Heimilistíminn - 30.11.1980, Blaðsíða 10

r
— Hvað gat ég annað gert? Hann hlaut hvort
eð er að komast að þvi fyrr eða siðar.
— Borðaðu matinn þinn sagði Brad. Eftir
svolitla stund kinkaði hann kolli sambvkki-
andi. — Það var vist bezt að segja honum
þetta. Ég geri ráð fyrir að það hafi fengið á
hann, eða hvað?
—Er það nokkur furða? Þegar öllu er á botn-
inn hvolft, þá er hann þó læknir.
— Kominn beint úr klóm dr. McCullers og án
efa sannfærður um, að dr. McCullers sé bezti
læknir i heimi.
— Svona hér um bil.
— Sú staðreynd að sjúklingurinn lifði þetta
af, hefur ekki breytt á nokkurn hátt skoðun
hans.
— Hvernig gat hún gert það? Hvernig get ég
sannað að hún hefði ekki lika lifað þótt ég hefði
farið eftir fyrirmælum dr. McCullers? Ég er
einasta manneskjan sem veit, að svo hefði ekki
verið. Já og ég veit það með vissu, Brad. Ég
veit bað.
— Auðvitað veiztu það elskan. Ég er ekkert
að mótmæla þvi sagði Brad og gretti sig. — Þvi
er bara þannig háttað að ég þoli ekki að sjá þig
eyðileggja alla framtíð þina sem hjúkrunar-
konu með þvi að mótmæla einni af þessum
dýrðarverum drottins lækninum! Flestir
þeirra eru ekki jafnvel gefnir og þú ert, og þeir
hafa heldur ekki til að bera þær tilfinningar,
sem gera það að verkum að þú litur á sjúkling-
ana þina sem manneskjur mannlegar verur
ekki bara kort eða skýrslu sem hangir við fóta-
gaflinn á rúminu.
Andrea brosti dularfullu brosi.
— Mikið ertu góður, Brad. Þakka þér fyrir,
sagði hún af litillæti. — Ég býst við, að væri ég
eins góð hjúkrunarkona og þú segir að ég sé,
myndi ég verja læknana og segja þér, að þú
10
hefðir á röngu að standa. Þú hefur það lika,
þegar á heildina er litið en svo eru alltaf nokkr-
ir eins og doktor McCullers!
— Sem betur fer aðeins örfáir, bæði vegna
sjúklinganna og hjúkrunarkvennanna.
— Já, mjög fáir, samsinnti Andrea. — Allan
þann tima, sem ég vann á sjúkrahúsinu, bæði á
meðan ég var að læra og eftir að ég útskrifaðist
hitti ég ekki nema þennan eina — dr. McCullers
sjálfan.
—Það nægir að bara sé einn á borð við hann!
Nú sneri Andrea sér snöggt að honum og það
var bænarsvipur á andliti hennar.
— Brad, fór ég rétt að?
—Að fara ekki eftir skipunum hans? Þú viss-
ir aðþær voru rangar? Auðvitað gerðir þú það.
Konan lifði, eða gerði hún það ekki? Svo hélt
Brad áfram: — En ég hef verið að velta þvi
fyrir mér, úr þvi þú varst svona viss um, að
fyrirskipuð hafði verið röng meðferð, hvers
vegna þú fórst ekki til eins af sjúkrahússlækn-
unum og sagðir honum hvernir þér leið og
spurðir hann ráða.
Andrea brosti en það var engin gleði i bros-
inu.
—Ég gerði það Brad, játaði hún. — Ég fór til
tveggja yfirmannanna, og þeir voru alveg mið-
ur sin út af þvi, að ég skyldi leyfa mér að efast
um réttmæti fyrirskipunar eins af læknunum,
sér i lagi þar sem um var að ræða dr. McCull-
ers, sem allir mátu svo mikils. Þeir töluðu
meira að segja gegn mér, þegar dr. McCullers
lét reka mig.
Brad horfði á hana svolitla stund, og hann
langaði mest til þess að mega hugga hana, en
gat semt ekki látið sér detta neitt það i hug,
sem hann gæti sagt við hana.
Andrea hætti að láta sem hún væri að borða
og brosti nú til hans.