Tíminn Sunnudagsblað - 02.06.1973, Blaðsíða 20
Mai er kaldur enn — hálfum
mánuöi á eftir sjálfum sérimeðal-
ári, segjaveðurfræöingarOg á dög-
unum, þegar sumarstórhrið herj-
aði á Norðurlandi, skaut aldinn
Skagfirðingur, Jónas Jósteinsson,
fyrrv. yfirkennari, þessari visu að
þættinum eins og texta dagsins, og
þótt mai hafi nú ofurlitið séð að sér,
látum við hana flakka.
öskuhrið um islands ból,
er það ljóti baginn.
í Skagafirði sést ei sól
sumarlangan daginn.
En af þvi að sólin er farin að
skina og vorið að hlýna, skulum við
gera bragarbót og rifja upp nokkr-
ar ástúðlegri vorvisur.
Hjálmar Þorsteinsson á Hofi
kveður svo um vorkomu:
Sjóli hæða vekur vor,
vermir gæða máttur,
Ijósið glæðist, lífgar þor
lifsins æðasláttur.
Björgvin Filippusson yrkir þessa
ástavisu um sólargeislann:
Ég hef fundið friö hjá þcr,
frekt þó undir blæði.
Lifs um stundir Ijáðumér
ljóssins undraklæði
Eftirfarandi þrjár vorvisur undir
nafninu Hækkandi sól eru eftir Fri-
mannEinarsson:
Gyllir sunna grund og hliö,
geislafrjói sáir,
yfir þjakað land og lýð,
ljós og vor sem þráir.
Þegar vetrar bresta bönd
bráðna isalögin,
dafnar fræ um dal og strönd,
dvina vcðra slögin.
Þá er eins.og andi minn
endurvakinn gleðjist,
eins og heili heimurinn
himinorku seðjist.
Þessar vorvisur eru eftir Oddgeir
Guðjónsson, Tungu i Fljótshlið:
Vetur grái er farinn frá
fjöllin háu klæðum breyta.
Grösin smáu grundum á
gleði þrá og yndi veita.
Vorið blitt um bala og hól
hlænum ýtti með í dansinn.
Vorið hlýtt og sumarsól
saman hnýttu blómakransinn.
Séra Sigurður Einarsson skáld i
Holti orti þessa hringhendu vorvisu
og fann henni stað i rimu til verald-
ar, vinu sinnar, hugsar til æsku-
ára:
Þá voru vorin ljós og löng,
léttfætt þorið, glettni á munni.
Yndi-borið óði og söng
á þar spor i minningunni.
Næsta vorvisa er eftir Svein Jón
Sveinsson frá Miðkoti i Fljótshlið:
Rlánar græðir, blika svið,
brosa hæðadrögin.
Ljóð og kvæði vakna við
vorsins æðaslögin.
Næsta vorvisa er eftir Guðrúnu
Árnadóttur frá Oddsstöðum:
Littu á hvernig ljósið ber
lif og græðir kalin sporin.
Finnst þér ckki, eins og mér,
yndislegast flest á vorin.
Andrés Björnsson Borgfirðingur
kveður svo um vorið:
Ársól skær á himni hlær
hvetur blærinn sporið
Blánar sær og grundin grær.
Gleði færir vorið.
Grænkar hlið og Ijóðar lind
lágt við friðan hólinn.
Harpa blið sem helgimynd
hjalla skrýðir stólinn.
Og loks eru hér tvær vorvisur
eftir Bjarna Asgeirsson, fyrrum
sendiherra og bónda á Reykjum,
teknar úr visnabréfi til „frænda
mins, Helga i Vogi”:
Þar sem látur, vik og ver
vorið lifi gleður,
ásar, móar, eyjar, sker —
allt af söngvum kveður.
Þar sem urta kjassar kóp,
kria af hreiðri flýgur,
æður kallar ungahóp,
ána lambiö sýgur.
Verður þá að sinni sleginn botn i
vorvisnatal, þótt af nógu sé að
taka, þvi að vorið er liklega mesta
visuefni, sem um getur.
Gnúpur
452
Sunnudagsblað Timans