég þáði
þetta boð, reið þessum góða hesti þar
um bakkana og þótti gaman.
Svo eftir þrettán ára veru þarna,
fluttist ég hingað uppeftir.
— Hvað bar til þess?
— Það bar nú þaö til, að Guðmundur
heitinn, bróðir minn, sem bjó hér á
Hofsstöðum eftir foreldra mina hann
dó um veturinn og þá fluttist ég upp
eftir og seldi allt saman þarna fyrir
austan. Þaö var náttúrlega ekki nema
fyrir litið brot af þvi, sem það hafði
kostað mig. Það var eitt árið tekið út
og mælt átta hundruð dagsverk. Þaö
myndi kosta svolitiö núna. Svo bjó ég
hérna i mörg ár, en þá skeði það, að
konan fór að verða heilsuveil og þurfti
að vera nálægt læknum, svo ég neydd-
ist nú til að flytja suður, sem mér hálf-
leiddist nú. En svo fóru leikar, að ég sá
ekkert eftir þvi, þvi þá fór ég að kynn-
ast svo mörgu góöu fólki i Reykjavik,
engum slæmum en öllum góðum
meira og minna þar á meðal nokkrum
stórbrotnum höfðingjum eins og Helga
heitnum Þorsteinssyni og Jóhanni
Friðrikssyni, Jóhanni Hafstein, Sveini
Benediktssyni, Guöna Ólasyni og
Benedikt Ólafssyni og svona mætti
lengur telja, að ógleymdum þeirra
framúrskarandi konum. I hvert sinn
er ég kem tii Reykjavikur, þá útleysa
þessir góðu menn mig með gjöfum.
— Þeir eru orðnir nokkuð margir
hestarnir, sem þú hefur haft með
höndum. Hefurðu nokkra tölu á þeim?
— Nei — þaö er nú meinið. Ég heföi
nú haft gaman af að glugga i það, en
þeir skipta oröiö ákaflega mörgum
hundruðum, ég vil kannski ekki segja
þúsundum.
— Hvenær eignaðist þú fyrsta hest-
inn?
— Fyrir fermingu. Þrettán ára hef
ég verið þegar ég eignaðist fyrst hross.
Þaö var nú erfitt aö eignast það. Mér
höföu áskotnast aurar sem ég hélt öllu
saman, þvi þaö var markmiðiö, að það
yröi fyrir einhverri hrossbeyglu. Svo
var ég kominn upp i þrjátiu og þrjár
krónur, og þá gat ég fengið mertryppi
og átti ég það nú um tima, en svo fór
mig að langa til að eiga hest, og keypli
þá af sambýlismanni, sem hérna var,
leirljósan fola fyrir sjötiu krónur og
gat fengið hann með afborgunum. Svo
hef ég oft verið að hugsa það síðan,
hvað pabbi hefur nú verið góður viö
strákinn, þvi það var ekki verið að
spandera i þá hluti mikið, en hann
leyfði mér að hafa folann i hlöðunni,
þegar fór að koma heyrúm. Eftir þvi
sem heyrúmið jókst, fór ég að hreyfa
hann um hlöðuna, það var tamningin.
Þegar ég fluttist hingað upp eítir_
aftur eftir þessi þrettán ár, þá var þaö
verkefnið að fara aö slétta og færa út
túnið og það tókst nú aö koma þvi öllu i
grænan völl undirlendinu alveg niður
til árinnar. Þaö þóttu mér skemmti-
legir timar þegar eitthvað gat verið að
gerast. Þá tyllti maður sér að þvi
18
Sunnudagsblað Tímans