Íslendingaþættir Tímans - 02.03.1983, Blaðsíða 7

Framhald af bls. 3
jafnan í góðu samstarfi við þá, scm þar áttu sæti
með honum.
í einkalífi sínu var Benedikt gæfuntaður. Árið
1928 kvæntist hann Fríðu Hallgrímsdóttur Aust-
mann, frændkonu sinni, sem dáði hann og virti.
Þau áttu vel saman og bjuggu sér vistlegt menning-
arheimili, þar sem gott var að koma. Fríða lifir
ntann sinn, en hefur að undanförnu orðið að
dvelja í sjúkrahúsi vegna alvarlcgs sjúkdóms.
Á heimilinu ólust upp sonur þeirra, Hreinn
prófcssor, sem alltaf hefur átt heimili með foreldr-
um sínum, og tvö fósturbörn, Sólmundur Sól-
mundsson, sem þau tóku nýfæddan að föður hans
látnum. Hann drukknaði ungur skömmu eftir að
þau komu til Eskifjarðar. Var fráfall hans þeim
þungt áfall. Hitt fósturbarnið er Guðlaug, scm
kom til þeirra tveggja ára og var hjá þeim til
fullorðins aldurs, hjúkrunarkona að mennt. nú
búsett erlendis. Hefur þessi fjölskylda alla tíð sýnt
aödáunarverða samheldni.
Framhald af bls. 8
sama tíma, sem maður hennar fórst. - En þetta
hefur mörg sjómannskonan mátt reyna.
í kvæði Jóhannesar úr Kötlum, Stórviðri, eru
þessi erindi:
Konur við glugga eins og stytlur standa
stara út í myrkrið lilusta á veðragný
þegja og bíða þora varla að anda
þegja og bíða - stara og hlusta á ný.
Konur við glugga fórna Itljóðar höndum
hjörtum þá stund í rauðu brimi slá
undarleg teikn frá ókunnum ströndum
eins og í draumi heyra þœr og sjá.
En gleðistundirnar voru líka margar og stórar
þegar ástvinurinn kom úr óveðrunum heill á húfi
í höfn, og á ný gafst hvíld og hugarró.
Það varð Kristbjörgu mikill styrkur í sorg og
erfiðleikum, að móðir hennar og þrjú systkini
bjuggu þá í Hrísey, og urðu henni til huggunar og
hjálpar. Hún bjó í Hrísey til ársins 1955 en flutti
þá til Akureyrar, og bjó þar síðan. Pangað var þá
Steingrímur sonur hennar nýlega fluttur. Síðari
árin bjó hún að verulegu leyti í skjóli Lúlleyjar
Lúthersdóttur systurdóttur sinnar og manns
hennar, Halls Jónassonar, og naut sérstakrar
umhyggju þeirra til síðustu stundar.
Kristbjörg var skaprík kona og hreinlynd. í
öllum sínum störfum var hún mikilvirk og velvirk.
Hún ólst upp við sveitastörf, en við sjávarsíðuna
vann hún við fiskverkun, síldarsöltun, saumaskap,
heimilishjálp o.fl., og allt var það henni til sóma
sem hún vann og öðrum til góðs.
Þroskahefta drenginn sinn, Þorvald, annaðist
Kristbjörg uns hann var orðinn 38 ára að aldri, en
Þá varð hún að fá samastað fyrir hann á vistheimili
~ fyrst í Skjaldarvík og síðan á Sólborgarheimilinu
a Akureyri. Það er langur tími að annast sama
harnið í 38 ár, og birtist þarna móðurástin og
fórnfús umhyggja í fagurri mynd. Þau gátu rætt
malin saman og það dró úr einmanakenndinni á
meðan þau gátu verið samvistum, og hann var
•slendingaþættir
Þegar Benedikt og Fríða höfðu búið á Eskifirði
í 18 ár og að því kom að Hreinn sonur þeirra lyki
glæsilegu námf sínu crlcndis, ákváðu þau að
flytjast til Reykjavíkur. Réðst Bcnedikt þá til
starta í Búnaðarbankanum scm bankastjórnarfull-
trúi. Því starfi gegndi hann þar til hann hafði náð
aldursmörkum opinberra starfsmanna.
Ég var starfsmaður í útibúinu á Eskifirði í mörg
ár undir stjórr Benedikts og féll mjög vcl við hann
sem húsbónda. Sama veit ég að gilti um samstarfs-
menn mína þar. Og svo undarlegt sem það kann
að virðast í dag, þegar þess cr gætt að útibúið
þjónaði heilum landsfjórðungi, að þá urðu fast-
ráðnir starfsmcnn útibúsins samtals ekki fleira en
fimm, auk Benedikts, þessi 18 ár hans á Eskifirði.
Af þeim lifir einn, auk rnín, Einar Kristjánsson á
Eskifirði.
Eftir að Benedikt flutti suður hitti cg hann
sjaldan eins og verða vill, þegar fjarlægðir eru
miklar og hver hefur nóg að gcra í sínu starfi.
Samband okkar fór þó heldur vaxandi allra
síðustu árin, bæði komu þau hjónin hingað til
þrátt fyrir vanþroskann móður sinni mikils virði.
Elskuleg móðir, amma, systir og frænka; með
þakklæti og virðingu minnumst við þín.
Steingrímur Hreinn Aðalsteinsson lést skyndi-
lega að starfi sínu á Sauðárkróki, 55 ára að aldri.
Hann fæddist á Akureyri en ólst upp í Hrísey.
Sjómennskan var aðal lífsstarf hans, sem hann
stundaði frá Hrísey, Akureyri og Sauðárkróki.
Hann tók próf frá Stýrimannaskólanum í Reykja-
vík og varð stýrimaður og skipstjóri á togurum.
Steingrímur flutti frá Hrísey til Akureyrar árið
1951 og giftist þar konu sinni Ramborgu Wæhle.
Þau bjuggu á Akureyri í 23 ár og á Sauðárkróki í
7 ár. Sex síðustu æviárin var Steingrímur hafnar-
stjóri og hafnsögumaður á Sauðárkróki.
Þau hjónin eignuðust þrjú börn: Aðalheiði,
sem býr á Akureyri, gift Þresti Ásmundssyni.
Kristbjörgu, sem býr í Reykjavík, gift Sigurbirni
Finni Gunnarssyni, og Jóhannes, sem býr á
Akureyri, giftur Elínrósu Helgu Harðardóttur.
Steingrímur var hæglátur í fasi, fremur alvöru-
gefinn og skapfastur með alúðlegt og hlýtt viðmót.
Séra Hjálmar Jónsson sagði í útfararræðu sinni
um hann: „Það fundu Sauðkrækingar þegar hann
kom þangað og tók við hafnarvörslu, að hann vildi
hafa þar röð og reglu í öllum greinum og gekk
eftirþví aðsvoværi. Þaðvarlíkastrax auðfundið,
að þar var maður, sem stóð við orð sín og vænti
þess af öðrum að þeir gerðu það einnig. Hann var
góður stjórnandi, ákveðinn, og það fundu allir að
hann bar mikla persónu. Alltaf lét hann menn
njóta sannmælis og hallaði ekki á neinn, heldur
fann það góða í hverjum manni og hverju máli.
Þeir eru margir, sem komið hafa til mín undan-
farna daga til þess að segja mér frá viðskiptum
sínum og kynnum af Steingrími. Allur er sá
vitnisburður góður og má af honum merkja, hvers
virði hann var samstarfsmönnum og félögum. -
Hann var með þeim fyrstu, sem ég kynntist á
Sauðárkróki, þegar ég flutti þangað. Handtak
okkar og eins kom fyrir að við ræddum við hann
í síma og ailtaf var ánægjulcgt að ræða við hann.
Síðast talaði ég við hann í dcscmbcr og aftur um
miðjan janúar s.l.
Hann hefði alltaf mátt teljast hcilsuhraustur.cn
nú kvartaði hann undan hjartasjúkdómi, sem
hann gekk með. Má vcra að jafnframt hafi
myrkrið og ófærðin orkað nokkuð á líðan hans.
Hann var fullkomlcga ern andlega og fannst mér
cins og lionum létti cftir því, sem á samtal okkar
leið. Ég er forsjóninni þakklátur fyrir að hafa
getað cndurnýjað samband mitt við þennan gamla
og góða vin áður cn það var orðið um seinan og
ég fann glöggt að niilli okkar var allt óbrcytt f rá
því, scm áður var.
Benedikt var glæsimcnni að vallarsýn, hár vexti
og bjartur yfirlitum, en það scnt þó skipti cnn
mcira máli var það að hann var góður maður.
Hann cr kært kvaddur af mér og mínum og
innilegar samúðarkveöjur flytjum við eftirlifandi
ástvinum hans.
Kristinn Júlíusson
hans var þétt og ákveðið. Að drengskap reyndi ég
hann og engu öðru.“
Þessi ummæli, og svo margar þakkarkveðjur
frá einstaklingum og starfsmannafélögum sem
Steingrími bárust við útför hans, er glöggur
vitnisburður um góðan dreng.
Hann var kallaður án fyrirvara í siglinguna
miklu, en var þó ekkert að vanbúnaði.
Missir okkar er mikill og sár, en bjart um
minningarnar.
Oft kom Steingrímur af hafi um dimma nótt. Þá
tóku vitar að blika um annes og eyjar og vísuðu
leiðina heim. Nú hefur hann að Drottins boði siglt
um haf, þangað sem vitar blika á ókunnri strönd.
Með þakklæti og virðingu geymum við minn-
ingu.
Ástvinir og ættingjar.
KVEÐJA
við útför Steingríms Aðalsteinssonar frá Akureyr-
arkirkju 3. desember 1982.
Ferð á milli hafna um síkvikulan sæ,
t sólarglóð og vetrarhörkubyl,
er sigling okkar vinur, uns loks ég landi næ;
leita síðast friðarhafnar til.
Um veður, tíma, veiði, almættið veit eitt,
ekki þekki ég hin leyndu svör.
Engin mannleg viska þeim boðum getur breytt,
þá bátur vor er kallaður úr för.
Þaðbrælirogþað birtir, það verðurskin ogskúr,
skyldur lífsins gefa ei hlé né bil.
En þú sem aldrei hvikaðir köllun þinni trúr,
kemur hiklaus lokauppgjörs til.
Leiðir hafa skilið - ég sigli enn um sinn,
seinna mun ég kallaður úrför.
Þá vona ég þú komir um borð i bátinn minn
og beinir honum rétt i lokavör.
Hilmir Jóhanncsson
Sauðárkróki.
7