Íslendingaþættir Tímans - 21.03.1981, Blaðsíða 5

Guðmundur Guðmundsson
Selfossi
p*ddur: 8. des. 1910
Ddinn: 15. jan. 1981
Hann var til grafar borinn þann 24.
janiiar 1981. Þvi miður gátum við ekki
fylgt honum siðasta spölinn hér á jörð.
Söknuðurinn er sár eftir svo góðan mann.
Hann var einn af þeim fáu sjaldgæfu perl-
u«i, sem við höfum hitt á lifsbraut okkar.
Hann var allt i senn góður, tryggur, trúr
°g allra manna heiðarlegastur og aldrei
ueyrðum við hann hallmæla nokkurri
Ji'anneskju. Betri vin höfum við ekki átt,
hann var svo sannarlega vinur vina sinna.
Það er svo margt, sem við höfum að
Pakka honum, gleðina sem hann kom
þó sjúkur væri og oft var hann fljót-
Ur að láta okkur hlæja þegar við vorum að
sPi*a „manna”.
Alltaf var það fyrsta sem hann sagði,
Pegar hann kom: ,,Ég þarf að tala við
Pana Þorbjörgu mina, hún er ein heima
lessunin, en ég hér i vellystingum”.
Hann var alltaf að hugsa um, að henni liði
^el- Þannig var allt hans lif, að hugsa
rekar um aðra og hlúa að fyrst og fremst,
Peim sem honum þótti vænt um. Hann
Sagði okkur oft, hvað hann ætti góða hús-
®ndur og vinnufélaga. Það var auðheyrt
e hann saknaði þeirra og þráði að geta
arið að vinna aftur. Það fólk er áreiðan-
le8a gott fólk.
*' ðrnarlund hans og hjálpandi hönd var
f ^jandi i hans lifi. Bara að allir vildu
eyna að feta i fótspor hans og gleyma
lessu blessaða ,,ég” i þessum heimi. Það
er alltof margt fólk bæði konur og karlar
sem virðast ekki hafa hugmynd um hvað
það gefur lifinu mikið gildi að hlúa aö
veikum fugli eöa dýri og hlúa að og þerra
tár annarra, sem eiga bágt, reyna að
finna jákvæðan tilgang i lifinu, rétta hönd
til þeirra sem hallast, kannske gætum við
forðað þeim frá falli. Bera sanna gleði til
sem flestra og gleyma sjálfum sér, eins
öa ns
og tengja þau þeim, sem áttu. Þessi
ráttaifari Jóhanns bakaði honum andúð
8 lafnvel óvild þeirra, sem fyrir urðu, og
nnarra lika. £g veit enga skýringu á
Pessari áráttu Jóhanns. Ef til vill var
hana
höj
að rekja til sveitabrags i heima-
8úm hans nyrðra, ef til vill var hún
n.rfur ósjálfráðrar tilhneigingar til
Jalfevarnar, frá skpiaárunum, en vafa-
Uust var hún einn þátturinn i gamansemi
^ ns og áreiðanlega oftar en margur
ugÖi. Jóhann átti það og stundum til aö
sera „svolitið gráglettinn”, eins og hann
iaf8í>* sjálfur- Þótt Jóhann Sveinsson væri
^ nan ör og kátur i viðmóti var hann við-
v®mur i iund 0g auðsæröur. Vinum
num Var hann trölltryggur og leið
8úm að hallmæla þeim.
(j. nllann Sveinsson eignaðist tvö börn,
tur og son Dpttir Jóhanns heitir
19s1Stin’f' 28' íuli 19341 Reykjavik, stúdent
s 4°g cand phil.1956. Móðir Kristinar er
M^rI&ur Sigfusdóttir frá Hóli i 'Fljótsdal.
I Ur ^rlsHnar er Guðmundur Sigþórs-
slendingaþættir
son vélstjóri I Garðabæ. Sonur Jóhanns
heitir Hörður, f. 6. febr. 1940. Móðir hans
er Arnheiður Gisladóttir frá Torfastöðum
i Grafningi. Hörður er skipstjóri á Eyrar-
bakka og heitir kona hans Agnes Karls-
dóttir. Jóhann kvæntist 25. sept. 1959.
Sigrlöi listmálara Siguröardóttur bónda
að Minni Þverá i Fljótum Sigmundssonar.
HUn átti áður Tryggva listamann
MagnUsson og siðar Sigurð rithöfund
Haralz. Sigríður var fædd 23. júli 1904 og
lézt 22. mai 1971. HUn átti við mikla van-
heilsu að striða siðustu æviár sin og var
mjög rómuð hugulsemi Jóhanns og um-
hyggja hans I bágindum hennar.
Jóhann Sveinsson andaðist i Landakots-
spi'tala aðfararnótt föstudagsins 20,febr.
Að eigin ósk hans fór Utförin fram I kyrr-
þey frá Fossvogskapellu fimmtudaginn 5.
marz s.l.
Við skólasystkin Jóhanns vottum börn-
um hans, tengdabörnum og barnabörnum
einlæga samUð.
Lárus Blöndal.
og Guðmundur okkar gerði.þá væri gott
að lifa hér á fósturjörðinni okkar.
Við gleymum þvi aldrei, þegar við vor-
um að mála þakið á húsinu þeirra, þeim
sælureit og loksins friðarstað þann bezta,
sem þau hafa átt, — að komast úr dimmr
um kjallara i ylinn og birtuna á Engjavegi
5. Það var frá okkur séð að fara úr myrkri
i sól og sumar. Hversu létt var þá yfir
okkur öllum, þó þreytt værum og hefðum
vart orkað fleiri strokur með penslinum.
Það var sælt að sjá ánægju þeirra og vera
þarna hjá þeim i návist svo góðra vina
það var dásamlegt. Þau hjónin voru svo
nátengd, að þar sem annað var, þar var
hittekki langt frá. Samband þeirra hjóna
Þorbjargar okkar og Guðmundar okkar,
sér fólk ekki viöa. Kærleikurinn og hlýjan
streymdi frá þeim báöum. Þá voru þau
samhent i öllu enda bar heimilið þess vott
að hagar hendur þeirra beggja og
fegurðarskyn höfðu sameinast i einu
verki, það bar þess ljóst vitni hvað hægt
er að gera, þar sem kærleikurinn rikir. En
það er einn sem öllu ræður, okkar nætur-
stað sem og öllu lifi okkar, góður Guð.
Þvi miður voru ekki árin mörg sem við
þekktum Guðmund okkar. Þegar Þor-
björg konan hans kom meö hann hingað
til okkar var eins og allt léttist og það
ljómaði frá þeim báöum. Það var kær-
leikurinn, sem þar skein af þeirra yl og
blessaðri hlýju sem þau alltaf veittu okk-
ur bæði tvö. Þorbjörgu þekkti ég frá þvi
viö vorum ungar. Ég réðist sem kaupa-
kona til foreldra hennar i Noröurgarði i
Ólafsvallahverfi á Skeiðum. Þar voru all-
ir mér ákaflega góðir. Þar var góður hóp-
ur af ungu fólki og eldra að vera með, ég
er þeim þakklát svo hjartanlega þakklát.
Það var fyrsta sumarið sem ég strauk
ekki frá, fyrsta heimilið I sveit þar sem ég
fann vernd. Heimþráin var svo sár hjá
mér. Aldrei bar skugga á vináttu okkar
Þorbjargar. En það liðu fjöldamörg ár,
sem ég hreinlega týndi henni. Loksins
kom hún ásamt manninum sinum. Þaö
voru fagnaðarfundir.
Ég veit að söknuður okkar er sár, en
hvað er það á móts við missi Þorbjargar
okkar, hennar missir er svo mikill að Guð
einn veit. Við biðjum algóðan Guð aö
vernda hana og styðja og vini þeirra
hjóna og vandamenn. Við vitum að þeir
munugera allt til að létta Þorbjörgu spor-
in. Við þökkum Guömundi okkar allar
samverustundirnar og biðjum af alhug að
góöur Guö launi honum og leiði hann á
þeirri braut sem viö eigum öll eftir að
ganga. Við vitum að Guðmundur verður
einn af þeim mörgu sem hjálpar okkur-þá
svo við villumst ekki. Hafðu hjartans
Framhald á bls. 6
5