Íslendingaþættir Tímans - 08.02.1975, Qupperneq 12

Páll Sigurðsson
Auðshaugi
Þann 1. ágúst anda&ist á Sjúkrahúsi
Patreksfjarðar eftir stutta legu, en
langvarandi veikindi Páll Sigurðsson,
mágur minn, 68 ára að aldri. Hann
hvilir nú i kirk jugarðinum á Brjánslæk
við hliðina á Kristjáni bróður sinum og
i nánd við foreldra sina.
Páll lætur eftir sig hvorki eiginkonu
né börn, enda heilsuveikur, siðan
þeirra i Reykjavikur-deildinni vegna
missis tveggja góðra samstarfsmanna
og vina.
Kveöja frá alþjóða varaforseta
Junior Chamber International
JC félagar um allan heim sam-
hryggjast eiginkonum og fjölskyldum
og félögum sinum i JC á tslandi vegna
hins sorglega missis tveggja góðra fé-
laga sinna.
Lúðvik Karlsson og Kristján Sveinn
Helgason voru vel þekktir og virtir
ungir menn sem sýndu hversu einstak-
lingsframtakið er mikilvægur þáttur
lifsins.
Ég sendi fjölskyldum þeirra minar
innilegustu samúðarkveðjur.
Jeffrey Bird, Alþjóðlegur varafor
seti JC fyrir ísland.
f
Allt lif deyr einhverntima , lif sem
fæðist veit þaö eitt með vissu, að dauð-
inn verður ekki umflúinn. En þrátt
fyrir nálægð hans er það samt svo, að
aldrei erum við sátt við komu hans og
allra sist þegar hann vitjar þeirra,
sem eru fullir af fjöri i blóma lifsins.
með válegum hætti eins og oft vill
verða.
Fyrir skömmu geröist sá sorgarat-
burður, að minn kæri vinur og félagi
Kristján Sveinn Helgason lést meö
sviplegum hætti ásamt öðrum þeim,
sem lifið létu i flugslysi 17. þessa
mánaðar. Á einu andartaki hjó dauð-
inn skarð i raðir okkar, skarð sem
aldrei verður bætt, sjö samferðamenn,
allir i blóma lifsins eru nú tregaðir og
lömunarveiki sló hann á þriðja aldurs-
ári. Hann var fæddur á Auðshaugi á
Hjaröarnesi þann 16,marz 1906, og þar
dvaldi hann alla sina ævi, en foreldrar
hans höfðu flutzt að Brjánslæk með sr.
Bjarna Simonarsyni og konu hans, frú
Kristinu, sem var móðuramma Páls
sáluga, en 1903 eða ’04 höfðu þau stofn-
að bú á Auðshaugi.
syrgðir af stórum hópi ástvina og
kunningja.
Vinátta okkar Kristjáns Sveins hef-
ur staðið lengi. 1 sextán ár hef ég notið
samveru þessa glaðværa og kraft-
mikla góða drengs, eða allt frá þvi við
hófum nám saman i Reykholtsskóla i
Borgarfirði.
Kristján Sveinn var að mörgu leyti
óvenjulegur maöur. Allt það sem hann
tók sér fyrir hendur, bar vott um ein-
staka hugkvæmi og áræðni og öllu
fylgdi hann eftir þar til takmarkinu
var náð. Þessara eiginleika hans varö
ég aðnjótandi i rikum mæli I öllu okkar
samstarfi, sérstaklega hin siðari ár.
Fjölskyldur okkar tengdust þá traust-
um vináttuböndum i starfi og leik,
komu þá best I ljós góðir kostir hans og
heilindi.
Kristján Sveinn var fæddur 8. febrú-
ar 1945 og þvi orðið 30 ára innan fárra
daga hefði hann lifaö. Þrátt fyrir svo
skamma ævi er það lýsandi dæmi um
atorku hans og hæfileika, að hann var
orðinn umsvifamikill athafnamaöur i
viðskiptalifi og skildi eftir sig blómlegt
fyrirtæki er hann svo sviplega var burt
kallaður.
Ég vil I þessari fátæklegu kveöju
færa Kristjáni Sveini innilegar þakkir
fyrir samveruna, trygglyndi hans og
vináttu i minn garð og minnar fjöl-
skyldu og votta eftirlifandi eiginkonu
hans Guðriöi og börnum, móður hans
Sólveigu og öörum ástvinum mina
dýpstu samúö 1 sorg þeirra. Svo og öll-
um þeim sem um sárt eiga að binda
eftir hiö hörmulega slys. Missir þeirra
er mikill.
Kveð þig i hinsta sinn kæri vinur
Friðrik Weisshappel.
Vegir okkar Páls hafa sjaldan legiö
saman, og þess vegna get ég litið sagt
um manninn sjálfan, eins og vera ætti i
eftirmæli. Hins vegar mun þetta
greinarkorn vera laust við hól og sár-
an söknuð, heldur taka undir með
þeim orðum, sem prestar eru vanir að
segja við slik tækifæri: Vér þökkum
þér, herra, aö þú tókst hann til þin!
En við finnum einnig til þakklætis
fyrir þá löngu og góðu ævi, sem Páll
fékk að lifa þrátt fyrir veikindin. Ég
hef kynnzt honum á sameiginlegum
útreiðum sem glöðum förunaut og sér-
staklega duglegum hestamanni, og oft
heyrði ég sagt, hvað honum þætti
gaman að hitta fólk. Það mun hafa
verið mesta skemmtun hans að fara á
samkomur héraðsbúa, og mun
heimilisfólk hafa unnað honum þess-
arar skemmtunar og gefið honum rif-
lega fri frá störfum.
En hann var duglegur til allra þeirra
verka, sem hann tók að sér af frjálsum
vilja, og treysta mátti honum þá i
blindni. Þvi þótt hann ynni alla al-
menna vinnu á bænum og ynni heilan
vinnudag, meðan heilsan leyfði, leit
hann aldrei á sig sem verkamann, sem
þyrfti að segja fyrir verkum, heldur
tók hann til verka eins og sjálfráður
bóndi. Hann kom heimilisfólkinu
stundum á óvart með sjálfstæðum at-
höfnum sinum, svo sem aö fara að
heiman og ná i nauðsynjar, sem
heimiliö vanhagaði um og voru allt aö
þvi ófáanlegar i sveitinni, án þess aö
vera beðinn um eða hafa svo mikið
sem orð á tilgangi sinum. Hann átti
það einnig til að fara I kaupstaðinn til
að ná I tóbak handa sér, en láta tóbakiö
fara lönd og leið og kaupa vörur fyrir
heimilið I staðinn. Og það þótti mesta
afrek, þegar hann villtist uppi á fjöll-
um i haustveðrum og lá úti i kalsa-
veðri heila nótt, en tókst, við illan leik
reyndar, en þó af eigin rammleik, aö
ná til byggða næsta daginn, og það án
þess að hafa týnt einum einasta hesti,
og aldrei gleymdi hann þvi, hve af-
bragðsvel hjónin á Brjánslæk tóku á
móti honum og hlúðu að honum.
En það, sem gerir Pál heitinn
merkilegastan i minum augum, svo ég
íslendingaþættir
12