Heimilistíminn - 10.04.1975, Blaðsíða 14

mx
fannst um hann fékk ég aldrei að vita. Allt
sem hiin sagði, var að hún hefði gefið hon-
um heimilisföng fólks, sem gæti ef til vill
hjálpað honum. Ég sá Stephen Jordan
ekki framar....
Ég sór þess dýran eið að skipta mér
aldrei framar af leikara.
Viku eftir að éghitti Paul á Hampstead
Heath, hringdi Tony Wimple. Hann
spjallaði svolítið við mömmu, en bað svo
um mig i simann. Ekkert var óvenjulegt
við það. Tony var gamall vinur pabba og
mömmu og eins og frændi i minum aug-
um. Hann stjórnaði leiklistarskóla, sem
talinn var sá bezti i London og "hann var
besti maöur sem ég þekkti.
— Hvernig hefur eftirlætisvinkonan min
þaö? spurði hann eins og venjulega.
— Agætt, takk. Ég hef bara mikið að
gera um þessar mundir, svaraði ég eins
ogsatt var. Þaðvar nefnilega mesti anna-
timinn hjá litlu auglýsingastofunni, þar
sem ég var teiknari. Þar vissi enginn
hverrar dóttir ég var og ég naut þess.
— Mér finnst þú eiginlega alltaf hafa
mikið að gera, sagði hann. — Þú gerir
ekkert nema að vinna og skemmtir þér
aldrei. Hvenær fórstu til dæmis siðast i
veizlu?
Ég hugsaði mig um. — Ég hef vist ekk-
ert farið slðan ég var hjá þér siðast,
viðurkenndi ég.
— Þarna sérðu, sagði hann ásakandi. —
Annars getégsagt þér, að þú vannst sigur
það kvöldið. Paul Denham varð yfir sig
hrifinn. Manstu eftir honum? Hávaxinn,
ljóshærður með blá augu. Hann sagðist
hafa hitt þig á Hampstead Heath um dag-
inn.
— Já, ég man eftir honum, svaraði ég og
reyndi að láta röddina hljóma eðlilega.
— Hann var að hringja til min og biðja
um simanúmerið þitt og ég lét hann fá
það, hélt Toný áfram. — Var það rangt af
mér?
Varla gat ég sagt, að ég vildi óska, að
hann hefði ekki gert það, svo ég svaraði:
— Nei, auðvitað ekki.
Tony hló. — Sattaðsegja, Jo, þá er Paul
verulega ágætur náungi. Hann hefur lika
hæfileika. Ef ég væri þú, gæfi ég honum
að minnsta kosti tækifæri.
— Hann er leikari, er það ekki? sagði ég
snöggt.
— Jaaaa, það má kalla hann það á viss-
an hátt...Tony dró orðin dálitið.
14