Íslendingaþættir Tímans - 25.11.1978, Blaðsíða 4

Gullbrúðkaup:
Gísli E. Jóhannesson
°g
Sigurborg Ólafsdóttir
Skáleyjum
Einhvern veginn barst mér meö blæn-
um, aö þau Skáleyjahjónin, Sigurborg
ólafsdóttir og Gisli E. Jóhannesson, ættu
50 ára brúökaupsafmæli þann 23. júní
1978. Að eiga gullbrúðkaup er vissulega
merkur áfangi á langri og geftudrjúgri
leiö. sém aöeins fáum útvöldum hlotnast.
Aölita til baka virðiast ef til vUl ekki svo
langt, en séhorftfram á veg, mun flestum
finnast sú leiö æriö löng. Og aö baki liggur
löng saga, og jafntþó hún sé hvergi skráö.
Þann 23. júni 1928 búndust þau Sigur-
borgog Gisli heitum um ævarandi trúnaö.
Trúnaö, sem ég held aö ekki sé ofmælt aö
aldrei hafi fallið skuggi , hvaö þá blettur
á. Ég var viösfjarri á ööru landshorni,
þegar þessi atburður geröist, og kann þvi
ekki aögreinafrá atburðum,enég veit, aö
dagur sá var hamingjudagur fleirum en
þeim ungu hjónunum. Mæöur þeirra voru
nánar vinkonur, og vinátta rikti milii
heimila þeirra beggja og hafði svo veriö
lengi. Þegar hér var komiö sögu, haföi
Gisli veriö stoö og stytta móöur sinnar,
Mariu Gísladóttur, er þá var ekkja, en
enn haföi búsforráöá Skáleyjum hálfum á
móti Skúla Bergsveinssyni, og frænku
Mariu, Kristinar Einarssdóttur. Sigur-
borg var heimasæta i Hvallátrum, yngsta
dóttir hjónanna, Ólinu Jónsdótturog ólafs
Bergsveinssonar, Bróöur Skúla.
Þau ungu hjónin settust aö I Skáleyjum
og hófu þar búskap, en Maria, móöir
Gisla, var áfram á heimili þeirra og
dvaldist meö þeim alla tiö, meöan ævi
hennar entist, eöa þar til áriö 1959, er hún
andaöist 91 árs aö aldri. Þeim ungu hjón-
unum farnaöist vel búskapurinn, þegar
frá byrjun, og enda þótt bú þeirra yröi
aldrei mjög stórt á nútima mælikvaröa,
reyndist þaö notadrjúgt og gjöfult um
margt, enda þekktu þau frá blautu barns-
beini, að Breiðafjarðareyjar, þótt gjöful-
ar séu, láta ekki gæöi sin i té i rikum mæli
öörum en þeim, er látiö geta i móti
dugnaö, árvekni, nýtni og hagsýni. Ollum
þessum kostum voru ungu hjónin búin,
enda ekki ööru vön i uppeldi sinu. Þau
vissu, aö kröfur allar uröu þau aö gera til
sjálfra sih, en ekki annarra, ef vel ætti aö
farnast. Nútima kröfugerö var þá ekki
enn komin til sögunnar. Menntunar höföu
þau hvorugt notiö, eöa öllu heldur skdla-
4
göngu, svo að teljandi væri, annarrar en
þeirrar, er gott sveitaheimili veitti sonum
sinum og dætrum á þeirra tima visu, en
reynslan hefur svo oft sýnt, aö reynzt
hefur mörgum notadrýgri en löng skóla-
ganga. Að visu var Gisli viö nám i Lýö-
skólanum I Askov veturinn 1925-1926, og
mun sú námsdvöl og ferö hafa reynzt
honum notadrjúgt veganesti, þó stutt
væri, enda var hann greindur vel og fróö-
leiksþyrstur. Söngelskur var hann og
haföi góöa söngrödd.
Sigurborg mun hins vegar engrar skóla-
göngu notið haf a, var hins vegar uppalin á
mannmörgu og stóru heimili og haföi af
reynslunni notiö þar þeirrar leiösagnar,
er siik heimili veittu á þeirri tiö. Auk þess
haföi hún notiö nokkurrar handmenntar
af eldri systrum sinum, er báðar höföu
notiö leiösagnar i þeirri grein. En þrátt
fyrir þaö hafa þessi sæmdarhjón sýnt þaö,
aö þau voru vanda þeim vaxin aö veita
forstööu mannmörgu og umsvifamiklu
heimili, annastogala upp sin eigin börn, 7
aö tölu, og koma þeim öllum til nokkurs
þroska, auk margra annarra barna og
unglinga, er nutu skjóls á heimili þeirra
lengur eöa skemur, einkum þó aö vori og
sumri.
Ólafur, faðir Sigurborgar, dvaldi sin
siðustu æviár á heimili þeirra, og fleiri
gamalmenni nutu þar umönnunar lengur
eöa skemur. Um heimili þeirra lék ávallt
léttur andi, likastur hlýrri vorgolu, þar
var aldrei hret né hrið. Bæöi voru þau
hjónin ávallt létt i lund og samhent i öllu.
GIsli kunni vel aö meta græskulausa
kimni og gat oft I önn og amstri daganna
slegiö á þá strengi og þá oft á sinn eigin
kostnaö frekar en annarra. Hann var
ákafamaöur viö alla vinnu og hliföi sér
hvergi, enda voru afköst hans ærin og létt
með honum aö vinna. Gestrisni var þeim
báöum i blóö borin og gott var aö vera
gestur þeirra. Um þetta allt get ég vitni
borið af eigin reynslu, eftir aö hafa dvaliö
islendingaþættir