Heimilistíminn - 07.06.1979, Blaðsíða 20

heimili sem fararstjórarnir sjálfir höföu
tekið aö sér aö styrkja og styöja á sem
margvislegastan hátt.
Heimsóknin á barnaheimilið var
ógleymanleg. Ewa kom i klaustriö eins og
dæmigeröur feröamaöur, hálfnakin i
stuttbuxum og peysugopa. Hún skamm-
aðist sin niöur fyrir allar hellur.
— En nunnurnar voruþægilegar og létu
sem ekkert vaa-i, þótt ég liti svona kjána-
lega út. Sérstaklega var þó ein þeirra
öðrum vingjarnlegri, systir Mary, sem ég
náði þegar i staö sambandi við.
— Hún var ein þeirra, sem er umvafin
hlýju og góöleika. Ég komst að þvi siöar,
aö hún þjáðist af ólæknandi sjúkdómi, en
þrátt fyrir þaö vannhún sin störf, heltekin
kvölum. Ég sá hana aldrei ööru visi en
geislandi aö gleöi.
Systir Mary, sem var forstöðukona
barnaheimilisiklaustursins var bæöi glöð
og þakklát, þegar hún tók við fötunum,
sem Éwa og Bengt-Erik komu meö. Hún
sýndi þeim heimiliö og sagöi frá starfinu á
hljóölátan og yfirlætislausan hátt.
Það var greinilegt, aö i þessum fingeröa
og veikbyggða líkama, sem heltekinn var
sjúkdómum bjó mikill styrkur og kraftur,
oghún vann af atorku fyrir börnin, sem
enginn annars skipti sér af.
Ewahaföialdrei hitt þvilika manneskju
áöar. Heimsóknin haföi mikil áhrif á
hana.
Urðu að snúa heim aftur
Svo var leyfiö á enda runniö, og þau
hjónin urðu að snúa aftur heim til
Svíþjóöar
— Okkur fannst dálitið undarlegt aö
koma aftur i það sem viö köllum viö
venjulega lif, segir Ewa. — Venjulega
fyrir hverja? Fyrir fáeinar hræöur sem
hafa allt af öllu i landi, þar sem enginn
þarf aö svelta.
— Þrátt fyrirþaöaöhér sé atvinnuleysi,
peningavandræöi og ýmsar aörar
áhyggjur, þá eru lifskjörin slik, að þau
eru ekki betriá mörgum stöðum I heimin-
um, en annars staöar er fólk, sem veröur
aö berjast fyrir lifi sinu á hverjum degi.
Mikil breyting varð á lifi
Ewu Liw frá Gavle i Sviþjóð,
daginn, sem hún hitti systur
Mary Dympna á barnaheim-
ilinu rétt utan við Colombo á
Ceylon.
— Ég veit ekki nákvæmlega
hvers vegna mig langaði ein-
mitt til þess að fara i leyfi til
Ceylon, segir Ewa, sem er
vefnaðarkennari. — Kannski
var það vegna þess hve landið
er langt i burtu, og samt var
hægt að komast þangað fyrir
tiltölulega lága upphæð.
— Og Bengt-Erik vildi frekar fara til
Afriku, en samt enduðum við meö aö fara
til Ceylon.
Þetta var um jólaleytiö 1972 og Ceylon,
eöa Sri Lanka, eins og eyjan heitir nú orð-
ið var ekki orðinn sá ferðamannastaöur,
sem húnernú, ensólþyrstir Noröurlanda-
búar flykkjast þangaö i stórum stil.
Ewa og Bengt-Erik Liw höföu aldrei
feröastsvona langa leiö áöur, ennúátti aö
veröa af þvl. Jonas og Andres voru
fjögurra og sex ára, og þetta átti allt aö
ganga vel meö aöstoö móöurömmunnar,
sem ætlaöi aö vera hjá þeim.
Ewaog Bengt-Erik fóru meö fulla tösku
af barnafötum. Ewa haföi heyrt aö fjöldi
fólks á Ceylon lifði við ótrúlega léleg kjör
ogaö börn þessa fólks ættu tæpast föt til
aö fara i.
20
— Við spurðum svo fararstjórann,
hvernig við ættum aö losna viö fötin, segir
Ewa. — Leiösögumenn, sem þekkja vel til
á Ceylon vita mætavel, hvað neyðin er
mest, og þeir hvetja ferðafólkið til þess aö
vera ekki aö gefa börnum, sem ganga um
og betla á götum — börnum, sem ættu
frekar að vera i skólunum þá stundina.
— Okkur var ráölagt að fara meö fötin á
barnaheimili, sem var starfrækt I
„Klaustri góöa hiröisins” skammt frá
höfuöborginni Colombo. Þetta var barna-
Systir Mary i klaustrinu f Sri Lanka meö
börn á barnaheimiiinu
K