Íslendingaþættir Tímans - 14.12.1974, Síða 3

Gunnar Þór Þorsteinsson
F. 12. júli 1930
D. 19. nóv. 1974
Þeir, sem guöirnir elska, deyja ung-
ir. Staðfesting þessara oröa kom mér i
hug, þegar mér barst fréttin um lát
Gunnars, þvi ekki er langt siðan hann
kom I heimsókn til okkar með fjöl-
skyldu sinni og áttum við þá ánægju-
lega stund saman eins og oft endra
nær.
Ég held hann hafi ekki verið viku-
gamall, þegar ég fyrst sá hann, frum-
burð og stolt foreldra sinna: Sigriðar
Gunnarsdóttur og Þorsteins Ólafsson-
ar, sem bæði eru látin en bjuggu allan
sinn búskap i Reykjavik.
Gunnar ólst upp með foreldrum sin-
um og bræðrunum fjórum, sem allir
eru vel að manni og góðir þjóðfélags-
þegnar, en þeir eru Óli Þór rafvirkja-
meistari, Alfreð, borgarfulltrú,
Sigurjón, bifreiðastjóri, og Ingvar,
framreiðslumaður.
Lifsbaráttan var hörð á uppvaxtar-
árum Gunnars en skömmu eftir
fermingu hóf hann starf undir leiösögn
föður sins og gerðist hafnarverkamað-
ur. Lengst af starfaði hann hjá Eim-
skip og varð þar fastráðinn starfsmað-
ur þegar sú skipan mála við hafnar-
vinnu varð að veruieika.
Barnsár og framyfir unglingsaldur
þekkti ég hann vel og kunnugt var mér
um að hugur hans beindist á þessu
timabili til frekara náms að barna-
skólanámi ioknu. örlögin höguðu þvi
þó á annan veg, frekara bóknám lagt
til hliöar og brauöstritið hófst af full-
um þunga.
Gunnar var vinnufús og lipur verk-
maður sem gott var að starfa með,
enda eignaðist hann marga góða og
trygga starfsfélaga, sem aölöguðust i
traust samstarf um verkhyggni og
vinnuhraða.
Vor var i lofti þótt vetur væri geng-
inn i garð, þegar Gunnar kvæntist unn-
ustu sinni, Kjólu Sigurgeirsdóttur, 19.
desember 1953. Þau stofnuðu heimili i
litilli ibúð, sem þau unnu saman um að
gera vistlega, en stilla þurfti öllu i hóf
til þess að endar næðu saman. Hvorugt
hjónanna geröi miklar kröfur til llfs-
íslendingaþættir
þæginda og þvi siður til óhófs, en þau
undu glöð við sitt og létu erfiðleika lið-
andi dags ekki á sig fá, enda búnaðist
þeim vel og gleði þeirra jókst með til-
komu barna sinna, Ragnars, sem nú er
i iðnnámi, og Sigriðar, sem er starfs-
stúlka við Kópavogshæli. Með elju og
sparsemi,óx ungu hjónunum svo fiskur
um hrygg, að þau sáu sér fært að
stækka heimili sitt með kaupum á Ibúð
við Álftamýri 28, þar sem þau hafa
búið siðan i björtu og hlýlegu húsnæði.
Þá bregður fyrir skugga, „maðurinn
með ljáinn” kveður dyra, húsbóndinn
var kallaður, eftir stutta legu á sjúkra-
húsi, til annarra starfa, til annarra
heimkynna, til endurfunda við áður
gengna vandamenn og vini.
Lifssaga Gunnars var ekki löng og i
litlu frábrugðin hinni almennu hér-
vistarveru. Fráfall manns á bezta
aldri er tjón samfélagsins en skapar
sorg og söknuð eftirlifandi ástvinum
og tóm i hugum nánustu ættingja, vina
og samstarfsmanna.
Minning um góðan dreng mun
geymast mér og öðrum samferða-
mönnum, sem þekktum Gunnar bezt.
Eiginkonu hans, Fjólu Sigurgeirs-
dóttur, börnum þeirra, bræðrum og
öörum vandamönnum vottum við
hjónin okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
OddurOddsson
f
Gátur lifsins eru margar hverjar
torráðnar og stundum óleysanlegar,
að þvi er virðist. Það er til að mynda
erfiö gáta, hvers vegna maður, sem
ekki er kominn að vatnaskilum lifsins
er kallaður fyrirvaralaust burtu. 1
hugum vina og vandamanna hljómar
endalaust hin einfalda spurning: hvers
vegna? En án þess, að svör fáist. Og
þeir bergja bikar harms I hljóði.
Það er bjart yfir minningu Gunnars
Þorsteinssonar. Slikt er ekki óeðlilegt
um menn, sem eru sjálfum sér nógir
og hafa það að markmiði að sýna ná-
unganum umburöarlyndi I hvivetna.
En þegar sannindin um lifsferil manna
eru jafn einföld, bregður svo einkenni-
lega viö, að lýsingarorð missa mátt.
Þærverða ekki fleiri veiðiferöirnar i
bráð. Hann naut útivistar i faömi
blárra fjalla viö grösuga árbakka.
Margs er að minnast úr slikum ferö-
um, og byrjað var að ræða um ferðir
næsta sumar, enda þótt skuggarnir
væru enn að lengjast á köldum vetrar-
dögum. Vissan um það, að aftur kem-
ur sumar, léttir lund. Þó að Gunnar
verði ekki með i næsta skipti, á áreið-
anlega eftir að koma sumar, þar sem
hitzt veröur á ný.
a.þ.
3