Heimilistíminn - 30.11.1980, Blaðsíða 12

Innan skamms var tekið til við að afferma
skipið og haldið áfram allan daginn. Og þegar
þvi var lokið, voru lestarnar hreinsaðar vand-
lega og þurrkaðar. Nú var aðeins spurningin,
hvenær vörur þær, sem Trinita átti að fara
með, mundu koma. Hún átti bæði að flytja bila
og vélar til Noregs. En þvi miður voru bilarnir
enn ekki tilbúnir. Afgreiðslan hafði eitthvað
tafizt i verksmiðjunni.
Pabbi klóraði sér önuglega i kollinn. Fyrir
vikið mundi hann koma nokkrum dögum
seinna til mömmu og barnanna.
„Viltu ekki koma með okkur á bió i kvöld?”
spurði 1. stýrimaður.
„Nei, þökk fyrir,” sagði pabbi, ég fer ekki fet
upp i þessa borg, nema brýn nauðsyn beri til.
Þetta er eins og argasti bakarofn.”
Siðan gekk pabbi upp til sin og háttaði fljótt.
Og aldrei þessu vant var hann dálitið leiður og
þreyttur.
4. kafli
Pabbi hittir broshýran blökkudreng
Daginn eftir fór nú pabbi engu að siður upp i
borgina stóru.
12
Hann hafði mikinn hug á að kaupa ákveðinn
hlut og gefa börnunum. Hann vissi, að það
mundi koma þeim á óvart og gleðja þau mikið
Þetta var stórt gúmmibaðker, sem hann
hugsaði sér að lofa þeim að busla i á þilfarinu.
Ef til vill var það þessi mikli hiti, sem kom
pabba til að hugsa um þetta einmitt nú. En
hvað sem þvi leið var ágætt að eiga það, meðan
þau dvöldu á þessum suðlægu slóðum.
Og svo lagði þá pabbi af stað til að leita að
verzlun, sem hafði slikar vörur á boðstólum.
Að lokum fann hann feykistóra verzlun, þar
sem hægt var að kaupa flest, sem nöfnum tjáir
að nefna, allt frá saumnálum til fila. Hann
flýtti sér þangað inn og fann fljótlega gripinn,
sem hann var að leita að. Þegar hann hafði fest
kaup á honum, fór hann upp á aðra hæð
verzlunarinnar og keypti töluvert af fatnaði
handa börnunum og kjólaefni handa mömmu.
Og með þetta allt sameinað i einum stórum
böggli gekk hann svo út á götuna á ný.
Það var miklu hlýrra nú en þegar hann fór
inn i búðina. Þetta heita, raka loft var hálfu
verra en loft i gufubaði. Malbikið rann i sundur
i hitanum, göturnar voru fullar af sveittu fólki
og suðandi bilum — og pabba langaði mest til
að fara aftur inn i verzlunina stóru, þar sem
loftið var þó miklu svalara.
En svo herti hann sig upp. Hann sá við nánari
athugun að það var bezt að ljúka þessu af eins
fljóttogunnt væri. Klukkan var ekki nema rétt
ellefu og hitinn yrði vafalaust enn þá meiri,
þegar liði á daginn.
Hann beit á jaxlinn herti takið um böggulinn
stóra og lagði af stað út i umferðina i áttina til
Trinitu. Hann var ákveðinn i að láta ekkert
hefta för sina.
Þá heyrði hann allt i einu að einhver sagði
fyrir aftan hann:
„Heyrðu gamli skröggur, á ég ekki að bera
böggulinn þinn?”
Pabbi sneri sér við og leit niður. Þá sá hann
að fast við hlið hans, vinstra megin, var litill
tötralegur blökkudrengur-og hann var verr til
fara en nokkur annar snáði sem hann hafði séð
lengi. Hann var óvenju dökkur á hörund, næst-
um kolsvartur og hafði stóran barðmikinn
stráhatt á höfði — þann stærsta sem pabbi
hafði nokkru sinni séð á svo litlum dreng.
„Já, sæll, drengurminn”, sagði pabbi, þegar
mesta undrun hans var liðin hjá. „Ertu
kannski að ávarpa mig með þessum hætti?”
spurði hann á máli drengsins.
„Já, auðvitað — heldurðu kannski, að ég