Heimilistíminn - 07.06.1979, Blaðsíða 33

hann virti fyrir sér fjarlægðina. En Halli gerði
sér ljóst, að þessum hraða gat hann ekki haldið
alla leiðina yfir fjörðinn, þó að þeim hinum
mundi takast það, þar sem þeir voru tveir.
Halli fylgdist mjög vel með bátnum, sem á
eftir þeim kom, og dáðist að þvi, hve öruggir og
samtaka þeir voru við róðurinn. Þvi miður
ruglaði þessi athugun hann litið eitt um stund
og dró úr orku hans. En hann náði sér fljótt á
strik nú, ákvað að róa i takt við leitarmenn-
ina og gekk honum þá miklu betur... Bara að
þollarnir brystu nú ekki við átök hans. Það var
liklega ekki hyggilegt af honum að rykkja i þá
af öllum kröftum.
Þegar Villi leit næst til mannanna, sagði
hann ekkert. Hann leit aðeins alvarlegur til
Halla. Það leyndi sér nefnilega ekki, að leitar-
menn höfðu töluvert dregið á þá.
Báturinn valt ofurlitið, þegar Villi sneri sér
aftur.
— Liggðu alveg kyrr, sagði Halli skipandi
röddu. Velta á bátnum varð til þess að draga úr
ferð hans, en nú var hver metri mikils virði.
Ætla mátti, að nú væru þeir hálfnaðir yfir
fjörðinn, eða þvi sem næst. Eyjan lá að baki,
sveipuð mistri næturinnar, en meginlandið
kom allvel i ljós fyrir stafni.
Báturinn fyrir aftan þá færðist óðum nær, og
mennirnir komu greinilegar i ljós. Halli varð
miður sin, þegar hann sá, að hann gat ekki
haldið i við þá. Hann mundi fljótlega verða að
gefast upp. Og þegar hann sá alvörusvipinn á
Villa, varð honum ljóst, að hann hafði lika
misst alla von.
Þá urðu þeir allt i einu báðir mjög undrandi
og ætluðu tæpast að trúa sinum eigin augum.
Mennirnir, sem eltu þá, voru hættir að róa. Ár-
arnar hreyfðust ekki lengur, og báturinn var
alveg að stöðvast. Þeir heyrðu óljóst rólegar
samræður og sáu, að annar maðurinn kveikti i
pipu sinni. Höfðu þeir gefizt upp? Voru kraftar
þeirra kannski á þrotum? En þeir höfðu þó si
fellt dregið á þá? — Ráðningin á þessari gátu
fékkst fyrr en varði. Það var sem Halli
stirðnaði upp og horfði einnig i sömu átt. Ljós
depill var á ferð þarna langt inn frá. Mennirnir
i árabátnum höfðu veitt þvi athygli, að hrað-
báturinn var lagður af stað, og þess vegna
ástæðulaust fyrir þá að halda eftirförinni
áfram. Eftir fáeinar minútur mundi hraðbát-
urinn vera kominn, og starfsmenn hans hafa
fest hendur i hári strokudrengjanna, löngu áð-
ur en þeir kæmust að ströndinni, sem var fram
undan, og þar sem frelsið blasti við þeim.
— Ó, það er enn svo langt eftir, stundi Halli.
— Já, en þú kemst það áreiðanlega, Halli, —
sagði Villi hughreystandi.. Báðum var þeim þó
ljóst, að þetta var vonlaust mál, og þá ekki sizt
Halla, sem var i einu svitabaði og að þrotum
kominn.... Hviti bletturinn stækkaði brátt og
varð að bátsstefni, sem skar vatnið i tvær hvit-
ar lengjur, sem þeyttust til beggja hliða.Véla-
skellir bárust nú einnig greinilega til þeirra.
Halli var þungt hugsi. Hverjir skyldu vera i
hraðbátnum? Liklega væri réttast, að hann
fleygði sér i sjóinn og drekkti sér? ... Villi tók
þessu öllu með meiri ró.
— Ef þeir ná okkur núna, þá getum við bara .
strokið aftur seinna, sagði hann borginmann-
lega. — En þú kemst áreiðanlega að landi, áður
en þeir ná okkur. Það er ekki að verða svo
langt eftir.... Er annars nokkur ástæða til, að
ég sé lengur i felum, þegar þeir vita, að þetta
erum við? ...Villi stóð upp. Vatnið rann af bak-
hluta hans.
Halli var lafmóður og skrælþurr i munni og
hálsi af þorsta og áreynslu. Hann eyddi ekki
orku sinni i að svara, en lagði sig enn fram af
fremsta megni, þótt aðstaðan virtist vonlaus
og kraftar hans að þrotum komnir.
— Skv... skve... skvettu sjó á... á... hendur
minar, stamaði hann, — þær ... þær eru að
renna af árunum.
Villi greip strax austurstrogið, en gat ekki
varizt brosi, þegar hann minntist þess, hvernig
hann hafði notað það siðast, fyllti það af vatni,
sem hér var mjög litið salt, vegna ánna, sem
runnu i fjörðinn, og hellti þvi yfir hendur og
andlit Halla, svo að skyrtan hans blotnaði
mikið, en það þótti honum bara gott.
Nú sáu þeir kolla, sem teygðu sig út fyrir
borðstokkana, báðum megin, og kliður
háværra samræðna barst til þeirra. Það mundi
þvi vissulega ekki liða á löngu, þangað til þeir
yrðu teknir höndum, og farið með þá til
uppeldisheimilisins á ný.
Þetta var i rauninni mjög gremjulegt fyrir
þá, þar sem svo litlu munaði, að þeir næðu
landi og kæmust undan. Þeir höfðu verið mjög
heppnir að komast frá heimilinu án þess að
nokkur yrði var við þá. Og eiginlega höfðu þeir
alls ekki gert ráð fyrir þvi, að bátsferðin yfir
fjörðinn mundi eyðileggja áætlanir þeirra.
Þeir höfðu alltaf búizt við, að erfiðast yrði að
komast burt úr svefnskálunum.
33