Íslendingaþættir Tímans - 30.08.1973, Blaðsíða 1

ÍSLENDINGAÞJETTIR
Fimmtudagur 30. ágúst49. tbl. 6. árg. Nr. 134. TIMANS
Rannveig Jónsdóttir
frá Þykkvabæjarklaustri
ÞEIR, sem lagt hafa leið sina i Skafta-
feilssýslurnar og ferðazt þar eitthvað
um, eru yfirleitt sammála um, að þar
riki meiri fegurð, tign og fjölbreytni i
náttUrunni en viðast annars staðar á
íslandi. Stórfengleg náttUröfl hafa
verið þar að verki og skapað þar fagr-
ar og ógleymanlegar myndir, sem
blasa þar hvarvetna við augum.
Bungubreiðir jöklar skýla fyrir kulda-
áttinni hlýlegum og gróðursælum
sveitum innan urp miklar hrauribreið-
ur og viðáttumikla sanda. Stórvötn og
ægibrim Uthafsöldunnar hafa lika sett
svip sinn á þetta fagra og stórbrotna
hérað.
Það er sagt, að náttUruumhverfi
hvers byggðarl. hafi sin áhrif á mót-
un ibUanna, sem þar ala aldur sinn.
Sé það rétt, sem fáir munu draga i efa,
þá á það sennilega ekki sizt við um
Skaftafellssýslurnar og ibUa þeirra.
Einangrunin hefur verið þar hvað
mest, erfiðleikarnir oft miklir, barátt-
an við illskipt jökulvötn, jökla, elda og
sjávarrót, allt þetta hefur haft sin
mótunaráhrif meiri en viða annars
staðar.
Ég hef kynnzt ýmsum Skaftfelling-
um, bæði konum og körlum og mér
finnst óneitanlega margt af þvi fólki
dálitið sérstakt að gerð og mannkost-
um. Það hefur verið traust i skapi og
trygglynt, sérlega góðsamt og greið-
vikiö, dugmikið og vel hugsandi. Efst i
huga minum af þessu góða fólki eru þó
hjónin, sem um skeið bjuggu á
Baldursgötu 13 og mörg siðari árin á
Laufásvegi 34, þau Eirikur Ormsson
rafvirkjameistari og frú Rannveig
Jónsdóttir frá Þykkvabæjarklaustri.
Þau hafa vissulega verið góðir fulltrú-
ar sýslu sinnar.
Nú þegar frú Rannveig er horfin oss
sjónum, finn ég ástæðu til að þakka
henni og þeim hjónum hjartanlega
fyrir vináttu og velgerðir i minn garð
og okkar hjónanna. Ég hafði kynnzt
Eiriki litið eitt er ég var i skóla i
Reykjavik og siðasta veturinn, sem ég
var þar við nám, bauð hann mér her-
bergi hjá sér á Baldursgötunni. Hann
vissi, að ég hafði þröngan fjárhag og
var þetta þvi eingöngu af góðsemi
gert. Það reyndist lika svo, að þegar
ég vildi myndast við að gera upp við
hann og greiða honum fyrir húsnæðið,
þá sagði hann að ég skyldi ekki hugsa
um það að sinni, eða ekki fyrr en ég
væri orðinn rikur og þá mundi
hann lika vera orðinn rikur,
—- og þá væri málið iika úr
sögunni! Ég var svo hjá þessum
ágætu hjónum um veturinn i bezta
yfirlæti. Naumast var hægt að hugsa
sér þau umhyggjusamari og elskulegri
en þau reyndust mér þennan vetrar-
tima. Heimilið var yndislegt og aðlað-
andi, stúlkurnar þeirra þrjár, sem all-
ar voru þá innan við fermingu voru
hver annarri fallegri og geðþekkari.
Sonur þeirra Karl var þá enn ekki
fæddur.
Um vorið hvarf ég burt i fjarlægt
hérað, þó var vináttan og tryggðin sú
sama frá hendi þessara ágætu hjóna
og hélzt þótt árin liðu. Viö hjónin átt-
um ýmsar góðar og glaðar stundir á
heimili þeirra, bæði uppi á Skeggjast.
um og á Laufásveginum. Jafnan var
sama gestrisnin og góðvildin fyrir
hendi. Avallt munum við geyma i huga
okkar þakklátar og gleðirikar
minningar frá kynningunni við þessa
ágætu fjölskyldu fyrr og siðar.
Með þessum fáu orðum er ekki
ætlunin að rekja neitt verulega ævifer-
il frú Rannveigar. Þaö hefur verið
gert, meðal annars i Morgunblaðinu,
sem út kom jarðarfaradag hennar.
Hún var fædd að hinu sögufræga
setri Þykkvabæjarklaustri i Alftaveri
9. júni 1892. Voru foreldrar hennar þau
Jón Brynjólfsson bóndi þar og kona
hans Sigurveig Sigurðardóttir, alkunn
merkishjón þar í héraðinu, bæði skaft-
fellsk að ætt. ölst Rannveig upp hjá
þeim og þótti hin mesta efnisstúlka,
glæsileg og vel gefin. Ung giftist
hún góðum efnismanni Eiriki Orms-
syni og voru þau gefin saman 23. sept.
1910. Höfðu þau nú verið i hjónabandi i
63 ár. Fyrstu árin voru þau eystra, en
fluttu til Reykjavikur vorið 1918, þar
sem þau bjuggu ávallt siðan. 1 hálfan
sjötta áratug höföu þau nú lifað hér og
starfað og unnið sér vináttu og velvild
ótal margra, sem jafnan var auðsæ og
ekki sizt við hina afarfjölmennu útför,
sem fram fór i Dómkirkjunni 14. þ.m.,
þar sem hvert sæti var skipað. Ég hef
að nokkru getið þeirrar þakkarskuld-
ar, sem ég á þessum hjónum að gjalda
og ég veit að þeir eru svo langtum
fleiri, sem slikar þakkartilfinningar
bera I brjósti.
Rannveig var glæsileg kona og tigu-
leg I fasi og framkomu, en hún var
ekki siður vel gerð að öllu innræti og