Íslendingaþættir Tímans - 01.11.1973, Blaðsíða 3

Þorlákur Jóhann Þorsteinsson
Bolungavík
HINN 1. april s.l. andaðist á
Sjúkrahúsi ísafjarðar Þorlákur Jó-
hann Þorsteinsson eftir skamma legu
þar. Það hefur dregizt lengur en ég
ætlaði að minnast með nokkrum
orðum þessa kæra vinar mins og
frænda, sem var einhver ágætasti
maður, sem ég hefi kynnzt um ævina.
Þorlákur var fæddur á
Bjarnastöðum i Reykjafjarðarhreppi,
Norður-fsafjarðarsýslu hinn 13.
september árið 1894. Foreldrar hans
voru hjónin Evlalia Þorláksdóttir og
Þorsteinn Sigurðsson bóndi þar.
Þriggja ára gamall missti Þorlákur
föður sinn og fór þá i fóstur til afa sins
og ömmu, Þorláks Brynjólfssonar og
Arnfríðar Bjarnadóttur, er þá bjuggu i
Kleifarkoti við hin erfiðustu skilyrði.
Þegar Láki, en svo var Þorlákur jafn-
an nefndur, var átta ára hættu þau
búskap og fluttu til sonar sins
Bjarna og konu hans Elinar
firði á afmælisdaginn sinn 27. april
1941, og var samband þeirra hjóna
meö afbrigðum innilegt og byggt á
ótakmörkuðu trausti og tillitssemi af
beggja hálfu til siðasta dags.
Börnin urðu fimm, myndarleg og vel
menntuð, og full þakklátssemi til for-
eldranna. Þau eru: Svanur Eyland,
sjómaður, kvæntur Hjördfsi Jónas-
dóttur. Elin, búsett i Sviþjóð, gift Arn-
ari Agústssyni, trésmið, Rósa gift úlf-
ari Brynjólfssyni, bónda að Stóru
Mörk undir Eyjafjöllum, Sigrún, gift
Eyjólfi Haraldssyni lækni, búsett i
Skotlandi, Aðalsteinn Omar, renni-
smiður, kvæntur Sigurlaugu Guð-
laugsdóttur. Barnabörn Aðalsteins
voru orðin 15, og langafi var hann að
einu, sem ber nafn hans.
Nú er skarð fyrir skildi. Söknuður
rikir á heimili hins látna kærleiksrika
maka og föður. En huggun harmi gegn
er minningin um góðan dreng, sem
mátti ekki vamm sitt vita.
Steini minn. Konan min og ég flytj-
um þér siðustu kveðju, með innilegri
þökk fyrir samleiðina hérna megin
grafar.
Konu þinni og börnum biðjum við
guðs blessunar og aukins trausts i
raunum þeirra.
Jóliann Fálsson
er þá voru tekin við búskap á Botni við
Mjóafjörð. Þar dvaldist Láki til tutt-
ugu og fjögurra ára aldurs, er hann
flutti til Bolungavikur, en þar átti
hann heima til dauðadags. Hann
stundaði lengi sjósókn og var eftirsótt-
ur sjómaður sökum dugnaðar og prúð-
mennsku. Frá bernsku minni á Botni
er mér minnisstæð tilhlökkunin er von
var á Láka heim úr verinu. Það var
fagnaðarfundur þegar hann kom og
ávallt færði hann okkur börnunum
eitthvað eftirsóknarvert.
Mörg hin siðari ár vann hann i Hrað-
frystihúsi Einars Guðfinnssonar á
Bolungavik. A þeim vinnustað var
hann vinsæll sem annars staðar.
Um 1920 trúlofaðist hann Jóninu
Guðmundsdóttur frá Saurbæ i Fljótum
og hófu þau sambúð I verbúð,sem þau
keyptu. Verbúðina gerðu þau upp og
gerðu að vistlegri ibúð. Þeim varð
tveggja sona auðið, Sigurðar Helga og
Jóns Bærings. Sigurður Helgi er póst-
maður i Reykjavik. Hann er ókvæntur.
Jón Bæring dó á sautjánda ári. Hann
þótti hinn mesti efnispiltur. Láki
skrifaði mér eftir lát hans og lýsti hve
þau hefðu um sárt að binda, og var
hann þó ekki vanur að flika tilfinning-
um sinum. Siðar tóku þau i fóstur ný-
fædda systurdóttur hans, Ingu Guð-
björgu Ingólfsdóttur, en móðir hennar
veiktist frá þremur ungum börnum og
dó eftir langvinn veikindi. Þau ólu
Ingu Guðbjörgu upp sem hún væri
þeirra eigin dóttir.
Jónína var frábær húsmóðir,
sparsöm og nægjusöm og með afbrigð-
um þrifin. Þessir ágætu kostir komu
sér vel, einkum á kreppuárunum,
þegar tekjur voru litlar. Jónina vann
oft úti til að drýgja tekjurnar og vel
nýtti hún það, sem til heimilisins
barst. A sjötugsaldri veiktist hún og
lamaðist að nokkru. Hún þjáðist oft
mjög mikið, en ég minnist þess, hve
hún var þakklát manni sinum og fjöl-
skyldu fyrir allt það, sem þau lögðu á
sig til að létta henni veikindin. Hún var
þó ekki iðjulaus eftir að hún lamaöist.
Nú fyrst gafst verulegt tóm til að sinna
hugðarefni sinu handavinnunni. Út-
saumur hennar var frábær og ótrúlega
mikil handavinna er til eftir hana.
Siðustu árin dvaldist hún i Sjúkraskýl-
inu í Bolungavik. Hún lézt 7. ágúst,
1971.
Þorlákur var hvers manns hugljúfi,
og aldrei sá ég hann skipta skapi öll
þau ár, sem við áttum samleið.
Ovildarmenn átti hann enga á lifs-
leiðinni, en vini margra, enda tamdi
hann sér einstaka prúðmennsku og
skapstillingu. Vinnugleði hans var
mikil, og nautn hafði hann af að rétta
öðrum hjálparhönd. Siðastliðið sumar
var hann á ferð hér um Norðurland
með fósturdóttur sinni og tengdasyni
ásamt börnum þeirra, en hjá þeim
dvaldist hann siðustu árin. Hann var
hress og glaður og talaði um, hvað sér
liöi vel. Vinnu stundaöi hann fram á
siðustu stund.
Að endingu sendi ég þér minar beztu
kveðjur. Það er margt að þakka frá
þvi þegar þú hélzt i litla hönd mina og
leiddir mig yfir torfærur, sem mér var
um megn að komast hjálparlaust, og
allt fram á siðustu stund, er þú heim-
sóttir mig s.l. sumar. Ávallt varst þú
minn stóri og góði bróðir. Vel man ég,
að móöir min unni þér engu siöur en
sinum börnum og bar velferð þina
mjög fyrir brjósti.
Ingu Guðbjörgu og fjölskyldu
hennar sendi ég innilegar samúðar-
kveðjur. Ég veit, að þú myndir lika
vilja senda þeim kveðjur og þakka
allt, sem þau voru þér til hins siðasta.
Far þú vel, frændi og vinur. Hjartans
þökk fyrir ógleymanlega vináttu og
tryggð.
Akureyri í september 1973
Gunnfriður Bjarnadóttir.
islendingaþættir
3