Íslendingaþættir Tímans - 05.01.1983, Blaðsíða 2

Sverrir Sigurður
Ágústsson
f lugumf erðars tj óri
Fæddur 17. mars 1924
Dáinn 25. desember 1982
í dag kveðjum við einn af brautryðjendum
flugumferðarstjórnar á íslandi, Sverri Agústsson.
Ungur að árum laðaðist hann að fluginu, gerðist
virkur þátttakandi í svifflugi um skeið, var í hópi
fyrstu flugumferðarstjóranna og varðstjóri í
flugstjórnarmiðstöðinni í Reykjavík í aldarfjórð-
ung.
Sverrir fæddist í Reykjavík og ólst upp í
foreldra húsum að Njálsgötu 52B. Faðir hans,
Ágúst Jónsson, lést árið 1946, en móðir hans er
Rannveig Einarsdóttir. Ég minnist þess frá fyrstu
samstarfsárum okkar Sverris, hve hlýtt honum var
til móður sinnar og hann minntist liennar oft með
þakklátum huga. Mér koma því ósjálfrátt í hug
orð skáldsins, „þú varst líknin, móðir mín, og
mildin þín studdi mig fyrsta fetið."
Sverrir ólst upp í stórum systkynahópi, en tvær
hálfsystur frá fyrra hjónabandi föður hans og
fjögur alsystkini hans, kveðja hann nú hinstu
kveðju.
Pann 4. maí 1946 hóf Sverrir nám og starf hjá
Flugmálastjórninni í Reykjavík, við flugumferð-
arstjórn, en Bretarnir, sem önnuðust flugumferð-
arstjórnina á stríðsárunum, hurfu þá af landi brott
og íslendingar tóku við störfum þeirra. Vissulega
var heillandi að takast á við þau ótæmandi
verkefni sem fyrir lágu. Allur tækja-og aðbúnaður
var afar frumstæður og öryggistæki flugsins af
skornum skammti. Móta þurfti og skipuleggja
hina ungu starfsgrein og starfssvið hvers flugum-
ferðarstjóra og raunar mun víðtækara fyrstu árin,
en nú. Sambandið við flugmennina líka miklu
nánara á þessum árum, flugumsjónardeildir
flugfélaganna voru þá ekki komnar til sögunnar
og oft leitað ráða og fyrirgreiðslu flugumferðar-
stjóranna í vafasömu veðri og erfiðum flugbrauta-
skilyrðum. Áður en blindflug var skipulagt skall
oft hurð nærri hælum í vályndum veðrum að vetri
til, enda fjarskiptabúnaður ófullkominn og oft
sambandslaust við flugvélarnar.
Sverrir nam undirbúningsfræði flugumferðar-
stjórnar hjá flugmálastjórninni í Reykjavík, en
aðalkennarinn var einn bresku varðstjóranna í
flugturninum á stríðsárunum, Eric E. Conney. Á
árunum 1954-1955 stundaði Sverrir síðan fram-
haldsnám í Bandaríkjunum, fyrst í Oklahoma en
síðar í Rochester N.Y., sunnan við Ontario
vatnið.
Hann reyndist hinn traustasti starfsmaður og
honum voru snemma falin störf varðstjóra. Við
samstarfsmenn hans minnumst með þakklátum
huga allra samverustundanna, þeir elstu í rúman
aldarfjórðung, hans Ijúfu og léttu lundar, skjótu
tilsvara og ógleymanlcgs góðlátlegs skops, sem
hann brá stundum fyrir sig.
„Og er það ekki mesta gæfa manns
að milda skopi slys og þrautir unnar,
að finna kímni í kröfum skaparans
og kankvís bros í augiim tilverunnar. “
Lífsförunautur og eiginkona Sverris er Ágúst-
ína Guðrún Ágústsdóttir, en þau hófu búskap árið
1951. Með þeim hjónum var ástríki mikið og birti
jafnan yfir svip hans, er hann minntist hennar.
Þau hjón ólu saman upp 3 börn Ágústínu, frá
fyrra hjónabandi hennar, þar til þau stofnuðu
eigin heimili. Árið 1952 eignuðust þau Sverrir og
Ágústína soninn Einar Sverri, elskulegan dreng,
sem varð yndi þeirra og eftirlæti. Það varð þeim
hjónum mikið áfall er drengurinn fórst af
slysförum í október 1958, en þau sóttu styrk til
alföður, í fullvissu um endurfundi síðar. Þeim
varð það líka huggun harmi gegn, að annast
uppeldi tvcggja barnabarna Ágústínu. Einars og
Ágústínu, sem urðu þeim sannir sólargeislar.
Sverrir var inikill áhugamaður um fallhlífar-
stökk og raunar skipulagði liann og undirbjó þá
íþrótt hér á landi og aflaði fræðslu um þjálfunar-
aðferðir erlendis frá, enda þótt hann yrði ekki
virkur þátttkakandi.
Fyrir um tíu árum síðan lét Sverrir af störfum
við flugumferðarstjórnina vegna heilsubrests. Við
söknuðum góðs drengs frá störfum á miðjum
aldri, en örlög ráða auðnuvegi.
Árin liðu og við starfsbræður hittum hann ekki
oft, en fyrir fáeinum mánuðum barst sú fregn, að
hinn hættulegasti vágestur Iífi og heilsu manna,
hefði sú sótt vin okkar Sverri heim. Læknar lögðu
hann á skurðarborð, fjarlægðu líffæri og gerðu
sitt ítrasta til líknar og hjálpar.
Ég leit til hans er hann komst aftur á fætur á
spítalanum og hitti hjá honum bróður hans og
hina öldruðu móður, sem enn sem fyrr umvafði
hann kærleika sínum og ástúð. Sverrir hresstist,
komst heim til sín um hríð, en fór aftur til
læknismeðferðar á sjúkrahúsi.
í vikunni fyrir jólin kom ég þangað til hans og
hitti hann fyrstan manna, á fótum og léttan í lund.
Nú var hann á förum, heim til fjölskyldu sinnar
um jólahátíðina. Við minntumst liðinna samveru-
stunda og óskuðum hvor öðrum gleðilegrar
jólahátíðar.
Á sjálfa jólanóttina, á þessari hátíð kærleikans,
þegar sól hækkar aftur á lofti og nýjar vonir
tendrast í brjóstum okkar mannanna, kom svo
óvænt kallið mikla sem við öll hljótum að lúta.
í örmum eiginkonunnar hvarf hann þessari
tilveru, á vit hinnar næstu, til meiri birtu og
þroska.
„Kveikt er Ijós við Ijós,
burt er sortans svið.
Angar rós við rós,
opnast himins hlið.
Niður stjörnum stráð,
engill framhjá fer.
Drottins nœgð og náð
boðin alþjóð er. “
Ég votta Ágústínu, Rannveigu og ástvinum
hans öllum, innilegustu samúð.
Valdimar Ólafsson
Þeir sem
skrifa
minningar-
eða afmælis-
greinar
í íslendinga
þætti, eru
vinsamlegast
beðnir um
að skila
vélrituðum
handritum
2
islendingaþættir