Íslendingaþættir Tímans - 22.03.1975, Blaðsíða 4

var alhliða námsmaður þó hinar
stærðfræðilegu greinar námsins ættu
hug hans frekar. Hann var frábær
stilisti og átti auðvelt með að tjá sig á
léttan og skýran hátt og með kerskni-
lausu gamni. Við áttum samleið á
þessum árum. Hann var veitandinn.
Bjartur svipur hans, heilsteypt vinar-
þel og hlýja er mér ljúf minning. Við
störf á Siglufirði og siðar, að afloknu
námi, áttum við enn samleið. Ég á
margar góðar minningar frá
heimsóknum á heimili þeirra hjóna
Jónasar og Ljótunnar. En dagsins önn
vex og vinafundum fækkar. Engu að
síður, böndin órjúfanlegu, frá fyrri ár-
um halda sinni festu. Það er óvænt
gleði að hitta á förnum vegi góðan vin
og finna hlýjuna og gleðina við endur-
fundina. Það er birta og heiðrfkja yfir
minningunni um þessa fundi.
Ævistarf Jónasar Jakobssonar var
unniðá Veðurstofu Islands en þar hóf
hann starf við heimkomu frá námi
veðurfræði i Bandarikjunum.Um nær
þrjá áratugi hefir hann fylgzt með
veðri og vindum, sól og frera og birt
það landsins börnum. Þar skiptast á
skin og skúrir. Heiðrikja í hugsun og
sál veðurfræðingsins Jónasar Jakobs-
sonar fá þar engu um ráðið. Þar eru
náttúruöflin að verki. Skýr frásögn
hans, að öðrum ólöstuðum á þeim vett-
vangi, mun þó lengi í minnum höfð.
Þeir ágætu menn, sem þann starfa
hafa að segja fyrir veður og vinda og
skýra ástand loftlaganna á sjónvarps-
skerminum verða næstum beinir þátt-
takendur i daglegu lifi okkar, sem
heyrum og sjáum þessar skýringar.
Þeir verða heimilismenn eða a.m.k.
aufúsugestir hjá þúsundum
fjölskyldna um landið allt. Við söknum
þeirra, sem hverfa. Við söknum
Jónasar Jakobssonar, úr þeim glæsta
hópi.
Stúdentahópurinn frá MA 1941 hefir á
þessu ári átt á bak að sjá úr sinum
hópi, þremur ágætismönnum. Eigi má
sköpum renna. Ævisporin, lengri eða
skemmri, verða aldrei annað en
áfangi á langri leið. Samfylgdin var
ljúf meðan hún varði. 1 vorum hópi eru
nú skörð fyrir skildi. Eiginkonu
Jónasar, dætrum, barnabörnum,
tengdasonum og ættingjum öllum bið
ég guðsblessunar. Ég þakka kærum
vini samfylgdina.
Jóhann Jakobsson.
t
Við Jónas Jakobsson kynntumst
fyrst sem stráklingar á Grýtubakka I
Höfðahverfi við Eyjafjörð. Siðan vor-
um við samvistum i Menntaskólanum
á Akureyri unz við vorum braut-
skráðir þaðan 1941. Eftir það lá leiðin
vestur um Atlanzála og vorum við
samskipa þangað i nóvembermánuði
sama ár. Sú ferð var bæði ævintýraleg
Og söguleg, enda komst Goðafoss
gamli, Eimskip og ísland á forsiður
heimsblaða eftir „frækilega” viður-
eign við „þýzka sæúlfa” (þ.e. kafbáta)
eins og einn stórblaðamaðurinn orðaði
það svo æsifréttalega. Sannleikurinn
var öllu óskáldlegri, þótt segja megi
með sanni, að skipalestin okkar hafi
komist i hann krappan, þegar einu
verndarskipi okkar, bandariska
tundurspillinum Reuben James var
grandað af þýzkum kafbátum og var
hann jafnframt fyrsta skipið, sem
Bandarikjamenn misstu i heims-
styrjöldinni siðari.
Loks sóttum við nám hvor i sinni
grein i háskóla I Kaliforniu, fyrst i
Berkeley og siðar i Los Angeles. A
námsárunum i sólinni þar syðra vor-
um við ýmist herbergis eða ibúðar-
félagar um tveggja ára skeið. Eftir að
við vorum fluttir i ibúðina, elduðum
við ofan i okkur hvor sina vikuna. Ég
man ekki lengur hvor þótti slyngari i
eldamennskunni, en hitt er vist, að út
af þvi reis aldrei ágreiningur okkar á
milli. Eftir á að hyggja hef ég senni-
lega aldrei þekkt nöldurlausari og
fjasminni mann en Jónas Jakobsson.
Þannig lifði hann lifinu, ágreinings- og
árekstralaustað mestu að ég bezt veit.
Óþarfi er að sundurliða hér fjölþætta
hæfileika hans, greind og
glöggskyggni, sem nutu sin jafnt i
starfi sem I samskiptum við
náungann. „1 skapi hvers manns er
hamingja hans fólgin,” segir heim-
spekingurinn Schopenhauer á einum
stað og þykir mér Jónas, vinur minn,
vera nærtækt dæmi um sannleiksgildi
þeirrar kenningar. Skap hans var svo
létt og ljúfmannlegt og vel af guði
gjört, að hann hlaut að laða að sér alla,
sem urðu honum kunnugir. Jónas var
glaölyndur maður og glettinn og þegar
sá gállinn var á honum ljómuðu fjörleg
augu hansaf smitandi kæti og einlægri
lifsgleði.
Bros hans boðaði ekki óveður og
ofsa heldur stillur og friðsæld.Það var
ekki heldur neinn asi á honum I óðaönn
hversdags. Hann vann verk sin I hljóði
eins og Ihugulla og vökulla manna er
háttur. Mér er spurn, hvort það sé
fyrir guðlega forsjón, að broshýrir
menn og glaðlegir veljist hér á landi tii
veðurfræðistarfa m.a. til að gera
okkur sátt við óbliða náttúru og bæta
okkur þannig upp þá birtu og yl, sem
við norðurhjaramenn fáum ekki að
njóta í jafnrikum mæli og aörar þjóðir.
Enda þótt Jónas hafi verið glöggur
veðurfræðingur og spávis mun hann
sennilega ekki hafa séð fyrir frekar en
aðrir þá bliku, sem dró svo skyndilega
og óafturkallanlega fyrir sólu hans.
Slik veðrabrigði gerast með leiftur-
hraða snjóflóða — undanboðalaust.
Slög hjarta hans eru nú talin, en
sólargeislarnir og ylurinn, sem
stöfuðu frá þvi halda áfram að
uppljóma hugskot vina hans og
venzlamanna. Mér dettur ekki i hug að
halda á loft þeirri bábilju, að maður
komi ekki i manns stað, en hitt þori ég
að fullyrða að Jónas Jakobsson var
engum likur.
Bekkjarsögnin frá 1941 á Akureyri
hefur nú með stuttu millibli misst tvo
menn.
Að lokum vil ég votta konu hans og
ættingjum öllum einlæga samúð mina.
Halldór Þorsteinsson.
t
Genginn er góður drengur
gildur á velli og mildur
slnum nánustu, og nýtur.
Að norðan kominn forðum.
Boða oft váleg veður
viða og krapahriðar,
einnig skin og skúrir
skæðar lægðir og hæðir.
Langjökull verður lengi
að lita fönnina hvita,
þó biður hann og biður
bliðu eftir og þiðu.
Sólarfaðir úr suðri
sárin græðir og tárin,
sendir oss vissu með vori
að vigur lífsins mun sigra.
Skipast fljótt skapadægur
skiptir þó mestu að sviptist
aldrei úr muna mildum
minning um fögur kynni.
Sigríður Hjálmarsdóttir.
4
íslendingaþættir