Íslendingaþættir Tímans - 07.04.1982, Blaðsíða 7

Ingimar H. O
Vægi, þó að ýmsir erfiðleikar mæti. Þessi
fegurskyggni er ein sú gáfa, sem ég ætla
að manni geti hlotnast best, einkum ef
húner hluti af raunsæi, svo sem oft verð-
Ur- Oft myndi góðum mönnum og við-
kvæmum ofboðið þar sem mætt er þvi
sem miður fer, ef þeir hefðu ekki næm-
ieika þessarar skynjunar.
Það hygg ég og, að þetta fegurðarskyn
verði löngum mikill styrkur fyrir lifstrú
•hanna enda virðist mér að siik manngerð
emkennist oft af bjartri og öruggri trú á
göðan Guð, þó að margt erfitt mæti. En
ekki veit ég hvað er meiri gæfa á þessari
3°rðu, en lifa i þeirri trú, treysta mönnun-
um, þrátt fyrir allt, og starfa á grundvelli
þessarar trúar og i samræmi við hana.
ketta allt er mér rikt i huga er ég minnist
lugimars Jóhannessonar, þvi að hann
sýndi mér þetta allt flestum fremur.
Ingimar var friður maður, og má óhætt
kalla hann glæsimenni á velli og ekki
siður iræðustól. Hann var einkar þægileg-
ur i viðræðu, gamansamur, enda kimni-
skyn hans gott.
Það var engin tilviljun, að slikur maður
aO' góða og fagra elli. Það er oftast meira
atriði fyrir okkur hvernig við mætum þvi
sem að höndum ber, en hvað raunveru-
|ega hendir okkur. Ellin sagði til sin. Sjón-
m þvarr og þrótturinn fjaraði út. En
hugsunin hélst skýr og glögg. Siðasta
kvöldið sem hann lifði bað hann fyrir
kveðju sina á stúkufund — og til allra
templara. Sjónin á fegurð hins heilbrigða
lifs sljóvgaðist aldrei.
Margur hefur mælt vel og drengilega
eftir vin sinn, en fár mun taka þvi fram,
er Jónas Hallgrimsson kvaddi Tómas Sæ-
Unnur
Bjarnadóttir
íþróttakennari
Kveðja frá
Iðnskólanum
í Reykjavík
Unnur Bjarnadóttir, iþróttakennari var
skipaður kennari við Iðnskólann i Reykja-
vik haustið 1980. Unnur haföi áður I mörg
ár kennt iðnnemum iþróttir þótt aðalstarf
hennar væri við Vörðuskólann, sem áður
hét Gagnfræöaskóli Austurbæjar.
Auk íþrótta og leikfimi kenndi Unnur
skyndihjálp.
Hún var vel látin sem kennari, llfsglöð
og áhugasöm um að auka mentun sina.
Fáir voru jafn ötulir og hún við að sækja
allskyns námskeið.
Við þetta sviplega fráfall Unnar þakkar
skólinn henni vel unnin störf i þágu iön-
nema og vottar ættingjum og vinum
samúð.
Ingvar Asmundsson
mundsson. Hann var ekki i fullri sam-
hljóðan við kirkjulegar kenningar sam-
timans um grafarsvefninn langa þegar
hann sagði:
Flýt þér vinur, i fegra heim.
Krjúptu að fótum friðarboðans
og fljúgðu á vængjum morgunroðans
meira að starfa Guðs um geim.
Leiðrétting
Leiðréttingar við minningargrein um
“íarna Kristinsson, Selfossi, er birtist i
tbl. Islendingaþátta Timans 1982.
Þegar minnst var á föðurætt Bjarna,
niður einn ættliður. Rétt er ætt-
rakningin þannig: Kristinn var sonur
“íarna Jónssonar og Sigriðar, dóttur
"iálmars, sonar Hjálmars Jónssonar
skálds frá Bólu (Bólu-Hjálmars). i
SiðarergetiömóðurBjarna, en þarhef-
ar þvi miður ekki verið farið rétt með.
Möðir Bjarna var Kristin Sölvadóttir, en#
ekki Ingibjörg Benediktsdóttir frá
f*rafnabjörgum. Hún var hins vegar móö-
lr Ásgrims frá Ásbrekku, þekkts aiþýðu-
skálds. Bjarni og Ásgrimur þvi hálfbræð-
ur.
Aðstandendur Bjarna, svo og alla þá
fem halda vilja minningu hans i heiðri,
ö'ð ég velvirðingar á þessum leiðu mis-
°kum, og vona að nú sé eigi frekari leið-
réttinga þörf.
^eð þökk fyrir birtinguna.
Sizt vil ég tala um svefn við þig.
Þreyttum anda er þægt að blunda,
og þannig að biða sælli funda.
Það kemur ekki mál við mig.
Honum fannst að hugsjónamaðurinn
ákaflyndi hlyti að sjá eftir hverri stund
sem hann þyrfti að sofa. Þegar hann árn-
aði Tómasi vini sinum velfarnaðar, var
efstihugaóskinaðhannfengiað njóta sin
i starfi. Þvi sagði hann:
Hér er nú kvaddur góður félagi, maður,
sem til hinstu stundar entist löngunin til
að vinna með samherjum sinum að
mannlifsbótum. Ég vil trúa þvi, og við
sem stöndum i þakkarskuld við hann,
vegna þess hve trúr hann var góðum vilja
sinum alla stund meðan hann vissi til sin,
óslium honum þess, að hann fái enn að
njóta sin, meira að starfa Guðs um geim.
H.Kr.
t>eir sem skrifa minning’ar-
eða afmælisgreinar í
íslendingaþætti, verða að skila
vélrituðum handritum
ís|endingaþættir
A.B.S.
7