Íslendingaþættir Tímans - 06.10.1982, Blaðsíða 6

Eiríkur Þ. Valberg
fæddur 20. júlí 1950
dáinn 26. sept 1982
Mlnir vinir fara fjöld,
feigðin þessa heimtar köld.
Þessi orð Bólu-Hjálmars koma mér oft í huga,
þegar hver váfregnin af annarri hefur borist að
eyrum. En þær minna á þá staðreynd, að „Allar
veraldar vegur víkur að sama punkti." Þetta er sú
eina örugga vissa, sem bíður okkar allra. Þess
vegna ættum við líklega ætíð að vera viðbúin, en
svo reynist þó sjaldnast, jafnvel þegar dauðinn
kemur sem þráður lausnari.
Svo var þegar andláf Eiríks Valberg bar að
sunnudaginn 26. fyrra mánaðar. Linnulaus
barátta í meira en þrettán ár við illvígan sjúkdóm
er öllum erfið lífsraun, en eigi síst er það biturt
hlutskipti þeim, sem mætir slíkum dómi þegar á
æskuárum. Við sem höfum átt þess kost um langa
starfsævi að virða fyrir okkur hvern barna - og
unglingahópinn af öðrum í skólasal við starf og
leik, spyrjum.okkur oft sjálf hver framtíð bíði
þeirra. Þar blasir við blómi þjóðarinnar, sem
vekur fögnuð og fyrirheit eins og fyrstu
vorblómin. í draumsýn eygjum við þar á meðal
komandi forystumenn og leiðtoga þjóðarinnar,
jafnvel einhvem þann sem auðnist að vísa þjóðum
Framhald af bls. 4
þar víðsýni mikið og fagurt um að litast á kyrrum
og björtum sumardegi. Þaðan blasa við auk
innsýnis til Borgarfjarðar, Akrafjall og Reykja-
nesfjallgarðurinn og óvíða frá er Snæfellsjökull
fegurri tilsýndar.
Jón undi vel á Urriðaá hjá þeim hjónum Sigurði
Guðjónssyni og Hólmfríði Þórdísi Guðmunds-
dóttur, enda reyndust þau og böm þeirra
honum einstaklega vel. Eiga aðstand-
endur Jóns þeim mikið að þakka.
Vinnu sína á Urriðaá stundaði hann af
mikilli natni og samviskusemi enda var hann
nærgætinn við skepnur. Hafði hann til dæmis
mikið yndi af að koma á hestbak og mun hafa
brugðið sér á hestbak fram á seinustu ár.
Kindumar skipuðu ekki síður veglegan sess í huga
hans. Hafði hann á orði síðastliðið vor, er hann lá
helsjúkur, að líklega yrði ekki mikið lið í sér við
sauðburðinn þetta árið. Jón var einstaklega
heiðarlegur og grandvar maður, vildi öllum vel og
mátti ekki vamm sitt vita. Hann var barngóður,
en það kom meðal annars fram í samskiptum við
börnin á Urriðaá og böm systkina hans. Er Sveinn
6
heims fram á friðarveg. Sjaldnast þekkjum við
kennarar þó nema lítið eitt til heimilshaga
bamanna, og því verður spáin enn óvissari.
Ingvar hálfbróðir Jóns reisti nýbýlið Sveinsstaði
naut hann ómetanlegrar hjálpar Jóns og var mikil
vinátta með þeim bræðram. Jón tjáði sig lítið við
annað fólk og fór dult með hugsanir sínar og
tilfinningar. En innanþröngs hóps gat hann verið
glaður og notið sín vel, hafði mikla ánægju af að
rabba við menn um hluti sem hann hafði áhuga á.
Jón fór sjaldan út fyrir sína heimabyggð nema
þá helst einu sinni á ári þegar minnst var að gera
í sveitinni eða þegar hann þurfti að leita læknis í
Reykjavík. Fór hann þá til Reykjavíkur og
nágrennis til þess að heimsækja systkini sín,
ættingja og vini, og var hann ætíð auðfúsu gestur.
Hafði hann sjálfur mikla ánægju af þessum
ferðum. Við sem þetta skrifum viljum þakka Jóni
þær góðu stundir sem við áttum með honum, því
hann dvaldi meðal annars hjá foreldrum okkar í
Reykjavík. Tókst með okkur góður kunnings-
skapur allt frá því við vorum litlir drengir. Jón
andaðist úr krabbameini og var sjúkrahúsvist
hann orðin nokkuð löng. Hinsta hvíldin reyndist
því úr því sem komið var líknsamur gestur.
Sigurgeir Þorgrímsson
Óskar Þorsteinsson
Öðru máli gegndi þegar Eiríkur Valberg var
einn þeirra efnisungmenna, sem átti leið um skóla
minn. Allt frá fæðingu hafði ég þekkt hann og
vissi því hverjum mannkostum hann var gæddur
og hvert uppeldi hann hafði hlotið. Spáin utn
farsæla framtíð hans var því eigi aðeins
óskadraumur. Og þótt æviárin yrðu aðeins rösk
32 og almenn afrekaskrá hans marki ekki tímamót
í þjóðsögu, þá reyndist hann venslafólki, vinum
og samferðamönnum sú Guðsgjöf, sem þeir allir
þakka og sakna.
Eiríkur Þórarinn Valberg var fæddur hér í
Reykjavík 20. júlí 1950. Foreldrar hans eru
hjónin Samúel Valberg húsgagnabólstrari nú
skrifstofumaður hjá Gjaldheimtunni, og Guðný
Kristmundsdóttir húsfreyja og starfsmaður á
Hrafnistu. Eiríkur var næstelstur af fimm bömum
þeirra hjóna, og átti sín bernsku- og unglingsár
með þeim í foreldragarði. Að loknu landsprófi
miðskóla vorið 1966 og gagnfræðaprófi 1967 hóf
hann nám í Kennaraskóla íslands. Eftir eins
vetrar nám þar bauðst honum ársdvöl sem
skiptinemi í Bandaríkjunum og dvaldi þar í Ohio.
í Cleveland til vorsins 1969, en varð þá að hverfa
skyndilega heim sakir alvarlegs sjúkdóms. Hófst
þar óslitin og erfið barátta. Að loknum
rannsókum hér og sakir tækjaskorts lá leiðin
þegar til læknisaðgerðar og meðferðar í Noregi-
Síðan hefur linnulaus barátta staðið, dvalið hér
og erlendis á sjúkrahúsum, stöðug meðferð
færustu og bestu sérfræðinga og einstök að-
hlynning foreldra og systkina. Horfur vora þegar
mjög alvarlegar og raunar tæpast von nema
örfárra lífára, en aukin þekking, ný meðöl og tæki
og einstakt lífsþrek og lífstrú hins unga manns
hafa gefið honum rösk 13 ár frá því að hann
kenndi sjúkdómsins.
Þrátt fyrir þrotlausa erfiðleika hélt Eiríkur
áfram námi sínu í Kennarskólanum og lauk þaðan
kennaraprófi vorið 1972. Næstu tvo vetur starfaði
hann sem fastur kennari við Gagnfræðaskólann á
Sauðárkróki, en varð að hverfa frá starfi síðara
vorið og ganga undir alvarlega læknisaðgerð. Þar
á eftir var sýnt, að hann yrði að dvelja hér i
Reykjavík, þar sem sérfræðikunnátta og búnaður
sjúkrahúsa væri best til staðar hvenær sem þyrfti-
Þar eð kennsla hafði látið Eiríki vel, svo sem
vænta mátti, þá vildi hann ótrauður sinna þeim
störfum áfram, og hóf því kennslu svo fljótt sem
hann gat hér við Fellaskóla í Reykjavík. En
veikindin ágerðust sífellt, og svo fór að hann varð
að hætta þeim störfum, enda sjúkrahúsdvalir tíðar
og stundum langar.
En lífsviljinn og starfslöngunin brást ekki. Fyrir
aðstoð góðra manna og eigi síst Guðrúnar
Helgadóttur, þá deildarstjóra við Tryggingar-
stofnunina, bauðst honum starf þar eftir því sem
kraftar hans leyfðu. Gegndi hann því um árabil
íslendingaþættir
Jón Guðmundur Sveinsson